Πώς θα σταματήσετε να αντιδράτε υπερβολικά για ασήμαντα πράγματα

Aπλοί τρόποι που μπορείτε να υιοθετήσετε για να σταματήσετε να αγχώνεστε για μικροπράγματα.
Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν – Επίκτητος

Όλοι μας αντιδρούμε υπερβολικά –τουλάχιστον κάποιες φορές- σε μικροπράγματα, συχνά χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Αν πιάνετε τον εαυτό σας να αισθάνεται υπερβολικό θυμό ή ταραχή ή να γίνεστε αμυντικοί για ασήμαντα πράγματα, σκεφθείτε ότι υπάρχουν τρόποι για να διαχειριστείτε πιο αποτελεσματικά τα συναισθήματά σας.

Σίγουρα, είναι καλό να βιώνετε και να εκδηλώνετε τα συναισθήματα σας π.χ. με θυμό, αλλά αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης συνήθως δεν είναι ο καλύτερος δυνατός.

Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αναγνωρίζει τις ενοχλητικές αντιξοότητες και μετά να βρίσκει εποικοδομητικούς τρόπους να εκφράζεται και να τις αντιμετωπίζει, τότε αυτή η τακτική μας βοηθά πολύ καλύτερα μακροπρόθεσμα. Αν συμβεί κάτι πραγματικά δυσάρεστο, τότε είναι απολύτως λογικό να ταραχθούμε. Όμως, δεν είναι καλό να αγχωνόμαστε για όλα τα μικροπράγματα και να αντιδρούμε υπερβολικά κάθε φορά που ταραζόμαστε.

Τα πραγματικά προβλήματα αρχίζουν να εμφανίζονται όταν αντιδρούμε πολύ πιο έντονα από όσο είναι απαραίτητο σύμφωνα με τις περιστάσεις. Για παράδειγμα, όταν κάποιος σας προσπερνά απότομα με το αυτοκίνητο δεν είναι λόγος για να ουρλιάζετε, να χειρονομείτε και να βρίζετε για ό,τι συνέβη φωνάζοντας στον συνοδηγό σας. Φυσικά και έχει συμβεί σε όλους μας αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές οι αντιδράσεις δεν βοηθούν καθόλου. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να μας βάλει σε κίνδυνο να προκαλέσουμε μεγαλύτερο πρόβλημα ή ακόμη και ατύχημα. Οι υπερβολικές αντιδράσεις ποτέ δεν βελτιώνουν τις καταστάσεις αλλάγια την ακρίβεια, συνήθως τις χειροτερεύουν. Το στρες στις ζωές μας μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για να αντιδρούμε υπερβολικά.

Αλλά ακόμη και αν απελευθερωθεί η ένταση της στιγμής μέσα από την αντίδρασή μας, δεν θα λυθεί η πραγματική πηγή του στρες. Το μόνο που κάνει, είναι, παραδόξως, να δημιουργεί περισσότερο στρες και άγχος. Οπότε, όταν συνειδητοποιείτε ότι αγχώνεστε για ασήμαντα πράγματα, μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι υπάρχουν άλλα, βαθύτερα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζετε και μπορεί να γίνετε έξαλλοι ανά πάσα στιγμή.

Πολλοί άνθρωποι που αντιδρούν υπερβολικά, τείνουν να μηρυκάζουν καταστάσεις που δεν πηγαίνουν όπως θα επιθυμούσαν, οπότε δεν είναι σε θέση να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο. Η υπερβολική αντίδραση μπορεί να επηρεάσει την ευτυχία τους σε σημείο που να εμποδίζει να συμβούν τα πράματα που επιθυμούν πραγματικά. Η ενασχόληση με σκέψεις του τύπου Γιατί είμαι τόσο άτυχος/η; ή Πάντα μου συμβαίνει αυτό προκαλεί μόνο περισσότερο στρες και άγχος στις ζωές τους.

Γνωρίστε τι σας πυροδοτεί το άγχος
Όλοι μας έχουμε κάποια ευαίσθητα σημεία που αν μας τα πιέσουν, μπορεί να αντιδράσουμε υπερβολικά κάποιες φορές. Αν τα γνωρίζουμε, μπορούμε να μάθουμε να διατηρούμε τον αυτοέλεγχό μας όταν πιέζονται τα «κουμπιά» μας. Προσωπικά, αντιδρώ υπερβολικά και αισθάνομαι ότι πυροδοτούμαι όποτε εργάζομαι σκληρά και κάποιος μου κάνει άδικη κριτική. Είμαι αρκετά θετικός άνθρωπος και ενθαρρύνω τους άλλους και μπορώ επίσης να δεχθώ την εποικοδομητική κριτική αρκετά καλά. Παρ’ όλα αυτά, αν θεωρήσω ότι κάποιο άτομο είναι άδικα επικριτικό, είναι εύκολο για μένα να χάσω τον έλεγχο. Επειδή κατέχω αυτή τη γνώση για τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη συνείδηση των αντιδράσεών μου και προσπαθώ να απαντάω πιο ήρεμα στους ανθρώπους όταν μου ασκούν κριτική.

Αν δεν έχετε πλήρη αντίληψη των ευαίσθητων σημείων σας και τι τα πυροδοτεί, μπορεί να σας βοηθήσει να σκεφτείτε τις περιπτώσεις που κάτι σας τάραξε όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Είτε ήταν δικαιολογημένα, είτε όχι, εντοπίστε τα πράγματα που σας ενόχλησαν περισσότερο. Θα μπορούσε να είναι η απόρριψη, η κριτική, ή ακόμη και κάτι που δεν είχε καμιά σχέση με εσάς, όπως κάποιος που μιλούσε για πολιτική. Είναι επίσης σημαντικό να σκεφτείτε αν ήσασταν εκείνες τις στιγμές κουρασμένος/η, πεινασμένος/η, ή αγχωμένος/η με τη δουλειά. Την τελευταία φορά που αντιδράσατε υπερβολικά, τι σας συνέβαινε; Μήπως ήσασταν νηστικός/ή για αρκετή ώρα; Μήπως ήταν το τέλος μιας αγχωτικής εβδομάδας;

Αν μπορείτε να βρείτε τι σας προκαλεί ένταση και αποκτήσετε μια αίσθηση των συνθηκών που επικρατούν όταν ξεσπούν αυτές οι πυροδοτήσεις, μπορεί να καταφέρετε να διαχειριστείτε καλύτερα τον εαυτό σας όταν σας ταράξει κάτι στο μέλλον. Αυτό σας δίνει χρόνο να αντιληφθείτε καλύτερα τι ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια εκείνων των στιγμών που χάσατε την ψυχραιμία σας. Είναι σημαντικό να κοιτάξετε πίσω και να μην τιμωρήσετε τον εαυτό σας για την υπερβολική αντίδραση, αλλά να μάθετε από την εμπειρία.

Ρωτήστε τον εαυτό σας μερικές ακόμη ερωτήσεις όπως, Γιατί το έκανα αυτό; και Τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά;. Αν σας είναι δύσκολο να αναλογιστείτε τις πράξεις σας, διαχωρίστε τον εαυτό σας από το γεγονός για να το δείτε πιο καθαρά. Πώς θα το έβλεπαν άλλοι άνθρωποι; Πώς θα χειριζόταν την ίδια κατάσταση ένας άνθρωπος που θαυμάζετε; Δεν είναι εύκολο να επεξεργαστείτε εις βάθος το σκεπτικό που είχατε σε εκείνη την συνθήκη, αλλά θα σας βοηθήσει μακροπρόθεσμα να ανταποκριθείτε αντί να αντιδράσετε υπερβολικά.

Ελέγξτε τις προσδοκίες σας και βεβαιωθείτε ότι είναι ρεαλιστικές
Η ζωή μπορεί να ρέει ομαλά κάποιες φορές αλλά τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν είναι πάντα προβλέψιμα. Αποστασιοποιηθείτε για λίγο από τον τρόπο που σκέφτεστε και αναλογιστείτε πώς μπορεί να αισθάνονται άλλοι άνθρωποι σε διάφορες περιπτώσεις. Οι υπερβολικές αντιδράσεις κάποιες φορές εκδηλώνονται όταν είμαστε υπερβολικά εστιασμένοι στους εαυτούς μας και στα δικά μας συναισθήματα.

Κανείς μας δεν δικαιούται την τέλεια ζωή. Μπορούμε να μειώσουμε σημαντικά τις πιθανότητες υπερβολικής αντίδρασης στις ατέλειες της ζωής, βρίσκοντας λίγο χρόνο για να διαχειριστούμε τις προσδοκίες μας.

Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι αν κάτι σας ενοχλεί για πάρα πολύ καιρό, τότε η μικρότερη ενόχληση, ακόμη και για άσχετο θέμα μπορεί να σας ωθήσει στα άκρα.

Προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε το παρελθόν και να επιλύσετε ό,τι σας ενοχλεί πραγματικά στο παρόν. Αν δεν το κάνετε αυτό, σας διαβεβαιώνω ότι θα συνεχίσετε να αγχώνεστε για ασήμαντα πράγματα. Αντιμετωπίστε τα ζητήματα άμεσα μόλις παρουσιαστούν. Βγάλτε το από μέσα σας ώστε να μπορέσετε να το αφήσετε να φύγει και να προχωρήσετε. Κρατήστε ημερολόγιο, γράψτε ένα γράμμα, κάντε ό,τι χρειάζεται για να το εκφράσετε.

Δεν είναι μυστικό ότι η ζωή μπορεί να γίνει σκληρή και όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως επιθυμούμε είναι εύκολο να χάσουμε την υπομονή μας. Προσπαθήστε να διαχειριστείτε τον εαυτό σας ακολουθώντας τις παρακάτω συμβουλές, ώστε να μπορέσετε να ανταποκριθείτε κατάλληλα στις καταστάσεις που προκύπτουν στη ζωή σας, μία κάθε φορά.

Κάντε ένα μικρό διάλειμμα: Παρατηρήστε τις αλλαγές στο σώμα σας (ένταση στον αυχένα, ζεστά μάγουλα, αυξημένος καρδιακός παλμός). Αναπνεύστε βαθιά και ηρεμήστε.

Σκεφτείτε λογικά: Αναλογιστείτε ψύχραιμα τι συμβαίνει πλησιάζοντας πιο κοντά στην αντικειμενική αλήθεια αντί για την υποκειμενική σας εμπειρία. Βρείτε τρόπο να δείξετε συμπόνια και αποφύγετε να πάρετε προσωπικά αυτό που σας συνέβη.

Ενεργήστε: Εκφραστείτε με το «εγώ» ή απομακρυνθείτε από την κατάσταση. Αν είστε ακόμη ταραγμένοι, βρείτε έναν τρόπο να διοχετεύσετε διαφορετικά τα συναισθήματά σας.

