Η ομοφυλοφιλία είναι μια συμπεριφορά που έχει γίνει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης κατά τη διάρκεια σχεδόν όλου του περασμένου αιώνα έως και σήμερα. Ίσως γιατί -όπως κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά- έχει το στοιχείο του ξένου, του διαφορετικού, του «άλλου» που αυτόματα ταυτίζεται με την απειλή και τον κίνδυνο. Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την φύση της ομοφυλοφιλίας. Γεννιόμαστε ομοφυλόφιλοι ή γινόμαστε; Προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον -δεν αναφέρομαι στο επιστημονικό ενδιαφέρον- για τα αίτια της ομοφυλοφιλίας. Όπως και να έχει αυτή παραμένει μια κατάσταση, μια ροπή, μια επιλογή ή μια ανάγκη ενός ανθρώπου και άσχετα από το που πηγάζει είναι ευθύνη όλων μας να την σεβαστούμε.
Σε αυτό το post δεν θα εστιάσω στις έρευνες που γίνονται γύρω από τα αίτια της ομοφυλοφιλίας, αλλά στην σχέση αυτής της «αποκλίνουσας» σεξουαλικής συμπεριφοράς με την Ψυχολογία.
Πριν ξεκινήσουμε όμως θα ήταν χρήσιμο, όπως πάντα, να δώσουμε έναν ορισμό στον όρο που μας ενδιαφέρει. Πως ορίζεται η ομοφυλοφιλία; Καταρχήν η λέξη προφανώς και είναι ελληνική και προέρχεται από την σύνθεση τριών λέξεων: «όμοιος», «φύλο» και «φίλος». Κυριολεκτικά λοιπόν σημαίνει «αυτός που είναι φίλος του ίδιου φύλου». Για μια ακόμη φορά όμως (όπως είχαμε αναφέρει και στην περίπτωση της «παιδοφιλίας»), η λέξη «φίλος» δεν νοείται με την έννοια που την χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά με την έννοια του «εραστής». Οπότε φτάνουμε και στον τελικό ορισμό της ομοφυλοφιλίας η οποία ορίζεται ως την σεξουαλική έλξη ή συμπεριφορά ενός ατόμου που έχει ως αποδέκτη άτομο του ίδιου φύλου. Δύο σημαντικές διευκρινήσεις είναι πως:
α) Μιλάμε όχι μόνο για συμπεριφορά, αλλά ακόμη και για σεξουαλική έλξη, αλλά…
β) Για να χαρακτηριστεί κάποιος ως ομοφυλόφιλος θα πρέπει να έχει συνεχιζόμενες τέτοιου είδους συμπεριφορές (ή σκέψεις/ορμές στην περίπτωση της έλξης). Οπότε ο φόβος των περισσοτέρων (ανδρών κυρίως) ότι αν τυχόν τους περάσει από το μυαλό η παραμικρή ομοφυλοφιλική σκέψη/εικόνα, τότε αυτόματα αυτό σημαίνει ότι έχουν … αλλάξει σεξουαλική ταυτότητα, προφανώς και δεν στέκει.
γ) Παρόλο που μας ενδιαφέρει η ανθρώπινη σεξουαλική δραστηριότητα, ωστόσο είναι χρήσιμο να πούμε πως η ομοφυλοφιλία συναντάται γενικότερα στο ζωικό βασίλειο. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί εξελικτικό μηχανισμό του ανθρώπινου είδους (έλεγχος της υπεργεννητικότητας).
Φυσικά η έντονη σχέση που είχε η επιστήμη και η θρησκεία είχε αφήσει τα σημάδια της πάνω στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, αφού θεωρείται αμαρτία σε θρησκευτικό επίπεδο, η ομοφυλοφιλία μεταφράστηκε αυτόματα σε παθολογία σε ιατρικό (και αργότερα ψυχιατρικό) επίπεδο. Αυτή η ρετσινιά έμελλε να ακολουθεί τους ομοφυλόφιλους τουλάχιστον ως τα τέλη του 19ου αιώνα, όπου άρχισαν σιγά-σιγά να ακούγονται και νέες -επιστημονικές και μη- απόψεις πάνω στο θέμα.
Ο Φρόιντ και η ομοφυλοφιλία
Από τους πρώτους που μίλησαν για την ομοφυλοφιλία ήταν και ο πατέρας της ψυχοδυναμικής θεωρίας, Σ. Φρόιντ. ο Φρόιντ πίστευε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι έμφυτη, αλλά αποτελεί αποτέλεσμα συγκεκριμένων ψυχολογικών ενεργειών κατά την παιδική ηλικία. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την θεωρία του, ο καθοριστικός παράγοντας για να γίνει κάποιος ομοφυλόφιλος αποτελεί η «φάση πολύ ισχυρής αλλά σύντομης δυνατής συσχέτισης του παιδιού με κάποια γυναίκα». Η γυναίκα αυτή προφανώς είναι η μητέρα του παιδιού ή οποιαδήποτε θηλυκή (-μητρική) φιγούρα ήταν παρούσα τόσο έντονα στην παιδική ηλικία του ατόμου. Ύστερα από αυτή τη φάση ενασχόλησης η κυρίαρχη θηλυκή φιγούρα χάνεται και μαζί με αυτή χάνεται και το Αντικείμενο του παιδιού. Έτσι – πάντα σύμφωνα με τον Φρόιντ- το Εγώ αντικειμενικοποιεί τον ίδιο του τον εαυτό μετατρέποντάς τον στην φιγούρα αυτή. Άλλος καθοριστικός παράγοντας είναι η έντονη απουσία του πατέρα η οποία σύμφωνα με τον Φρόιντ «δεν είναι απίθανο να οδηγήσει στην ίδια ψυχολογική αποτύπωση».
Φυσικά ο Φρόιντ αναφέρθηκε κυρίως στην ανδρική ομοφυλοφιλία, αφήνοντας την εξήγηση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας στην γενικότερη θεωρία του (η οποία φυσικά κρίνεται άκρως φαλλοκρατική και γι’ αυτό μερικοί μεταφροϋδικοί ψυχολόγοι προσπάθησαν να την αλλάξουν).
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί το βάθος που έδωσε ο Φρόιντ στην ομοφυλόφιλη σχέση, το οποίο είναι πρωτάκουστο ως σκέψη για πολλούς ακόμη και σήμερα, πόσο μάλλον 100 χρόνια πριν. Σύμφωνα λοιπόν με τον πατέρα της Ψυχανάλυσης, μια ομοφυλόφιλη σχέση δεν είναι απλά μια ερωτική επαφή μεταξύ δύο ανδρών με την οποία ικανοποιούν τις σεξουαλικές ορμές τους. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, μιας και εμπλέκει μια βαθύτερη συναισθηματική και ψυχολογική σύνδεση των δύο ατόμων, όπως ακριβώς μιλάμε και για τις ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Φυσικά η οπτική γωνία από την οποία έβλεπε τις ομοφυλόφιλες σχέσεις ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν των ετεροφυλόφιλων σχέσεων, αλλά σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι ο Φρόιντ εξέφρασε αρκετά προοδευτικές ιδέες για την εποχή του. Μάλιστα μερικοί μεταφροϋδικοί ψυχαναλυτές κατηγορήθηκαν για την αυστηρή, άδικη και ίσως και «αντιεπιστημονική» τους εμμονή εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο δεύτερος πιο γνωστός ψυχοδυναμικός ψυχολόγος, ο Γιούνκ, ο οποίος σε αρκετά σημεία στα γραπτά του αφήνει να εννοηθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν συγκεκριμένα αρνητικά χαρακτηριστικά λόγω ακριβώς της σεξουαλικής τους προτίμησης.
Όπως και να έχει οι ψυχοδυναμικοί ψυχολόγοι παραμένουν μέχρι και σήμερα το κύριο σώμα «κατηγόρων» εναντίον της ομοφυλοφιλίας.