Έφη Μεσιτίδου

Πηγή: psychologytoday.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

https://www.psychologynow.gr/psychic-health/health-and-quality-of-life/5606-pos-tha-stamatisete-na-antidrate-ypervolika-gia-asimanta-pragmata.html

Advertisements

H θετική διαπαιδαγώγηση μειώνει τις εντάσεις ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά μας

θετικός τρόπος διαπαιδαγώγησης μειώνει την ένταση κι αυξάνει την επικοινωνία μας με το παιδί. Ακολουθήστε τις παρακάτω πέντε συμβουλές και θα δείτε τη διαφορά στη σχέση σας με το παιδί σας αλλά και στο τρόπο που αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις.

1. Προσπαθήστε όσο μπορείτε να τονίζετε τα θετικά

Τονίστε στα παιδιά σας ότι συμπεριφέρονται καλά, κατά την διάρκεια ή αμέσως μετά την θετική συμπεριφορά. Αναφέρετε συγκεκριμένα τι ήταν αυτό που έκανε το παιδί κι όχι απλά «Μπράβο!». Για παράδειγμα, αν το παιδί λέει κάποιες φόρες άσχημες λέξεις, σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που μιλάει όμορφα και χρησιμοποιεί τις καλές του λέξεις. Τονίστε το, λέγοντας «Αγάπη μου, πόσο όμορφα μιλάς! Οι λέξεις που χρησιμοποιείς είναι πολύ καλές!». Η ακόμη «Ήσουν πολύ καλός στα μαθηματικά σου απόψε». Μάθετε το παιδί να συνδέει τη σωστή συμπεριφορά με ένα αίσθημα υπερηφάνειας για τον εαυτό του.

2. Χρησιμοποιείστε μηνύματα με το «εγώ»

Πείτε για παράδειγμα «Ταλαιπωρούμαι να βρω τα πράγματα μου όταν ο τελευταίος που μπήκε στο δωμάτιο μου δεν το τακτοποίησε» ή ακόμη, «Χρειάζομαι περισσότερη ησυχία όταν προσπαθώ να κοιμηθώ». Ένα άλλο παράδειγμα είναι׃ «Έτσι κουρασμένη που είμαι, θα μου έκανε καλό να με βοηθήσει κάποιος με το τραπέζι». Αυτού του είδους οι προτάσεις μεταφέρουν τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς ή των πράξεων του παιδιού στον γονιό κι έτσι το παιδί δεν νιώθει πλέον απειλή (γι’αυτό είναι πολύ πιθανό να μην αντιδράσει). Επίσης μέσα από αυτόν τον τρόπο μεταφέρεται και το πραγματικό σας συναίσθημα, κι αν μη τι άλλο, το παιδί μπορεί πιο εύκολα να κινητοποιηθεί και να σας βοηθήσει.

3. Οι κανόνες σας να είναι απλοί και θετικοί

Χρησιμοποιήστε απλή γλώσσα και ζητήστε από το παιδί να σας επαναλάβει τον κανόνα. Έπειτα ελέγξτε κατά πόσο τον κατάλαβε και δώστε ένα παράδειγμα εφαρμογής μαζί του. Αντί να αρχίσετε με την φράση «Μην κάνεις….», καλύτερα να πείτε τι περιμένετε να κάνει το παιδί. Για παράδειγμα, αντί να πείτε «μη φωνάζεις», πείτε «Σε παρακαλώ μίλα με τη χαμηλή σου τη φωνή». Επίσης αντί για «Μην πετάς τους κύβους σου», προτιμήστε «τους κύβους τους χρησιμοποιούμε για να παίζουμε».

4. Αν το παιδί σας βοηθάει στην κατασκευή των κανόνων, τότε οι πιθανότητες να τους υπακούσει είναι μεγαλύτερες

Διαλέξτε μια στιγμή κατά την οποία το παιδί σας συμπεριφέρεται καλά. Σε καμία περίπτωση μην το κάνετε όταν το παιδί έχει αρνητική συμπεριφορά, γιατί έτσι θα νομίζει ότι οι κανόνες θα είναι αποτέλεσμα της αρνητικής του συμπεριφοράς. Λέμε στο παιδί׃ «Πρέπει να φτιάξουμε κανόνες για να ξέρουμε πότε εσύ κι εγώ κάνουμε καλή δουλειά».

5. Κάντε πρόγραμμα

Τα παιδιά είναι πιο ευτυχισμένα όταν ξέρουν τι να περιμένουν από τους γονείς τους. Προσπαθήστε να εδραιώσετε ρουτίνες για καθημερινά γεγονότα, ώρα για ύπνο, ώρα για πρωινό ξύπνημα, ώρες για γεύματα, ώρα για μπάνιο, ώρα για παιχνίδι αλλά και για διάβασμα. Αυτό θα κάνει το παιδί να νιώθει πιο ασφαλές και οι πιθανότητες να αγχωθεί ή να απογοητευτεί μειώνονται.

Φωτιά Παναγίδου

Πηγή: mamagers.gr
https://tvxs.gr/news/paideia/h-thetiki-diapaidagogisi-meionei-tis-entaseis-anamesa-se-emas-kai-ta-paidia-mas

Πέντε αρνητικές παιδικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας ως ενήλικες

Δυστυχώς, αρκετά συχνά η συναισθηματική μας υγεία αρχίζει να φθείρεται από την παιδική μας ηλικία. Συνήθως, δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μας μπλοκάρει, τι μας προκαλεί ζαλάδα ή τι είναι αυτό που μας φοβίζει. Δυστυχώς, αρκετά συχνά η συναισθηματική μας υγεία αρχίζει να φθείρεται από την παιδική μας ηλικία. Συνήθως, δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μας μπλοκάρει, τι μας προκαλεί ζαλάδα ή τι είναι αυτό που μας φοβίζει.
Δυστυχώς, αρκετά συχνά η συναισθηματική μας υγεία αρχίζει να φθείρεται από την παιδική μας ηλικία. Συνήθως, δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μας μπλοκάρει, τι μας προκαλεί ζαλάδα ή τι είναι αυτό που μας φοβίζει.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι αυτά και να πάψουμε να τα καλύπτουμε. Όσο περισσότερο χρόνο περιμένουμε για να θεραπευτούν, τόσο πιο βαθιά ριζώνουν μέσα μας. Ο φόβος της αναβίωσης αυτών των δεινών, μας αναγκάζει να εφευρίσκουμε εκατοντάδες διαφορετικές μάσκες που απλά μας εμποδίζουν να προοδεύσουμε στη ζωή. Αυτό ακριβώς πρέπει να αποφύγουμε. Η προδοσία, η ταπείνωση, η δυσπιστία, η εγκατάλειψη, η αδικία… Αυτά είναι μερικά από τα τραύματα για τα οποία μας προειδοποιεί η Lisa Bourbeau στο βιβλίο της «Θεράπευσε τα τραύματά σου… και βρες ποιος είσαι» (ελληνικός τίτλος). Ας ρίξουμε μια ματιά:

1. Ο φόβος της εγκατάλειψης

Η εγκατάλειψη είναι ο χειρότερος εχθρός αυτών που έχουν βιώσει την εγκατάλειψη στην παιδική τους ηλικία. Φανταστείτε πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι για ένα παιδί να φοβάται ότι μπορεί να μείνει μόνο του, απομονωμένο και απροστάτευτο σε ένα άγνωστο περιβάλλον.

Συνεπώς, όταν το παιδί ενηλικιώνεται θα κάνει τα πάντα για να μη βιώσει ξανά αυτό το αίσθημα της εγκατάλειψης. Επομένως, οποιοσδήποτε έχει βιώσει αυτήν την κατάσταση θα έχει την τάση να εγκαταλείπει πρόωρα τους γονείς του και να παρατά αυτό με το οποίο ασχολείται. Αυτή η συμπεριφορά αντικατοπτρίζει αποκλειστικά το φόβο της αναβίωσης αυτών των δεινών.

«Είναι κοινό για αυτούς τους ανθρώπους να σκέφτονται και να μιλούν με τον ακόλουθο τρόπο: «σε αφήνω πριν με αφήσεις εσύ», «κανείς δεν με στηρίζει έτσι κι εγώ δεν θα το υποστηρίξω αυτό», » αν με αφήσεις δεν θα ξαναγυρίσω»…»

Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να επεξεργαστούν μέσα τους το φόβο του να μείνουν μόνοι, το φόβο της εγκατάλειψης και της άρνησης της φυσικής επαφής (αγκαλιές, φιλιά, σεξουαλική επαφή…). Αυτό το τραύμα είναι δύσκολο να θεραπευτεί αλλά μια καλή αρχή είναι να προοσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το φόβο της απομόνωσης μέχρι να ξεκινήσει ένας θετικός και ενθαρρυντικός εσωτερικός διάλογος.

2. Ο φόβος της απόρριψης

Αυτό το τραύμα μας εμποδίζει να αποδεχτούμε τα αισθήματα, τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας. Η εμφάνισή του στην παιδική ηλικία προέρχεται από την απόρριψη των γονέων, της οικογένειας ή των συμμαθητών. Ο πόνος που προκαλεί αυτό το τραύμα εμποδίζει το παιδί να αναπτύξει ένα υγιές αίσθημα αυτοεκτίμησης και αγάπης προς τον εαυτό του.

Του προκαλεί σκέψεις απόρριψης, υποβαθμίζει τον εαυτό του και πιστεύει ότι είναι ανεπιθύμητο. Το παιδί που έχει απορριφθεί αισθάνεται ανάξιο της στοργής και της κατανόησης και ο φόβος να αναβιώσει αυτά τα δεινά το οδηγεί σε περαιτέρω συναισθήματα απομόνωσης. «Πιθανότατα, ένα άτομο που έχει βιώσει την απόρριψη στην παιδική του ηλικία είναι ένας δειλός και απόμακρος ενήλικας. Γι’ αυτόν το λόγο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς τους φόβους που οδηγούν στον πανικό».

Αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, θα πρέπει να αρχίσετε να νοιάζεστε για τη δική σας συμπεριφορά και για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρετε. Κάθε φορά θα σας ενοχλεί λιγότερο όταν οι άνθρωποι θα φεύγουν μακριά σας και προσπαθήστε να μην το παίρνετε κατάκαρδα όταν οι άλλοι σας ξεχνούν ορισμένες φορές. Το μοναδικό άτομο που χρειάζεστε για να προχωρήσετε στη ζωή σας είναι ο εαυτός σας.

3. Ταπείνωση

Αυτό το τραύμα προκαλείται όταν αισθανόμαστε τη δυσαρέσκεια και την κριτική των άλλων. Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό το πρόβλημα στα παιδιά όταν τους λέμε ότι είναι χαζά, κακά ή χοντρά ή όταν συζητάμε τα προβλήματά τους μπροστά σε άλλους (κάτι που δυστυχώς είναι πολύ κοινό). Αυτό αναμφίβολα καταστρέφει την αυτοεκτίμηση του παιδιού και το εμποδίζει να καλλιεργήσει ένα υγιές αίσθημα αυτοεκτίμησης.
Αυτό συχνά οδηγεί σε μια εξαρτημένη προσωπικότητα.