Η ομοφυλοφιλία και ο Αμερικανικός Σύνδεσμος Ψυχιατρικής
Η ομοφυλοφιλία αρχικά είχε καταχωρηθεί ως ψυχική διαταραχή στο επίσημο διαγνωστικό εγχειρίδιο (DSM) του Αμερικανικού Συνδέσμου Ψυχιατρικής (APA). Στα τέλη της δεκαετίας του 60′ και κατά τις αρχές της δεκαετίας του 70′, ο APA αναγκάστηκε αν αλλάξει τακτική για δύο κυρίως λόγους: λόγω των κοινωνικών ζυμώσεων που είχαν ξεκινήσει οι οποίες έδειχναν μια πιο αποδεκτική διάθεση απέναντι στην ομοφυλοφιλία, αλλά και φυσικά λόγω των έντονων πιέσεων πολλών μελών του APA, τα οποία είχαν έντονες διαφωνίες με την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας ως ψυχική διαταραχή. Έτσι, το DSM-ΙΙ κυκλοφόρησε μη έχοντας την ομοφυλοφιλία στις σεξουαλικές διαταραχές. Στη θέση της όμως μπήκε μια γενικότερη σεξουαλική διαταραχή, αυτή του «Διαταραγμένου Σεξουαλικού Προσανατολισμού» (Sexual Orientation Disturbance). Αυτό αποτέλεσε ένα ορόσημο για την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας από την επίσημη ψυχιατρική, μιας και έθεσε τα θεμέλια για έναν νέο τρόπο σκέψης γύρω από αυτή την αποκλίνουσα συμπεριφορά.
Όμως λίγα χρόνια αργότερα -και συγκεκριμένα το 1980- η νέα έκδοση του DSM (η τρίτη) περιείχε μια νέα διαταραχή η οποία στιγμάτιζε για άλλη μια φορά την ομοφυλοφιλία. Η διαταραχή είχε την ονομασία «Εγω-δυστονική ομοφυλοφιλία» (ego-dystonic homosexuality) και τα χαρακτηριστικά της ήταν:
1)Επίμονη έλλειψη ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικής διέγερσης την οποία ο ασθενής βιώνει ως εμπόδιο για την έναρξη ή την διατήρηση μιας επιθυμητής ετεροσεξουαλικής σχέσης.
2)Συνεχιζόμενο άγχος από την επίμονη, ανεπιθύμητη ομοφυλοφιλική σεξουαλική διέγερση.
Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη διαταραχή δεν ήταν τα χαρακτηριστικά της, τα οποία πράγματι μπορούν να μεταφραστούν σε διαταραχή, αλλά με το γεγονός ότι η συγκεκριμένη διαταραχή αναφερόταν αποκλειστικά στους ομοφυλόφιλους. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποια αντίστοιχη ψυχική διαταραχή για τις ανεπιθύμητες ετεροφυλόφιλες σχέσεις, υπονοώντας ότι αυτές δεν μπορούν να υπάρχουν, υπόθεση που πλέον έχει καταρριφθεί αν αναλογιστούμε τον μεγάλο αριθμό ατόμων με ομοφυλοφιλικές τάσεις που προσπαθούν να μείνουν σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση λόγω κοινωνικής πίεσης.
Το οριστικό τέλος της διαταραχοποίησης της ομοφυλοφιλίας δόθηκε έξι χρόνια αργότερα, όταν με την ανανεωμένη τρίτη έκδοση του DSM ο APA αφαίρεσε εντελώς την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των σεξουαλικών διαταραχών, αντικαθιστώντας την «εγω-δυστονική ομοφυλοφιλία» και πάλι με μια γενικότερη διαταραχή όπου το άτομο (ομοφυλόφιλο ή ετεροφυλόφιλο) νιώθει έντονο άγχος για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Η ομοφυλοφιλία σήμερα
Σήμερα, μετά από πολλές παγκόσμιες προσπάθειες συζήτησης του θέματος και εξοικείωσης των κοινωνιών με την ομοφυλοφιλία, το στίγμα κατά της ομοφυλοφιλίας όσο πάει γίνεται και λιγότερο έντονο και σε μερικές χώρες της Δύσης τείνει να εκλείψει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε επαγγελματικό επίπεδο μεταξύ των θεραπευτών. Οι περισσότεροι πρακτικοί ψυχικής υγείας δεν θεωρούν σε καμία περίπτωση την ομοφυλοφιλία διαταραχή και τους ομοφυλόφιλους «ανώμαλους». Φυσικά αυτό ισχύει κυρίως για τις δυτικού τύπου κοινωνίες, καθώς είναι δύσκολο να υπάρξουν στοιχεία για άλλες χώρες όπου η ομοφυλοφιλία (εκτός από ανωμαλία ή αμαρτία) θεωρείται και ποινικό αδίκημα το οποίο μπορεί να τιμωρηθεί μέχρι και με την θανατική ποινή! Είναι πρακτικά αδύνατο ένας λειτουργός ψυχικής υγείας να υπερασπιστεί ανοιχτά τους ομοφυλόφιλους, από τη στιγμή που η πράξη της ομοφυλοφιλίας ισοδυναμεί με έγκλημα.
Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στον τρόπο που οι επιστήμονες προσεγγίζουν το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι η μεγάλη γκάμα εργαλείων που έχουμε στην διάθεσή μας για να εξετάσουμε το φαινόμενο από πολλές διαφορετικές σκοπιές: ψυχικά αίτια, βιολογικά αίτια, κοινωνικά αίτια κτλ. Σε αυτό βοήθησε πολύ το κίνημα των προηγούμενων δεκαετιών το οποίο έδωσε την ευκαιρία στους ομοφυλόφιλους να βγουν προς τα έξω και να πάψουν να κρύβονται και να προσποιούνται, γεγονός που έκανε την πρόσβαση σε αυτές τις ομάδες πολύ ευκολότερη.
Αρθρογράφος: Δημήτρης Αγοραστός ψυχολόγος
http://psychologein.dagorastos.net/2008/01/24/homosexuality-and-psychology/
https://rotasapantaw.wordpress.com/wp-admin/post.php?post=8986&action=edit
Σχόλια
Κωνσταντίνος,
29 ετών, διακοσμητής
” Θα ήθελα να μπορώ να πιάσω το χέρι του συντρόφου μου χωρίς να νιώθω αμηχανία ”
«Μπερδεμένη» εφηβεία: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω έλξη για άτομα του ίδιου φύλου. Η αποδοχή, όμως, της σεξουαλικής μου ταυτότητας ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Την περίοδο της εφηβείας, ένιωθα μπερδεμένος και πολύ φοβισμένος. Δεν είχα καμιά ενημέρωση γι’ αυτό που μου συνέβαινε. Δεν ήξερα καν τι είναι οι ομοφυλόφιλοι. Είχα στο μυαλό μου την αρνητική εικόνα που προβάλλουν τα ΜΜΕ και ένιωθα ότι βρισκόμουν στο περιθώριο. Έκανα βήματα προς το άγνωστο μόνος μου, ρισκάροντας. Αρχικά, προσπάθησα να καταπολεμήσω αυτά που αισθανόμουν, αποκτώντας την πρώτη μου εμπειρία με κορίτσι στα 17 μου. Κάτι μου έλειπε, όμως, και έτσι στα 20 έκανα σχέση με αγόρι. Με έναν περίεργο τρόπο, κατάλαβα αυτομάτως ότι αυτό έπρεπε να κάνω.
Αγνοώντας την αλήθεια: Μεγάλωσα σε μια κλασική ελληνική οικογένεια. Ο πατέρας μου δούλευε, η μαμά μου ασχολούνταν με τα οικιακά. Στόχος τους ήταν να μεγαλώσουν παιδιά, να τους δώσουν μια καλή ανατροφή, να τα σπουδάσουν. Στο συγκεκριμένο θέμα έχουν παρωπίδες. Ακόμη και σήμερα, οι γονείς μου εξακολουθούν να αγνοούν τη διαφορετικότητά μου. Δεν έχω προσπαθήσει να τους «ανοιχτώ», γιατί ξέρω ότι δεν θα μπορέσουν να το δεχτούν. Θεωρώ σίγουρο ότι το έχουν καταλάβει, αλλά φοβούνται να το ακούσουν. Γι’ αυτό και δεν με ρώτησαν ποτέ. Ο αδερφός μου, που είναι στρέιτ, το ξέρει και δεν έχει κανένα πρόβλημα.