Επιπλέον, τα άτομα αυτά γίνονται «τύραννοι» και εγωιστές λειτουργώντας αμυντικά ή φτάνουν ακόμη και στο σημείο να ταπεινώνουν τους άλλους για να δημιουργήσουν μια ασπίδα προστασίας. Αν έχετε βιώσει τέτοιου είδους εμπειρίες, θα πρέπει να αντιμετωπίσετε την ανεξαρτησία και την ελευθερία σας όπως επίσης και να κατανοήσετε τις δικές σας ανάγκες και φοβίες, βάζοντας προτεραιότητες.

4. Προδοσία ή ο φόβος να εμπιστευτείτε τους άλλους

Αυτό το τραύμα ανοίγει όταν οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στο παιδί δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στο παιδί αισθήματα προδοσίας και εξαπάτησης. Κατά συνέπεια, αυτό προκαλεί μια αίσθηση δυσπιστίας που μπορεί να εξελιχθεί σε ζήλια καθώς και σε άλλα αρνητικά συναισθήματα ή να αισθάνεστε ότι δεν σας αξίζουν οι υποσχέσεις και αυτά που έχουν οι υπόλοιποι.

Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα στην παιδική τους ηλικία, στην ενηλικίωση θέλουν να ελέγχουν την προσωπικότητα των άλλων και να είναι κυρίαρχοι της τελειότητας. Είναι άνθρωποι που θέλουν τα πάντα στην εντέλεια και δεν δίνουν ευκαιρίες. Αν είχατε βιώσει τέτοιου είδους προβλήματα στην παιδική σας ηλικία, πιθανότατα θα αισθάνεστε την ανάγκη να ελέγχετε τους άλλους. Αυτό συχνά ενισχύεται με την παρουσία ενός δυναμικού χαρακτήρα. Ωστόσο, αυτό είναι ένας αμυντικός μηχανισμός, μια ασπίδα προστασίας κατά της απογοήτευσης.

Αυτό συνήθως αντικατοπτρίζεται στον τρόπο που ενεργούν γνωστοποιώντας τις προκαταλήψεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να εξασκήσουν την υπομονή και την αντοχή όπως επίσης και να μάθουν να μένουν μόνοι τους και να μεταβιβάζουν αρμοδιότητες.

5. Αδικία

Το αίσθημα της αδικίας βιώνεται σε περιβάλλοντα όπου οι κηδεμόνες είναι ψυχροί και αυταρχικοί. Αυτές οι απαιτητικές προσωπικότητες δημιουργούν αισθήματα αδυναμίας και ματαιότητας τόσο στην παιδική ηλικία όσο και στην ενηλικίωση.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν συνόψισε αυτήν την ιδέα με το γνωστό απόσπασμα:«Όλοι είμαστε ιδιοφυίες. Αλλά αν κρίνετε ένα ψάρι για την ικανότητά του να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο τότε θα ζήσει ολόκληρη τη ζωή του πιστεύοντας ότι είναι χαζό».

Συνεπώς, αυτοί που έχουν βιώσει αυτόν τον πόνο μπορεί να γίνουν αυστηροί και γι’ αυτούς να υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να είναι σημαντικοί και να αποκτήσουν μεγάλη εξουσία ή επιτυχία.
Μπορεί να γίνουν φανατικοί της τάξης και της τελειότητας. Συνήθως έχουν ριζοσπαστικές ιδέες, γεγονός που τους δυσκολεύει να πάρουν αποφάσεις με αυτοπεποίθηση.

Για να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους τα προβλήματα θα πρέπει να επεξεργαστούμε μέσα μας το αίσθημα της καχυποψίας και την ψυχική ακαμψία προκειμένου να γίνουμε περισσότερο ευέλικτοι και να εμπιστευόμαστε τους άλλους.
«Το πρώτο βήμα, όπως και όλα στη ζωή, είναι να αποδεχτούμε τις πληγές μέσα μας, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθάνεται θυμωμένος και πάνω από όλα να δώσουμε τον ανάλογο χρόνο στον εαυτό μας να θεραπευτεί».

Πηγή https://tvxs.gr/news/paideia/pente-arnitikes-paidikes-empeiries-poy-diamorfosan-ton-xaraktira-mas-os-enilikes