«Νιώθω αμηχανία»: Δεν διατυμπανίζω τη διαφορετικότητά μου, αλλά δεν την κρύβω όταν με ρωτήσουν. Στο εργασιακό μου περιβάλλον, δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα πρόβλημα. Η εξωτερική μου εμφάνιση, άλλωστε, δεν παραπέμπει στο στερεότυπο του ομοφυλόφιλου άνδρα, οπότε δεν έχω δυσκολευτεί ούτε στην κοινωνική μου ζωή. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να μπορώ να πιάνω το χέρι του συντρόφου μου περπατώντας στο δρόμο, χωρίς να νιώθω αμηχανία. Δεν το κάνω, γιατί ξέρω ότι θα γυρίσουν όλοι να μας κοιτάξουν.
Πολλή φασαρία για το τίποτα: Νομίζω ότι ο κόσμος αντιδρά τόσο πολύ επειδή η λέξη «γάμος» εμπεριέχει για τους περισσότερους την έννοια της θρησκείας. Εγώ δεν ζητώ κάτι τέτοιο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τα νόμιμα δικαιώματα που έχουν όλοι οι πολίτες. Πληρώνουμε και εμείς φόρους στο κράτος. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία. Πρόκειται μόνο για ένα χαρτί. Γιατί να μη μοιραστώ τα περιουσιακά μου στοιχεία με τον άνθρωπό μου;
Κάνουμε κι εμείς λάθη: Διαφωνώ τελείως με το Gay Pride. Τι είναι όλη αυτή η περηφάνια; Να βγω στο Σύνταγμα να φωνάξω ότι είμαι περήφανος, για ποιο λόγο; Επειδή είμαι ομοφυλόφιλος; Πιστεύω ότι κάνουμε κι εμείς λάθη από τη μεριά μας. Από μόνοι μας δείχνουμε ότι είμαστε μειονότητα.
Για την υιοθεσία: Για το θέμα της υιοθεσίας δεν έχω καταλήξει ακόμη αν θα το έκανα ποτέ, ούτε καν αν το δέχομαι. Πραγματικά, δεν ξέρω. Αν πάντως αποφάσιζα ποτέ να προχωρήσω σε μια τέτοια κίνηση, σίγουρα θα συμβουλευόμουν έναν ψυχολόγο, για να μου εξηγήσει τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει κάτι τέτοιο σε ένα παιδί.
Η ομοφυλοφιλία εν τάχει
› Η πρώτη γραπτή εμφάνιση του όρου «ομοφυλοφιλία» έγινε το 1869 από την αυστριακή λογοτέχνιδα Karl-Maria Kertbeny. Η εξάπλωσή του, όμως, οφείλεται στο γερμανό ψυχίατρο Richard Freiherr von Krafft-Ebing και στο βιβλίο του για τη σεξουαλική ψυχοπάθεια.
› Η ομοφυλοφιλία παύει να θεωρείται πλέον διανοητική ασθένεια από την επιστημονική κοινότητα το 1973, όταν η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση αποσύρει τον όρο «ομοφυλοφιλία» από το «Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για τις Διανοητικές Διαταραχές».
› Στην Ελλάδα, η ομοφυλοφιλία έπαψε να αποτελεί ποινικό αδίκημα μόλις το 1950.
› Μεγάλα ονόματα της τέχνης και της διανόησης, όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ντονατέλο, ο Όσκαρ Ουάιλντ και η Βιρτζίνια Γουλφ, είχαν ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό.
Μαίρη,
36 ετών, φωτογράφος
” Κανείς δεν θέλει αυτή τη γελοιότητα που προσπαθούν να περάσουν τα ΜΜΕ, με τα δύο νυφικά ή τα δύο κοστούμια ”
Hξερα απο νωρις: Μεγάλωσα στην επαρχία, σε συντηρητικό, θρησκευόμενο περιβάλλον. Τη διαφορετικότητά μου την ήξερα από πολύ νωρίς. Στις αρχές της εφηβείας, θέλησα να λειτουργήσω σύμφωνα με τα «πρέπει», λόγω του κοινωνικού μου περίγυρου, αλλά και για να ξέρω τι απέρριπτα. Γρήγορα, όμως, αποδεσμεύτηκα. Έκανα την πρώτη μου σχέση στα 16 με μια συμμαθήτριά μου.
Αποδοχή από την οικογένεια: Από το οικογενειακό μου περιβάλλον, η πρώτη που το έμαθε ήταν η μητέρα μου. Η αρχική της αντίδραση ήταν «Ναι μεν, αλλά… ». Την ενοχλούσε ο περίγυρος. Δεν ήξερε τι να τους πει. Οι γονείς μου ποτέ δεν μου ζήτησαν να τους δώσω περισσότερες εξηγήσεις. Στην αρχή, σκέφτηκαν ότι ήταν κάτι που θα… περνούσε, καθώς θα μεγάλωνα. Αφού είδαν ότι τα πράγματα δεν άλλαζαν, το αποδέχτηκαν. Έχουμε πολύ καλές οικογενειακές σχέσεις. Όσες φορές έχω φέρει στους δικούς μου κάποια σύντροφό μου, την έχουν δεχτεί πάρα πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι κάτι που θέλουν να φανεί προς τα έξω. Η αδερφή μου, 6 χρόνια μικρότερη, είναι στρέιτ, παντρεμένη, με δύο παιδιά. Είναι πολύ περήφανη για μένα. Αν ακούσει κάτι αρνητικό, με υπερασπίζεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Μεγαλώνοντας χωρίς είδωλα: Οι ομοφυλόφιλοι έχουμε μεγαλώσει χωρίς κοινωνικά πρότυπα, χωρίς είδωλα. Με τι να ταυτιστώ; Με τον ετεροφυλόφιλο άνδρα ή την ετεροφυλόφιλη γυναίκα; Αυτό δυσκολεύει τους περισσότερους ομοφυλόφιλους να φτιάξουν τη ζωή τους. Ιδιαίτερα στην εφηβεία, που αισθάνεται κανείς χαμένος, καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση για την οποία δεν γνωρίζει τίποτα. Νιώθει ότι είναι κάτι λάθος, χωρίς να έχει κάνει τίποτα, χωρίς να έχει πειράξει κανέναν.
Ομοφοβία: Αρνητικά σχόλια έχω ακούσει παντού. Στην αρχή νευρίαζα, τώρα πια δεν μου κάνει καμία αίσθηση. Δεν θέλω να λέω ψέματα στους γύρω μου, γι’ αυτό και αποκαλύπτω τη διαφορετικότητά μου, αν βέβαια ερωτηθώ. Κρύβοντας κανείς την προσωπική του ζωή, που είναι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του, είναι σαν να στηρίζει ολόκληρη την εικόνα του σε ένα ψέμα.
Δηλώνοντας ανοιχτά τη διαφορετικότητα: Η ειλικρίνεια μου έχει στοιχίσει τη δουλειά μου στο παρελθόν. Χωρίς να έχω δώσει οποιοδήποτε δικαίωμα, έχει τύχει να με απολύσουν λόγω του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Στην ελληνική κοινωνία, η ειλικρίνεια είναι δίκοπο μαχαίρι. Θεωρητικά, καλό θα ήταν να είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι «ανοιχτοί», ώστε ο κόσμος να μη μας αντιμετωπίζει ως μεμονωμένα κρούσματα μιας αρρώστιας. Αν μάθαιναν όλοι την πραγματική ταυτότητα των ανθρώπων του στενού τους περιβάλλοντος, άτομα που σέβονται και συμπαθούν, τότε ίσως να άλλαζε η σημερινή νοοτροπία. Καταλαβαίνω, όμως, όσους προσπαθούν να το κρύψουν.