Τα όρια στη συμπεριφορά των παιδιών: θετικοί τρόποι διαπαιδαγώγησης

Ανάμεσα την αυταρχική τιμωρία και την ανεξέλεγκτη επιτρεπτικότητα, υπάρχει και μία εναλλακτική λύση που είναι η λεγόμενη θετική πειθαρχία. Η πειθαρχία αυτή λαμβάνει υπόψη τη συναισθηματική ζωή του παιδιού (ή του εφήβου), την καθημερινότητά του, καθώς και τους στόχους και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής του.
Όταν λέμε πειθαρχία εννοούμε την θέσπιση ορίων, εν αντιθέσει με ορισμένους που θεωρούν ότι πειθαρχία είναι συνώνυμη με τις λέξεις τιμωρία και καταπίεση.
Συνήθως οι γονείς βρίσκονται ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις : αν είναι πολύ επιτρεπτικοί, το παιδί θα γίνει ένας υπερεξαρτημένος «δορυφόρος» των γονέων του ή ένας εγωκεκτρικός, αντιπαθητικός και ισχυρογνώμων τύραννος. Το υπερβολικό κανάκεμα των παιδιών ενθαρρύνει τις κακές συνήθειες και την απειθαρχία. Από την άλλη πλευρά, αν οι γονείς είναι πολύ περιοριστικοί, αυταρχικοί και τιμωρητικοί, η πειθαρχία τους θα προκαλέσει συμμόρφωση και θα δημιουργήσει ένα νευρωτικό, υποχωρητικό κα άβουλο άνθρωπο.
Η ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη του παιδιού να απαιτεί από τους άλλους και στην ικανότητά του να αναγνωρίζει τις απαιτήσεις των άλλων, οδηγεί στην ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας και στην δημιουργία ικανοποιητικών κοινωνικών σχέσεων. Όταν το παιδί δείχνει πρόθυμο να κάνει ότι του λένε, δείχνει ένα σημαντικό βήμα προς την κοινωνικοποίησή του. Η σχέση τρυφερότητας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στο παιδί και στους γονείς είναι σημαντική, γιατί διασφαλίζει ότι το παιδί είναι ουσιαστικά με το μέρος αυτών που διδάσκουν τα κοινωνικά και ηθικά μαθήματα της ζωής. Το παιδί ταυτίζεται με τους γονείς και γι΄ αυτό είναι πιθανό να εσωτερικεύει τις αξίες και τους κανόνες που διδάσκεται.
Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες πρέπει σε κάποιες περιπτώσεις να είναι αυστηροί και άκαμπτοι, αλλά τρυφεροί όπως και ιδιαίτερα ευέλικτοι στις κρίσιμες στιγμές. Χρειάζεται, επίσης, να γνωρίζουν πότε να περνούν από τον ένα τρόπο συμπεριφοράς στον άλλο. Θα πρέπει να προσπαθούν να καθοδηγούν τις ενέργειες των παιδιών με λογικό τρόπο, ο οποίος καθορίζεται κάθε φορά από τις ιδιαίτερες συνθήκες, να ενθαρρύνουν τη λεκτική επικοινωνία και το διάλογο και να συζητούν με το παιδί τους τις θέσεις στις οποίες στηρίζεται η τακτική που ακολουθούν.
ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ
Συνήθως οι γονείς χρησιμοποιούν τρεις προσεγγίσεις πειθαρχίας-διαπαιδαγώγησης :
Τη Δημοκρατική, την Επιτρεπτική, την Αυταρχική
Κάθε προσέγγιση εκπαιδεύει με διαφορετικό τρόπο το παιδί και τον έφηβο σε θέματα συνεργασίας, υπευθυνότητας και προσδοκιών αναφορικά με την αποδεκτή και τη μη αποδεκτή συμπεριφορά.
Στην Δημοκρατική διαπαιδαγώγηση :
Οι γονείς πιστεύουν ότι :
Τα παιδιά είναι σε θέση να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους
Θα πρέπει να προσφέρεται στα παιδιά η δυνατότητα επιλογής και να τους δίνεται η ευκαιρία να μαθαίνουν από τις συνέπειες των επιλογών τους
Η ενθάρρυνση είναι ένα αποτελεσματικό μέσο που υποκινεί τη συνεργασία
Για την επίλυση των προβλημάτων :
Υπάρχει συνεργασία
Νικητές βγαίνουν και το παιδί και ο γονέας
Βασίζεται στον αμοιβαία σεβασμό
Τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων
Τι μαθαίνουν τα παιδιά με αυτή τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης :
Να δείχνουν υπευθυνότητα
Να συνεργάζονται
Ότι πρέπει να έχουν επιλογές και να τους επιτρέπεται να μαθαίνουν από τις συνέπειες των επιλογών τους
Ότι η ενθάρρυνση είναι ένα αποτελεσματικό μέσο που υποκινεί τη συνεργασία
Στην Επιτρεπτική διαπαιδαγώγηση :
Οι γονείς πιστεύουν ότι :
Τα παιδιά θα συνεργαστούν όταν κατανοήσουν την αξία της συνεργασίας
Δουλειά μου είναι να υπηρετώ τα παιδιά μου και να τα κάνω ευτυχισμένα
Αντιδράσεις που δυσαρεστούν τα παιδιά μου δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικές
Για την επίλυση των προβλημάτων :
Τα προβλήματα επιλύονται με πειθώ
Νικητές βγαίνουν τα παιδιά
Οι γονείς είναι αυτοί που αναλαμβάνουν κυρίως την επίλυση των προβλημάτων
Τι μαθαίνουν τα παιδιά με αυτή τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης :
Οι κανόνες είναι για τους άλλους και όχι για μένα. Εγώ κάνω ότι θέλω
Οι γονείς υπηρετούν τα παιδιά
Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την επίλυση των προβλημάτων του παιδιού
Αναπτύσσονται εξάρτηση, έλλειψη σεβασμού και εγωκεντρισμός
Πως ανταποκρίνονται τα παιδιά :
Δοκιμάζουν τα όρια
Προκαλούν και αψηφούν τους κανόνες και κάθε μορφή εξουσίας
Αδιαφορούν και δεν αποδέχονται τα λόγια των γονέων τους
Κουράζουν τους γονείς, αναγκάζοντας τους να τα νουθετούν διαρκώς
Στην Αυταρχική διαπαιδαγώγηση:
Οι γονείς πιστεύουν ότι :
Εάν τα παιδιά δεν πονέσουν, δεν θα μάθουν
Για την επίλυση των προβλημάτων :
Τα προβλήματα επιλύονται με τη χρήση βίας
Υπάρχει αντιπαλότητα
Νικητές βγαίνουν οι γονείς
Οι γονείς επιλύουν όλα τα προβλήματα και παίρνουν όλες τις αποφάσεις
Οι γονείς κατευθύνουν και ελέγχουν τη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων
Τι μαθαίνουν τα παιδιά με αυτή τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης :
Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την επίλυση των προβλημάτων του παιδιού
Ακολουθούν επώδυνους τρόπους επικοινωνίας και επίλυσης προβλημάτων
Πως ανταποκρίνονται τα παιδιά :
Αντιδρούν με θυμό και πείσμα
Αντιδρούν με διάθεση εκδίκησης και επαναστατικότητα
Αποσύρονται και υποτάσσονται επειδή νιώθουν φόβο
Οι γονείς σε αυτή τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης θεωρούν την υπακοή αρετή και υιοθετούν τιμωρητικούς και βίαιους τρόπους ελέγχου για να λυγίσουν την ισχυρογνωμοσύνη των παιδιών τους όταν οι ενέργειες ή οι πεποιθήσεις του γιου ή της κόρης τους συγκρούονται με ότι οι ίδιοι θεωρούν σωστή συμπεριφορά
Amelie-00027
Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
Ο συνδυασμός της θέσπισης ορίων και της θερμής ενθαρρυντικής στάσης που εκφράζει αποδοχή από την πλευρά των γονέων απεικονίζεται στο λεγόμενο «Δημοκρατικό γονέα». Το παιδί με τρυφερούς και Δημοκρατικούς γονείς μεγαλώνει και γαλουχείται σε ένα περιβάλλον αγάπης, έχει σωστά πρότυπα ταύτισης και μίμησης, λαμβάνει τις αναγκαίες εξηγήσεις για τις ενέργειες και τους κανόνες και έχει την ευκαιρία να μάθει (μέσα από τη δοκιμή και τα λάθη του) πως οι πράξεις του επηρεάζουν τους άλλους και τον εαυτό του.
Πολλές έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά με καλή προσαρμογή έχουν συνήθως θερμούς, περιποιητικούς και υποστηρικτικούς γονείς, οι οποίοι ασκούν έλεγχο σε λογικά πλαίσια και ταυτόχρονα έχουν υψηλές προσδοκίες. Ο σταθερός έλεγχος σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού υπό την προϋπόθεση ότι δεν περιορίζει τις ευκαιρίες του για πειραματισμό και αυθορμητισμό.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΕΠΑΙΝΟΥΝ
Ο μόνος τρόπος για να εκδηλώσει ένα παιδί μία συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι η ενίσχυσή της. Ένας κανόνας ή μια δήλωση που δεν ενισχύεται δεν έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Κάποιοι γονείς δεν πιστεύουν ότι χρειάζεται να επαινούν τα παιδιά τους για την καθημερινή τους συμπεριφορά, ενώ άλλοι δεν γνωρίζουν πως ή πότε να τα επαινούν και να τα ενθαρρύνουν. Ίσως και αυτοί να έχουν δεχθεί λίγους επαίνους από τους δικούς τους γονείς όταν ήταν παιδιά.
Αυτά που θα πρέπει να προσέξει ο γονιός όταν επαινεί είναι :
Φροντίστε ώστε ο έπαινος να εξαρτάται από τη συμπεριφορά του παιδιού
Επαινέστε το παιδί αμέσως
Δώστε ένα χαρακτηριστικό και συγκεκριμένο έπαινο
Παρέχετε θετικό έπαινο χωρίς να μακρηγορείτε ή να ειρωνεύεστε το παιδί
Επαινέστε το παιδί σας χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, κρατώντας οπτική επαφή μαζί του και δείχνοντας ενθουσιασμό. Ταυτόχρονα θα πρέπει να το επαινέσετε και λεκτικά
Επαινέστε το παιδί κάθε φορά που συμπεριφέρεται καλά. Μην επαινείται μόνο την τέλεια συμπεριφορά
Επαινέστε το παιδί μπροστά σε άλλους ανθρώπους
Αυξήστε τους επαίνους για τα δύσκολα παιδιά
Δείξτε στο παιδί πώς να επαινεί το ίδιο του τον εαυτό για την κατάλληλη συμπεριφορά
Προσέξτε!
Ορισμένοι άνθρωποι προσφέρουν έναν έπαινο και στη συνέχεια, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, τον υποσκάπτουν δείχνοντας σαρκασμό ή συνοδεύοντας τον έπαινο με ένα προσβλητικό σχόλιο.
Για μερικά παιδιά που φέρονται με αντιδραστικό και προκλητικό τρόπο ο γονικός έπαινος αρχικά δεν προσφέρει αρκετή ενίσχυση, ικανή να αντιστρέψει τη δύσκολη προβληματική συμπεριφορά. Στην περίπτωση αυτή οι γονείς θα μπορούσαν να δώσουν μια χειροπιαστή αμοιβή ούτως ώστε να παράσχουν το πρόσθετο κίνητρο για να πετύχει το παιδί τους ένα συγκεκριμένο στόχο. Οι χειροπιαστές αμοιβές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση των θετικών συμπεριφορών του παιδιού, ωστόσο μην ξεχνάτε να παρέχετε και κοινωνικές ανταμοιβές, δηλαδή έπαινο και προσοχή.
Alexey-Titarenko6a
ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
Οικογένειες που θέτουν κανόνες τους οποίους δεν διατυπώνουν με σαφήνεια είναι πιθανότερο να έχουν παιδιά που συμπεριφέρονται άσχημα.
Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι τα παιδιά θα αξιολογήσουν τους κανόνες και τους περιορισμούς που θέτουν οι γονείς. Έρευνες αναφέρουν ότι τα μέσα-φυσιολογικά παιδιά συμμορφώνονται μόνο στα δύο τρίτα των απαιτήσεων που προβάλλουν οι γονείς τους και αυτό είναι φυσιολογικό γιατί συνιστά την ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία και αυτονομία.
Το παιδί όμως με διαταραχή διαγωγής διαφέρει γιατί αρνείται να συμμορφωθεί στα δύο τρίτα των απαιτήσεων που προβάλλουν οι γονείς. Αυτή η έλλειψη συμμόρφωσης σε τόσο μεγάλο βαθμό δυσχεραίνει την προσπάθεια των γονέων για επαρκή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Στην περίπτωση αυτή η επιβολή σταθερών ορίων γίνεται ακόμη πιο απαραίτητη.
Η γκρίνια, οι επικρίσεις, το ξύλο, οι φωνές ή ακόμη και οι λογικές εξηγήσεις αποτελούν για τα παιδιά μορφές γονεϊκής προσοχής και στην πραγματικότητα ενισχύουν τη συγκεκριμένη κακή συμπεριφορά. Ως εκ τούτου τα παιδιά μαθαίνουν να γκρινιάζουν, να επικρίνουν, να φιλονικούν και να φωνάζουν ή να διαφωνούν.
Αντίθετα η τεχνική της απομάκρυνσης από τις θετικές ενισχύσεις μπορεί να διδαχθεί στους γονείς έτσι ώστε να τη χρησιμοποιήσουν σε προβλήματα που δημιουργούν μεγάλη ένταση, όπως οι καβγάδες, το ξύλο, η αντιδραστική και η καταστροφική συμπεριφορά. Η απομάκρυνση αποτελεί στην πραγματικότητα μια ακραία μορφή γονεϊκής αδιαφορίας καθώς τα παιδιά στερούνται για σύντομο χρονικό διάστημα όλες τις πηγές θετικής ενίσχυσης και ιδιαίτερα την προσοχή του ενηλίκου. Μην ξεχνάτε ότι όταν οι γονείς παύουν να παρέχουν τις παλιές ενισχύσεις στο παιδί, εκείνο προσπαθεί επίμονα να τις ξανακερδίσει (για παράδειγμα, ξεφωνίζοντας πιο δυνατά).
ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ-ΚΟΣΤΟΣ
Αν το παιδί ενεργήσει με έναν τρόπο που έχει ως επακόλουθο μια τιμωρία, είναι λιγότερο πιθανό να επαναλάβει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Ένα κόστος (πρόστιμο, απώλεια κάποιου δικαιώματος) για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά σημαίνει ότι το παιδί είναι πιθανό να μην συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο ξανά. Ένα παιδί μπορεί να μάθει να συμπεριφέρεται θετικά για να αποφύγει μια τιμωρία. Μια προειδοποίηση για την επικείμενη τιμωρία θεωρείται επαρκής υπενθύμιση. Ο όρος «αρνητική ενίσχυση» χρησιμοποιείται στην περίπτωση που κάνει κανείς κάποια πράγματα προς μια κατεύθυνση προκειμένου να αποφύγει την τιμωρία.
ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
‘Ένα από τα πιο σημαντικά και δύσκολα θέματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς των αντιδραστικών παιδιών είναι να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν πιο ανεξάρτητα και υπεύθυνα. Οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν να παιδιά τους να λαμβάνουν αποφάσεις, να έχουν την αίσθηση της υπευθυνότητας και την ικανότητα να μαθαίνουν από τα λάθη τους μέσα από τη χρήση των φυσικών και λογικών συνεπειών των πράξεων τους.
Φυσική συνέπεια θεωρείται οποιοδήποτε επακόλουθο προκύπτει από τις ενέργειες ενός παιδιού (από όσα κάνει και όσα δεν κάνει) όταν δεν παρεμβαίνει ο ενήλικας. Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν βιώνοντας τις άμεσες συνέπειες των αποφάσεων τους και έτσι οι γονείς δεν προστατεύουν με τις γνώσεις τους τα παιδιά τους από την πιθανότητα μιας ανεπιθύμητης έκβασης της συμπεριφοράς τους.
Από την άλλη πλευρά, η λογική συνέπεια είναι η «τιμωρία που ταιριάζει στην παράβαση». Για ένα νεαρό άτομο που έσπασε το παράθυρο του γείτονα θα ήταν: να κάνει αγγαρείες προκειμένου να ξεπληρώσει τα έξοδα για την αντικατάσταση του παραθύρου. Με άλλα λόγια όταν οι γονείς χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική, θεωρούν τα παιδιά υπεύθυνα για τα λάθη τους και τα βοηθούν να αποκαταστήσουν με κάποιο τρόπο την βλάβη που προκάλεσαν.
Σε αντίθεση με την αδιαφορία ή την απομάκρυνση, οι φυσικές και λογικές συνέπειες διδάσκουν στα παιδιά να δείχνουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Οι στρατηγικές αυτές είναι περισσότερο αποτελεσματικές για προβλήματα που επαναλαμβάνονται, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς είναι σε θέση να αποφασίσουν εκ των προτέρων πως θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΙ
Ίσως σας φαίνεται αρκετά δύσκολο να είστε πραγματικά σταθεροί σε όσα ζητάτε από το παιδί σας και αυτό μπορεί να σας γεννά δυσάρεστα συναισθήματα. Εάν το παιδί σας έχει συνηθίσει να μην προσέχει τις οδηγίες, ίσως θα πρέπει να του δείξετε πώς να ακολουθεί ορισμένες από αυτές (ή όλες) για να βεβαιωθείτε ότι ακούει όσα του ζητάτε να κάνει.
Κρατήστε τα παιδί σταθερά από τους ώμους ενώ του δίνετε τις οδηγίες
Κοιτάξτε το κατευθείαν στα μάτια
Μιλήστε του με σαφήνεια και σταθερό τόνο φωνής
Αφήστε το πρόσωπο σας να δείχνει αυστηρό ενώ μιλάτε
Έχετε κάποιον άλλο ενήλικα δίπλα σας για να σας υποστηρίξει όταν το παιδί σας αγνοεί
Επιμείνετε να σας προσέξει και να ακολουθήσει τις οδηγίες σας, υπό την προϋπόθεση ότι οι απαιτήσεις σας είναι λογικές.
safak-tortu
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΟΤΑΝ ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ
Μη λαμβάνετε καθόλου υπόψη σας τις βρισιές, τα αγενή σχόλια και τις διαμαρτυρίες του παιδιού
Αδιαφορήστε για τα ξεσπάσματα, τις φωνές και τα ουρλιαχτά, όταν αυτό είναι δυνατόν, αφήνοντας το παιδί σας χωρίς ακροατήριο
Συνεχίστε την εργασία σας (τις δουλειές που κάνατε)
Αν είναι πραγματικά σημαντικό να πειθαρχήσει το παιδί σας, δείξτε του ότι το εννοείτε αυτό που λέτε, σταθείτε από πάνω του και επαναλάβετε την απαίτηση σας με υψηλό και σταθερό τόνο φωνής (όχι ουρλιάζοντας) και με έντονο βλέμμα. Δεν είναι κακό να δείχνετε ότι είστε πραγματικά θυμωμένοι.
ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ
Κάντε υποδείξεις με συντομία και σαφήνεια
Κάντε μία υπόδειξη κάθε φορά
Χρησιμοποιήστε οδηγίες που καθορίζουν με σαφήνεια την επιθυμητή συμπεριφορά
Να έχετε ρεαλιστικές προσδοκίες και να χρησιμοποιείτε τις κατάλληλες για την κάθε ηλικία υποδείξεις
Δεν είναι καλό να χρησιμοποιείτε απαγορευτικές εντολές του τύπου «μη», χρησιμοποιείτε εντολές του τύπου «κάνε»
Κάντε ευγενικά τις υποδείξεις
Μη δίνετε περιττές οδηγίες
Μην απειλείτε τα παιδιά
Χρησιμοποιήστε τις υποδείξεις του τύπου «όταν…τότε» (όταν τακτοποιήσεις το δωμάτιο σου, τότε μπορεί να βγεις έξω να παίξεις)
Δώστε στα παιδιά αρκετές ευκαιρίες για να συμμορφωθούν
Επαινέστε τη συμμόρφωση ή τηρήστε τις ανάλογες συνέπειες για τη μη συμμόρφωση
Οι προειδοποιήσεις και υπενθυμίσεις σας πρέπει να είναι χρήσιμες
Υποστηρίξτε τις υποδείξεις που κάνει ο σύντροφος σας
Βρείτε την ισορροπία ανάμεσα στο γονεϊκό έλεγχο και στον αντίστοιχο του παιδιού
Ενθαρρύνετε τη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων με τα παιδιά
Κείμενο: Μαρία Παναγιωτάκη
site Thessaloniki Arts and Culture