2 ενδιαφερουσες απόψεις: › Με τις ετεροφυλόφιλες γυναίκες, με φοβίζει το γεγονός ότι, λόγω άγνοιας, νομίζουν πως νιώθω γι’ αυτές ερωτική έλξη. Οι στρέιτ γυναίκες δεν ξέρουν τι νιώθει μια λεσβία, νομίζουν ότι πρέπει να με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι άνδρας, ενώ δεν είναι έτσι. › Το Gay Pride δεν ανταποκρίνεται στη δική μου αισθητική, θα το προτιμούσα λιγότερο κραυγαλέο. Θέλω, όμως, να υπάρχει, για να δείξει, έστω και με αυτό τον τρόπο, ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι.
Δικαίωμα στο γάμο: Δεν είμαι υπέρ του γάμου, θέλω όμως να έχω το δικαίωμα να παντρευτώ. Οι λόγοι είναι ανθρώπινοι και αυτονόητοι: να μπορώ, για παράδειγμα, να πάω στο νοσοκομείο αν πάθει κάτι η σύντροφός μου. Μου έχει συμβεί η φίλη μου να μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο με πολύ υψηλό πυρετό, χωρίς να ξέρουν οι γιατροί το λόγο. Μέχρι να έρθει η μητέρα της, 1-2 ημέρες αργότερα, επειδή βρισκόταν σε διακοπές, δεν είχα καμία ιατρική ενημέρωση, επειδή δεν ήμουν συγγενής. Δεν δέχομαι να μου στερούν αυτό το δικαίωμα. Υπάρχουν, επίσης, λόγοι φορολογικοί και κληρονομικοί. Κανείς δεν θέλει αυτή τη γελοιότητα που προσπαθούν να περάσουν τα ΜΜΕ, με τα δύο νυφικά ή τα δύο κοστούμια. Ζητώ κάτι που να με καλύπτει από νομικής άποψης στα βασικά μου ανθρώπινα δικαιώματα. Το πώς θα λέγεται -πολιτικός γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης- δεν με ενδιαφέρει.
Υπέρ της υιοθεσίας: Όπως και στο θέμα του γάμου, υποστηρίζω την επιλογή του καθενός να αποκτά παιδιά. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον είναι πολύ πιθανό να γίνουν ομοφυλόφιλα. Εγώ που προέρχομαι από στρέιτ, συντηρητικό περιβάλλον, γιατί δεν έγινα το ίδιο; Όσο για το ανδρικό πρότυπο, που θεωρείται ότι θα στερηθούν τα παιδιά, πιστεύω ότι υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες στις οποίες μεγαλώνει πολύ καλά ένα παιδί, αλλά και πυρηνικές οικογένειες με πολύ άσχημο περιβάλλον. Άλλωστε, πρότυπα, τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία, παίρνουμε πλέον από παντού. Οι ομοφυλόφιλοι, πάντως, δεν απειλούν τη στρέιτ κοινότητα.
Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τον κ. Κωνσταντίνο Πάγκαλο, ιατρο-γενετιστή, καθηγητή Ιατρικής Γενετικής, διευθυντή του “Διαγνωστικού Κέντρου Γενετικής”, τον κ. Παύλο Σακκά, νευρολόγο-ψυχίατρο, αναπληρωτή καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον κ. Αντώνη Ρόμπο, νευρολόγο-ψυχίατρο, επίκουρο καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών,την κ. Έλενα Φρυσίρα-Κανιούρα, επίκουρη καθηγήτρια Κλινικής Γενετικής στο Εργαστήριο Ιατρικής Γενετικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Νοσοκομείου Παίδων «Αγ. Σοφία», τον κ. Γιώργο Μισιχρόνη, ενδοκρινολόγο, τον κ. Χαράλαμπο Γκριμπούρα, κλινικό ψυχολόγο και την κ. Χριστίνα Παπαδοπούλου, επιστημονική συνεργάτιδα της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
https://rotasapantaw.wordpress.com/wp-admin/post.php?post=8986&action=edit