https://symvstathmos.wordpress.com/2014/07/02/%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%B8%CE%B5/

«Τι είναι επίγνωση και πώς αποκτά κανείς επίγνωση»;

Για να απαντήσει κανείς σε μια ερώτηση αυτού του είδους, χρειάζεται να βρει πώς σκέφτεται εκείνος που κάνει την ερώτηση, γενικώς τα φόντα του· γι’ αυτό συζητήσαμε για τη ζωή του, για τις πολυπλοκότητες της ζωής και τις οδύνες της και για την ομορφιά των βουνών.
Η επίγνωση έρχεται μέσα από ξεκαθάρισμα και κατανόηση. Δεν είναι κάτι που το δέχεσαι στα τυφλά, ούτε είναι δημιούργημα κάποιας αυθεντίας. Είναι το ουσιαστικό αποτέλεσμα και η αρχή της αυτογνωσίας· μέσα από την αυτογνωσία γεννιέται η ένταση της φλόγας της επίγνωσης. Η σωστή σκέψη έρχεται μέσα από την αυτογνωσία, και η σωστή σκέψη είναι τα καύσιμα για την ένταση και το βάθος της επίγνωσης. Χωρίς σωστή σκέψη δεν υπάρχει εκείνο το εσωτερικό ξεκαθάρισμα που δεν έρχεται με ορολογίες ή με την απλή επιβολή της θέλησης. Γιατί η σκέτη θέληση δυναμώνει τις τάσεις του εαυτού, τις συνήθειες και την άγνοια· ενώ η κατανόηση, το ξεκαθάρισμα, έρχονται μέσα από τη σωστή σκέψη που γεννάει η αυτογνωσία.
Καθώς υπάρχει σύγχυση και σύγκρουση στις σκέψεις και στα συναισθήματά μας, εξαιτίας της απληστίας, του φόβου και της άγνοιας πρέπει να φέρουμε διαύγεια και κατανόηση με την αυτεπίγνωση. Αυτή η διαύγεια απορρίπτεται, θολώνει, όταν υπάρχει απλώς κριτική ή αρνητικότητα ή αποδοχή, αντί της παρατήρησης των σκέψεων και των συναισθημάτων, αντί να μελετάμε και να νοιώθουμε προσεχτικά τα πράγματα όσο πιο πλατιά και βαθιά γίνεται. Για να μελετάς και να νοιώθεις βαθιά, πρέπει να υπάρχει αυτεπίγνωση και αυτή η επίγνωση κουτσουρεύεται με την κριτική.

Για να έρθει η διαύγεια της κατανόησης, πρέπει να υπάρχει τάξη, κατανόηση της συνείδησης σε όλα τα επίπεδά της: το αισθησιακό, το συναισθηματικό, το διανοητικό, το σωματικό, το ουτοπιστικό, το ορθολογιστικό. Παρόλο που τα επίπεδα της συνείδησης είναι «χωριστά», συσχετίζονται μεταξύ τους. Στο κάθε επίπεδο πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα και καθώς εμφανίζεται κάθε σκέψη και συναίσθημα, παρακολούθησέ τα, νοιώσε τα και σκέψου τα έως το τέλος. Με κάθε ξεκαθάρισμα σκέψης και συναισθήματος, η επίγνωση γίνεται πιο διεισδυτική και έντονη. Έτσι, όταν κάθε σκέψη και συναίσθημα παρακολουθούνται έως το τέλος, η επίγνωση γίνεται πιο πλατιά κα περιεκτική. Και με την πείρα, θα έρθει η διάκριση ποιες νύξεις από τις σκέψεις και τα συναισθήματα πρέπει να παρακολουθήσεις και ποιες όχι. Κι όταν η προσοχή δίνεται σε κάτι άλλο, θα δεις ότι τα στροβιλίσματα των σκέψεων και των συναισθημάτων καταγράφονται ασυνείδητα και όταν η προσοχή εστιάζεται πάλι σ’ αυτά, εμφανίζονται.
Με πλατύ ξεκαθάρισμα και με πλατιά κατανόηση, το μυαλό γίνεται σιωπηλό μέσα σε βαθιά επίγνωση. Μέσα σε αυτή τη σιωπηλή επίγνωση εμφανίζεται μία αίσθηση χωρίς αιτία, ένα συναίσθημα που δεν είναι γέννημα καμιάς επίδρασης, καμιάς επιθυμίας. Καθώς εμφανίζεται αυτή η αίσθηση χαράς, έκστασης, το μυαλό γαντζώνεται πάνω της για να την αποθηκεύσει, να την απολαύσει ή λέει στον εαυτό του: «Τι ευχάριστη που είναι αυτή η καινούργια χαρά». Έτσι, ακριβώς με το ότι τη γεύεται, με την απόλαυσή της, αυτή η έκσταση αποθηκεύεται στη μνήμη για να δώσει απόλαυση. Έτσι, η ζωντανή πραγματικότητα αυτής της τεράστιας αίσθησης χάνεται, ενώ το μυαλό κολλάει στην ανάμνησή της, που είναι νεκρή και άδεια. Για άλλη μια φορά, πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα και να κατανοηθεί αυτή η επιθυμία για προσκόλληση σε μια εμπειρία που την κάνει συνήθεια, αραξοβόλι, ασφάλεια, και με την πλατιά παρακολούθησή της να έρθει ακόμα βαθύτερη και μεγαλύτερη επίγνωση της αμέτρητης σιωπής, στην οποία υπάρχει αμέτρητη αγάπη και αλήθεια.

Κρισναμούρτι «Ο κόσμος μέσα μας», μετ. Ν.Πιλάβιος (δεν έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα)

Το διαβάσαμε από το: Επίγνωση: «Τι είναι επίγνωση και πώς αποκτά κανείς επίγνωση»; http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/11/blog-post_935.html#ixzz5PaUE6IXB

Τι σχέση έχει η ψυχολογία μας με την ερωτική έλξη;

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι που μπορεί να μας γοητεύσει ένας άνθρωπος, από την εξωτερική εμφάνιση και το χιούμορ μέχρι την εξυπνάδα και την πνευματική καλλιέργεια.

Μια νέα επιστημονική μελέτη που δημοσιεύεται στο επίσημο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS) υποδεικνύει ότι και η ψυχολογία –και συγκεκριμένα τα συναισθήματα– παίζει το ρόλο της στο παιχνίδι των διαπροσωπικών σχέσεων.

Τι σχέση έχει η ψυχολογία μας με την ερωτική έλξη; (pics)
Γερμανοί ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι συναισθηματική κατανόηση και έλξη πάνε χέρι-χέρι, αφού συχνά μας ελκύουν οι άνθρωποι των οποίων τα συναισθήματα μπορούμε να κατανοήσουμε πιο εύκολα. Η συναισθηματική κατανόηση, ιδιαίτερα εάν είναι αμοιβαία, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, είτε πρόκειται για εραστές, είτε για φίλους, είτε για ανθρώπους που μόλις γνωρίστηκαν.

Η σχέση έλξης και συναισθηματικής κατανόησης, υποστηρίζουν οι ερευνητές, βασίζεται στη λειτουργία του ίδιου του εγκεφάλου μας, αφού αντανακλάται στα νευρωνικά κυκλώματα και ιδίως στο κέντρο ανταμοιβής-απόλαυσης του εγκεφάλου, όπως αναφέρει το onmed.

«Εάν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τις προθέσεις και τα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου, μπαίνουν οι βάσεις για επιτυχείς κοινωνικές αλληλεπιδράσεις», αναφέρει η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Σίλκε Άντερς, από το Τμήμα Νευρολογίας του Πανεπιστημίου του Λίμπεκ, συμπληρώνοντας πως «για να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος, οι δύο σύντροφοι πρέπει να κατανοούν και να εμπλουτίζουν συνεχώς τις γνώσεις τους σχετικά με τις προθέσεις και τα κίνητρα του άλλου, να μπορούν να προβλέψουν ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου και να προσαρμόζουν αναλόγως τη δική τους συμπεριφορά».

Ουσιαστικά, η νέα έρευνα αποκαλύπτει ένα νευροβιολογικό υπόβαθρο σε μια διαδικασία (γνωστή εδώ και καιρό στην Κοινωνική Ψυχολογία) που παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και στην επιτυχία των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων.

Οι ερευνητές πειραματίστηκαν με 92 άνδρες και γυναίκες εθελοντές. Η μελέτη περιλάμβανε τόσο συμπεριφορικά πειράματα, όσο και ανάλυση της εγκεφαλικής λειτουργίας μέσω λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης (fMRI).

Όπως διαπιστώθηκε, όσο πιο έντονα βιώνεται σε υποκειμενικό επίπεδο η συναισθηματική κατανόηση του άλλου, τόσο πιο βαθιά ικανοποιητική είναι και η βίωση της εμπειρίας της επαφής μαζί του, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η διαπροσωπική έλξη.

Τι σχέση έχει η ψυχολογία μας με την ερωτική έλξη; (pics)
Σύμφωνα με τους Γερμανούς ερευνητές, φαίνεται πως ο εγκέφαλος διαθέτει ένα νευροβιολογικό μηχανισμό που ωθεί τους ανθρώπους να επιλέγουν συντρόφους και συνεργάτες των οποίων τις προθέσεις και τα συναισθήματα μπορούν εύκολα να διακρίνουν και να καταλάβουν.

Έτσι, ένας άνθρωπος δεν ελκύεται μόνο από ένα όμορφο πρόσωπο, αλλά και από ένα πρόσωπο που μπορεί να «νιώσει» εύκολα, άμεσα και χωρίς καν να χρειασθεί λεκτική επικοινωνία. Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο της εξωτερικής ομορφιάς όσο και της συναισθηματικής κατανόησης, εμπλέκεται το νευρωνικό κύκλωμα ανταμοιβής-απόλαυσης, το οποίο ενισχύει την έλξη για τον άλλο.

https://www.patrasevents.gr/article/219993-ti-sxesei-exei-i-psixologia-mas-me-tin-erotiki-elksi-pics

Αυτοεκτίμηση και Αυτοπεποίθηση. Ποια είναι η διαφορά;

Αυτοεκτίμηση και Αυτοπεποίθηση. Ποια είναι η διαφορά;
”Mπορούμε να κάνουμε τους
εαυτούς μας ευτυχισμένους ή
δυστυχισμένους.
Απαιτεί τον ίδιο κόπο.»
– Carlos Castaneda

Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι τις χρησιμοποιούν σαν συνώνυμα, είναι διαφορετικές έννοιες.
Η αυτοπεποίθηση είναι ένα από τα πολλά τμήματα της αυτοεκτίμησης, που είναι πολύ πιο ευρεία έννοια.
Μια από τις βασικές διαφορές ανάμεσα στα δύο είναι πως ενώ και τα δύο χρειάζονται μια σταδιακή διαδικασία για να οικοδομηθούν, η αυτοεκτίμηση θέλει αρκετό καιρό για να χτιστεί, ενώ η αυτοπεποίθηση μπορεί να αποκτηθεί πολύ πιο άμεσα.

Η αυτοπεποίθηση συνίσταται στην πίστη που έχει κάποιος στην ικανότητά του να πετυχαίνει τα πράγματα που θέτει ως στόχο. Μπορεί κανείς να έχει αυτοπεποίθηση σε έναν τομέα της ζωής του και να στερείται αυτοπεποίθησης σε άλλους. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να νιώθει πολλή αυτοπεποίθηση στη δουλειά του, αλλά να του λείπει σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και τη διατήρηση διαπροσωπικών σχέσεων.

Η αυτοεκτίμηση από την άλλη πλευρά, έχει να κάνει με την αίσθηση που έχει κανείς για την προσωπική του αξία. Αναφέρεται στο πόσο σημαντικός νιώθει κανείς για τον εαυτό του ανεξάρτητα από τα επιτεύγματά του. Είναι πολύ πιο ευρύς όρος από την αυτοπεποίθηση με την έννοια ότι είναι το σύνολο των πεποιθήσεων που έχει κανείς για τον εαυτό του σε σχέση με αυτά που καταφέρνει, τα συναισθήματα του, την συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους, την συμπεριφορά των άλλων απέναντί του, τα γεγονότα της ζωής του, την αντίληψη του σώματός του κ.ο.κ

Η αυτοεκτίμηση έχει πολύ πιο διευρυμένες συνέπειες από την αυτοπεποίθηση. Επηρεάζει τις σχέσεις μας με τους άλλους, το είδος των γεγονότων και των ανθρώπων που προσελκύουμε στη ζωή μας, τη σωματική και ψυχική μας υγεία και πολλά άλλα. Πάνω στη βάση μιας υψηλής αυτοεκτίμησης μπορεί να οικοδομηθεί και μια υψηλή και γνήσια αυτοπεποίθηση.

Είναι σημαντικό κανείς να καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο ώστε να κατανοεί καλύτερα τον εαυτό του, καθώς και σε ποιά θέματα χρειάζεται να δουλέψει σε σχέση με την προσωπική του ανάπτυξη.

Αν υπάρχει κάτι που θέλετε να αλλάξετε στη ζωή σας είτε πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα είτε για τη βελτίωσή σας σε κάποιο τομέα, ξεκινήστε από την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης σας.
Σωτηρία Μακαρώνη
https://www.queen.gr/sex-sxeseis/story/19843/aytoektimisi-kai-aytopepoithisi-poia-einai-i-diafora

Τι χρειάζεται να κάνεις για να μεταβείς σε μία νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης;

Τι χρειάζεται να κάνεις για να μεταβείς σε μία νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης;
Τι σημαίνει όμως το να έχεις νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης; Είναι η ικανότητα σου να απομακρυνθείς από τα κανάλια επιρροής και ελέγχου του μυαλού σου και των συναισθημάτων σου.

Οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν παραπάνω νοοτροπία συνήθως παρουσιάζουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

• Αδυναμία ελέγχου των σκέψεων τους

• Αναποφασιστικότητα

• Συναισθηματικό άγχος

• Φόβος ανάληψης κινδύνων και νέων προκλήσεων

• Αυτοκριτική

Χαρακτηριστικά μιας νοοτροπίας αυτοπραγμάτωσης
Η νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης από όλα αυτά τα παραπάνω χαρακτηριστικά και αύξησης της αυτογνωσίας σου αλλά όχι με αρνητικό τρόπο. Αντίθετα, προϋποθέτει να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον κρίνεις και να τον αξιολογείς με θετικό τρόπο ή παρατηρώντας θετικές αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν.

Αντιμετώπισε τον άνθρωπο στον καθρέφτη
Ένα από τα βασικά λάθη που κάνουν πολλοί είναι ότι συγκρίνουν την πρόοδο τους με τους γύρω τους. Αυτό οδηγεί σε μία αίσθηση αποτυχίας και περιττό άγχος.

Η αυτοπραγμάτωση, όπως υποδηλώνει και το όνομα, ξεκινά από τον εαυτό σου. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αρχίσεις να κοιτάς στον καθρέφτη και να προσπαθείς να βελτιώσεις αυτόν τον άνθρωπο που υπάρχει πίσω από αυτόν.. Τον εαυτό σου. Αυτό περιλαμβάνει να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή σήμερα του χθεσινού εαυτού σου.

Εσύ είσαι το αφεντικό του εαυτού σου
Σίγουρα είναι δύσκολο να εξαλείψεις τις εξωτερικές επιρροές αλλά αν έχεις κάνει κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση είσαι στον σωστό δρόμο για να κατανοήσεις και να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου και μιας νοοτροπίας αυτοπραγμάτωσης. Γνωρίζεις τι θέλεις, τι πρέπει να βελτιώσεις και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να επιτύχεις τους στόχους σου.

Σταμάτα να σκέφτεσαι τι λένε οι γύρω σου και εστίασε σε εσένα. Εσύ είσαι το αφεντικό του εαυτού σου.

Μην αρκείσαι στην τρέχουσα επιτυχία
Η αυτοπραγμάτωση αφορά στην αποδοχή ότι η ζωή είναι να γινόμαστε καλύτεροι κάθε μέρα. Οι άνθρωποι που έχουν την νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης είναι άνθρωποι που δέχονται τις προκλήσεις της ζωής, αλλά τις αντιμετωπίζουν με τρόπο που θα τους εξελίξει ως ανθρώπους. Δεν σταματάνε σε μια νίκη. Μετατρέπουν την νίκη αυτή σε ορμή για τα επόμενα βήματα τους και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται.

Αν θέλεις να αποκτήσεις κι εσύ τη νοοτροπία αυτοπραγμάτωσης ακολούθησε τα παραπάνω βήματα.

Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!
https://www.manolisischakis.gr/nootropia-aytopragmatosis/

Ασκήσεις Αυτοεκτίμησης

Το δικαίωμα στην αυτοεκτίμηση απορρέει από το γεγονός πως ανήκετε στην ανθρωπότητα και, για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, από την παραδοχή πως έχετε καταφέρει, παρά τις αντιξοότητες, να επιβιώσετε μέχρι σήμερα.

Πραγματικά, όλοι σας είστε μοναδικοί, όσον αφορά τις εμπειρίες, την προσωπικότητα, το χαρακτήρα. Σαφώς και υπάρχουν στιγμές που καταρρακώνουν το αυτοσυναίσθημα, κάμπτουν τη σιγουριά, λυγίζουν τη βεβαιότητα. Όμως κανένας δεν εξουσιοδοτείται, παρά μόνο καταχρηστικά και αυτόκλητα, να αμφισβητήσει το συναισθηματικό σας πλούτο, να κρίνει τις ιδιότητες και να αποφαίνεται για την ποιότητά σας. Είστε οι τροπαιούχοι της ζωής και μόνο ο εαυτός σας μπορεί να προβαίνει σε αξιολογικές κρίσεις.

Για ένα δεδομένο δεν μπορείτε να εκφέρετε ενάντια επιχειρήματα: Πως το Σύμπαν ολόκληρο θα ήταν διαφορετικό εάν εσείς δεν είχατε υπάρξει, αλληλεπιδράσει, ποθήσει, εργαστεί, εάν εσείς δεν είχατε για κάποιο σκοπό, που θα σας αποκαλυφθεί εσχατολογικά, διανύσει την πορεία σας μέχρι τώρα στον πλανήτη μας.

Φανταστείτε την αυτοεκτίμηση ως μια συνισταμένη των ικανοτήτων και της αξίας που αποδίδετε στην ύπαρξή σας. Κάποιοι είναι ικανοί και το αναγνωρίζουν καθημερινά με τονωτικές ενέσεις αυταξίας, αρκετοί, ενώ είναι ικανοί, για πολλούς λόγους σταματούν να το βλέπουν και περιμένουν από άλλους την αναγνώριση και μερικοί, ενώ είναι περιορισμένοι όσον αφορά τις δυνατότητες, τείνουν να αποδίδουν μεγάλη αξία στον εαυτό τους, πείθοντας και τον περίγυρό τους γι’ αυτό και επιτιθέμενοι σε όποιον τολμήσει να τους αμφισβητήσει.

Αναλογιστείτε τι επηρεάζει τη δική σας αίσθηση πληρότητας και αυτοολοκλήρωσης:

Η αυτοεκτίμηση είναι αποτέλεσμα κοινωνικής σύγκρισης, είναι αυτό που κοιτούμε στο συμβολικό κάτοπτρο της ματιάς των άλλων. Αν κάθε βράδυ ρωτάτε και ο καθρέφτης απαντά πως είστε η ωραιότερη, η ευγενέστερη, αυτή που σύμφωνα με τις στάσεις της πορεύτηκε άλλη μια μέρα, τότε η γαλήνη και η ισορροπία σηματοδοτεί το βίο. Αν, όμως, κρυμμένη η Χιονάτη, καραδοκεί να πάρει τα σκήπτρα, να σας εκθρονίσει από τις βεβαιότητες και να σπείρει την αμφιβολία και την έριδα, η αυτοεκτίμηση τίθεται εν αμφιβόλω… Κι όμως, δε θα έπρεπε: Τους Κύκλωπες δε θα τους συναντήσετε αν μέσα σας δεν τους κουβαλάτε. Η αξία είναι θεϊκό χάρισμα, που σας δωρίθηκε, επειδή γεννηθήκατε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Η αυτοεκτίμηση αυξάνεται όταν πιστεύουμε πως ασκούμε έλεγχο στα γεγονότα της ζωής μας κι επομένως οποιαδήποτε δράση είναι προτιμότερη από την αδράνεια, την παραίτηση, την παράδοση. Όλα σχεδόν τα προβλήματα είναι μαθημένες συμπεριφορές, που ξαφνικά, ενώ κάποτε χάριζαν επιτυχία, έγιναν μη λειτουργικές. Η μεμψιμοιρία, η γκρίνια, η κατάθλιψη, ο φθόνος, η σύγκριση είναι η σίγουρη ατραπός προς τη νέκρωση των πιο ζωογόνων στοιχείων του εαυτού.

Η αυτοεκτίμηση έχει σε μεγάλο ποσοστό καλλιεργηθεί από τους γονείς κατά την παιδική ηλικία. Δεν είστε υπεύθυνοι εάν εκείνη την καθοριστική περίοδο δε δεχθήκατε αρκετό σεβασμό, αναγνώριση, αγάπη. Συμφιλιωθείτε με τους πρωταγωνιστές της προσωπικής σας ιστορίας και προχωρήστε έχοντας με τη συγχώρεση και την άφεση απαλλαγεί από τις άγκυρες που σας καθηλώνουν.

1. Γράψτε σε μικρά χαρτάκια τις ιδιότητές σας, που θεωρείτε ανεκτίμητες, μοναδικές, ιδιαίτερες, βασικές, θελκτικές: μπορεί να είστε υπομονετικοί, φιλόδοξοι, εργατικοί, στοργικοί, φιλαλήθεις, εύκαμπτοι, οργανωτικοί, δημιουργικοί. Σκεφθείτε αναλυτικά και ρεαλιστικά και καταγράψτε εκείνα μόνο τα χαρακτηριστικά, που εσείς εκτιμάτε κι όχι οι άλλοι.

2. Ιεραρχήστε τις αρετές αυτές κατά σειρά σπουδαιότητας.

3. Κλείστε τα μάτια και σκεφθείτε ότι ένας επίβουλος εχθρός έχει τη δυνατότητα να σας στερήσει κάποιες από αυτές, να τις υποκλέψει, να τις καταχραστεί. Σας δίνει όμως την ευκαιρία να επιλέξετε εσείς ποιες θα θυσιάσετε. Διαλέξτε εκείνα τα προτερήματα που θα απολέσετε… Ποια είναι και πώς θα είναι ο εαυτός σας χωρίς το καθένα από αυτά… Τι επίδραση θα έχει η αφαίρεση στους σημαντικούς άλλους.

4. Θα έχετε πλέον κατανοήσει πως η παραμικρή απώλεια των ιδιοτήτων σας αλλοιώνει συλλήβδην την προσωπικότητά σας και αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της ζημίας, εκλιπαρείτε το φανταστικό εχθρό, έστω, να σας επιστρέψει δύο από αυτές… ποιες θα ξαναπέρνατε πίσω; Γιατί;

Ίσως τώρα να έχετε υποψιαστεί πόσο σημαντικά και υπέροχα και αναντικατάστατα είναι όσα κατέχετε και πως δεν πρέπει σε κανένα Αττίλα να ανοίξετε τις πύλες, έστω κι αν αυτός είναι ο ίδιος ο εαυτός σας…
Δημοσιεύθηκε από Παπάνης Ευστράτιος
http://psichologia.gr/%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/item/355-%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82

Έννοια των Ψυχοσωματικών Διαταραχών

Έννοια των Ψυχοσωματικών Διαταραχών
Ο άνθρωπος είναι ένα σύνολο – ολότητα ψυχοσωματικό. Το σύμπλεγμα σώμα – ψυχή γίνεται αντιληπτό ολικά, δηλαδή χωρίς ανάλυση των στοιχείων που το συναποτελούν. Επομένως και οι ψυχοσωματικές διαταραχές επιδρούν ολικά στον άνθρωπο, στο σώμα και την ψυχή. Η επιστήμη που εξετάζει τον άνθρωπο ολικά λέγεται ψυχοσωματική.

Σήμερα η ψυχοσωματική είναι κλάδος των επιστημών της ψυχολογίας και της ιατρικής. Πρόκειται για επιστημονική μεθοδολογία που έχει σκοπό την κλινικοδυναμική θεώρηση και αντικειμενική εκτίμηση των ψυχολογικών (συγκινησιακών) και των σωματικών (οργανικών) παραγόντων κάθε νόσου

Η ψυχοσωματική με την αναδρομική ανασύνδεση της ψυχοσυναισθηματικής εξέλιξη του ατόμου, δηλαδή με το να καθορίζει και ν’ αναλύει το ποιόν και τη φύση των σχέσεων ανάμεσα στις συγκινήσεις και τις οργανικές (σωματικές) λειτουργίες του ανθρώπου, δεν εξετάζει αφηρημένα την αρρώστια, όπως η ιατρική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ψυχοσωματική ιατρική, ιδιαίτερα, παραμελεί την εργαστηριακή (βιοχημική) και (κλινική) σωματική εξέταση του ατόμου. Μ’ άλλα λόγια, η ψυχοσωματική πιστεύει ότι οι συγκινήσεις και οι συναισθηματικοί τραυματισμοί παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στον προσδιορισμό και την εξέλιξη των σωματικών ασθενειών. Η ψυχοσωματική στηρίζεται στη διαπίστωση ότι ο εγκέφαλος είναι το κέντρο για το συντονισμό της συναισθηματικότητας. Η περιοχή αυτή του εγκεφάλου ενσωματώνει από τη μια πλευρά τις συγκινήσεις και από την άλλη επιδρά στον υπόλοιπο οργανισμό με το νευροφυτικό σύστημα. Η λειτουργία του εγκεφαλικού αυτού κέντρου αρχίζει αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού, πράγμα, που ξέρουμε από τις συναισθηματικές βιώσεις του κατά την πρώτη παιδική ηλικία.

Κατά τον Henri Ey “οι ψυχοσωματικές διαταραχές είναι νόσος που λαβαίνει χώρα σ’ ένα επίπεδο οργάνωσης όπου η ανατομία, η φυσιολογία, οι ενστικτώδεις και συναισθηματικές τάσεις ενώνονται και συναποτελούν μια αδιαφοροποίητη ολότητα”.

Η έννοια του Stress

Προκειμένου να γίνει κατανοητός ο μηχανισμός γένεσης των ψυχοσωματικών διαταραχών, είναι σκόπιμο ν’ αναφερθούμε περιληπτικά στην έννοια του stress.

Η λέξη stress είναι αγγλική και δηλώνει ένταση, βία και εξαναγκασμό. Είναι μια κατάσταση οξεία έντασης που κινητοποιεί ο οργανισμό. Το επιθετικό ερέθισμα μπορεί να είναι φυσικό, π.χ ένας τραυματισμός, μια ασθένεια κ.τ.λ, όπως επίσης μπορεί να είναι και ψυχολογικό (συγκίνηση).

Η αντίδραση του οργανισμού χαρακτηρίζεται από νευρο-ενδοκρινολογικές μεταβολές, που επηρεάζουν τον υποθάλαμο (κέντρο της συγκίνησης στον εγκέφαλο), τους αδένες της υπόφυσης και τους αδένες jurrenales (κέντρο της αντίδρασης)

Η αντίδραση αυτή του οργανισμού είναι φυσιολογική για κάθε άτομο που δέχεται ένα επιθετικό ερέθισμα.

Ο οργανισμός προκειμένου ν’ αντισταθεί και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση (φυσικό ή ψυχολογικό ερέθισμα) χρησιμοποιεί ορισμένους μηχανισμούς με τους οποίους απαντά στα επιθετικά ερεθίσματα. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι το stress.

Αυτός ο όρος έχει επικρατήσει σήμερα διεθνώς βέβαια, η προσαρμογή του οργανισμού στο φυσικό ή ψυχολογικό ερέθισμα, γίνεται με αντιστάθμισμα μια μικρή ή μεγάλη διαταραχή της ισορροπίας του, που είναι πηγή άγχους, νόσου ή ακόμη και θανάτου.

Κατά τον Selye το γενικό σύνδρομο Προσαρμογής του οργανισμού στο stress περιλαμβάνει τρείς φάσεις:

1.Μία φάση συναγερμού

2.Μία φάση αντίστασης (άμυνας) π.χ με το άγχος

3.Μια φάση εξάντλησης που επιφέρει το θάνατο ή αποδιοργάνωση της προσωπικότητας.

Οι τρείς αυτές φάσεις αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια του οργανισμού ν’ αποκαταστήσει, το ταχύτερο δυνατό τη διαταραγμένη ισορροπία του.

Μηχανισμός γένεσης των ψυχοσωματικών διαταραχών

Η σύγκριση είναι πράγματι μια αντίδραση του οργανισμού σε μια κατάσταση. Προκειται για μια ένταση του οργανισμού για να αντιμετωπίσει μία επίθεση. Η εκφόρτιση αυτής της έντασης μετατρέπεται κανονικά σε μια εξωτερική μορφή επίθεση, μια φυγή ή οποιαδήποτε εκφραστική μορφή (χειρονομία, λόγος).

Αν όμως η εκφόρτιση, κατά Freud η ικανοποίηση της ορμονικής ενέργειας μ’ ένα “αντικείμενο” είναι αδύνατη, γιατί δεν ανταποκρίνεται (δεν είναι ισοδύναμη) στις απαντήσεις της κατάστασης που την προκάλεσε, τότε η ήδη εσωτερικοποιημένη συγκίνηση συμπεριφέρεται σαν ένα ξένο σώμα, που διαταράσσει την ισορροπία του οργανισμού, αποτελεί δηλαδή παράγοντα δημιουργίας stress.

Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αναπτύξουμε την έννοια του διάμεσου, της μεσολάβησης στη σχέση οργανισμού – περιβάλλοντος. Σε φυσιολογικές καταστάσεις υπάρχει στον παθογενή παράγοντα και στον οργανισμό. Στις ψυχοσωματικές, όμως, διαταραχές έχουμε έμμεση αλληλεπίδραση που μπορεί να περιγράφει ως εξής:

Η κατάσταση που προκάλεσε το ερέθισμα (κοινωνιοψυχολογικά ερεθίσματα) προκαλεί ενεργητική κινητοποίηση της ψυχοσωματικής ολότητας του ατόμου. Η ανταπόκριση (απάντηση) του ατόμου στο ερέθισμα δημιουργεί συγκίνηση (ενδοψυχικό γεγονός).

Η συγκίνηση είναι το διάμεσο, ο εσωτερικευμένος μεσολαβητής, που απαντά στις απαντήσει που ερεθίσματος κινητοποιώντας τις δυνάμεις του οργανισμού με τη μορφή μυϊκής έντασης, ορμονικής εκφόρτηση και γενικά με την απελευθέρωση ενέργειας. Η σύγκρουση αυτή συνεπάγεται δημιουργία (έκλυση) άγχους που σωματικοποιήται, δηλαδή μετατρέπεται σε σωματικό σύμπτωμα. Στην περίπτωση των ψυχοσωματικών διαταραχών το σύμπτωμα μπορεί να εκδηλωθεί έξω από το σώμα, δηλαδή στη συμπεριφορά όπως συμβαίνει στις νευρώσεις, γιατί δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το φράγμα του σώματος, όπου και σταματάει.

Η παθογένεια, λοιπόν, εδώ δεν προέρχεται από τις αποκτήσεις του ερεθίσματος, αλλ’ από το γεγονός ότι αφού η συγκίνηση δεν μπορεί να εκφραστεί και απωθείται, συμπεριφέρεται σαν παράγοντας που δημιουργεί stress στο σώμα, δηλαδή έχουμε μετατροπή του άγχους σε σωματικό σύμπτωμα.

Ο ανθρώπινος οργανισμός, ξέρουμε, ότι πιέζεται εξωτερικώς και εσωτερικώς από πολυάριθμους και ποικίλους βλαβερούς παράγοντες: μικροβιακούς, τοξικούς, φυλετικούς, πολιτισμικούς, κοινωνικούς, συναισθηματικούς κ.λ.π, κανένας από τους οποίους πρέπει να αντιμετωπισθεί με προσοχή και να αξιολογηθεί κατάλληλα, με προσπάθεια ψυχοσωματικής προσέγγισης του κάθε προβλήματος.

Κλινική Ταξινόμηση

Όσον αφορά την κλινική κατάταξη των ψυχοσωματικών διαταραχών μπορούμε να πούμε τα εξής:

1.Οι οργανοφυτικές διαταραχές ή νευρώσεις οργάνου (οργανονευρώσεις). Αποτελούν κλινικά συμπτώματα οξεία ή χρόνια που εκδηλώνονται κυρίως από ένα μεμονωμένο όργανο ή από σύστημα οργάνων. Αντίθετα με τις ψυχονευρωτικές αντιδράσεις οι οποίες οφείλονται συνήθως σε πρώιμους ψυχοτραυματισμούς, οι οργανονευρώσεις προκαλούνται από παρούσα ή χρόνια συγκινησιακή αναστάτωση, συναισθηματικό τραυματισμό, ο οποίος διαταράσσει την τωρινή φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού. Τυπικό παράδειγμα οργανονευρώσεων είναι οι καρδιονευρώσεις, τα γαστρεντερικά σύνδρομα, το βρογχικό άσθμα, ο θυρεοειδής κ.α.

2.Οι εμφανές ψυχοσωματικές διαταραχές: όπως είναι η ψυχική ανορεξία, η ψυχογενής πολυφαγία, οι νευροδερματώσεις, τα αλλεργικά σύνδρομα, μερικά από τα αφροδίσια νοσήματα, η ρευματοειδής αρθρίτις κ.α.

3.Οι σωματο-ψυχικές διαταραχές, όπως είναι οι συγγενείς δυσπλασίες, οι σωματικές παραμορφώσεις, τα “ατυχήματα”, τα “τυχαία” εγκαύματα, οι τραυματισμοί κ.α.

Διαγνωστικά κριτήρια

1.Η διαταραχή πρέπει να προκαλείται, να ακολουθεί ή να επιβαρύνεται από κάποιον ψυχικό τραυματισμό ή συγκίνηση, ή συναισθηματική κάκωση.

2.Οι πάσχοντες από ψυχοσωματικό διαταραχές έχουν συνήθως, κάποια κοινά χαρακτηριστικά ή κοινό τύπο δομής της προσωπικότητας. Η άποψη αυτή όμως εγκαταλείπεται με την πάροδο του χρόνου.

3.Υπάρχει αναλογία ευρείας κατανομής κατά φύλο, ηλικία, φυλή, κοινωνική τάξη κ.λ.π.

4.Παρατηρούνται φάσεις ή εναλλαγές στην κλινική πορεία της ψυχοσωματικής διαταραχής.(αλλαγή ή μετατόπιση συνδρόμου).

5.Διαπιστώνονται όμοια, παράλληλα ή ανάλογα ψυχοσωματικά σύνδρομα στο άμεσο περιβάλλον του ασθενούς, στους γονείς π.χ στους αδερφούς, στους στενούς συγγενείς (ψευδοκληρονομικότητα).

6.Επίσης αξιόλογο κλινικό κριτήριο κάθε ψυχοσωματικής διαταραχής, θεωρούμε την κατά φάσεις πορεία με τις χαρακτηριστικές βελτιώσεις, εξάρσεις, υποτροπές και επιβαρύνσεις του ψυχοσωματικού συμπτώματος.

Ειδική επιλογή του οργάνου

Για την ερμηνεία του συγκεκριμένου φαινομένου μπορούμε να πούμε τα εξής:

1.Η ιδιοσυστασιακή ή επίκτητη μειονεξία του οργάνου το καθιστά πιο ευάλωτο από παθολογική εξεργασία.

2.Η σημασία στην οποία “το άτομο” προσδίδει στο συγκεκριμένο όργανο και τη λειτουργία του.

3.Η κατάσταση του οργάνου κατά τη στιγμή της επενέργειας των διαταραχών παραγόντων της λειτουργίας του.

4.Η ειδική ετοιμότητα και επιρρέπεια ορισμένων οργάνων προς μία ασθένεια σε ώρα ψυχικής εντάσεως και προς συμβολική έκφραση της ενδοψυχικής διαμάχης.

Ψυχοσωματική θεραπεία

Κάθε ψυχοσωματική διαταραχή είναι και πρέπει ν’ αποτελεί αντικείμενο συστηματικής και ειδικής μεθοδολογικής – επιστημονικής διερεύνησης και μόνο εάν γίνεται από ειδικό αποτελεί μορφή θεραπείας.

Δεν υπάρχει, ωστόσο, ειδική μορφή “ψυχοσωματικής” ψυχοθεραπείας, ο δε χειρισμός των ασθενών με τέτοιες διαταραχές εμπίπτει στα πλαίσια της κλασικής ψυχοθεραπεία.

Η ψυχοθεραπεία εδώ είτε ακολουθεί τις φροϋδικές αρχές είτε είναι επιφανειακή ψυχοθεραπεία (καθησύχαση, συμβουλευτική, ιατρικές οδηγίες, ηθική ενίσχυση κ.α) είναι προσαρμοσμένη σε κάθε τέτοια ανάγκη.

Κλινικές μορφές Ψυχοσωματικών Διαταραχών

Ψυχογενής Ανορεξία

Παρατηρείται συνήθως στα κορίτσια και σε νεαρές γυναίκες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απαντάται και στους άνδρες, σε αναλογία όμως 1 προς 11.

Από πολλούς θεωρείται και περιγράφεται η ανορεξία σαν ιδιαίτερη μορφή νεύρωσης. Είναι λογικότερο, όμως να καταταγεί στις ψυχοσωματικές διαταραχές, για το λόγο, ότι κατά τη διάρκεια της ανορεξίας πάσχει στο σύνολο της όλη η ψυχοβιολογική υπόσταση του ατόμου.

Το άτομο κατά την ανορεξία κατέχεται από την έμμονη επιθυμία να αδυνατίσει, παλεύει σε απεγνωσμένα ενάντια σε μια υπερορεξία που παρουσιάζεται κατά περιόδους και υπερφασία, ώστε, μετά τη λήξη υπερβολικής ποσότητα τροφής να καταφεύγει στην αποβολή της με εμετό, ή να χρησιμοποιεί διάφορα ανορεξικά για να καταπολεμήσει την όρεξη και την πάχυνση.

Η καχεξία, αποτέλεσμα του υποσιτισμού, φθάνει συχνά τα ακρότατα σημεία. Τα άτομα αρνούνται τη λήψη τροφής ή προσποιούνται ότι τρώνε κρύβοντας το φαί σε σακούλες ή σε απίθανους χώρους. Άλλοτε. Πάλι, τρώνε κατακόρο μπροστά στους γονείς και μετά το κάνουν εμετό.

Συχνά ανατρέπεται και το ωράριο του φαγητού, (νυχτερινή πολυφαγία) ή ακόμα εμφανίζονται ιδιοτροπίες της όρεξης.

Εκτός από την ανορεξία συνυπάρχει κατά κανόνα αλιγομηνόρροια ή αμηνόρια (η οποία και προηγείται συνήθως της ανορεξίας, χάσιμο βάρους, δυσκοιλιότητα και συμπτώματα κατάθλιψης.

Παρατηρείται επίσης: υπόταση, βραδυκαρδία, μείωση του βασικοί μεταβολισμού, αναιμία, υπογλυκαιμία.

Η νόσος αυτή έχει πολλά και ποικίλα αίτια: Τα πιο χαρακτηρίστηκα αναφέρονται στις διαταραχές των ενδοοικογενειακών σχέσεων και κυρίως στο αμφιθυμικά αισθήματα, στην επιθετικότητα και την αντιπαλότητα προς την υπερπροστατευτική ή απαγορευτική μητέρα, την οποία η ασθενής π.χ κόρη εκδικείται με την ανορεξία της, ή προσπαθεί να επισύρει την προσοχή , τη στοργή και το ενδιαφέρον.

Τα καταθλιπτικά συμπτώματα, φαίνεται, να πηγάζουν από απωθημένες ενοχές, ασυνείδητους φόβους θανάτου και επιθετικές ορμές.

Με το χάσιμο τέλος βάρους ο ανορεκτικός επιθυμεί ν’ αποκτήσει τέτοια σωματική κατασκευή ώστε ν’ αποτελεί αντικείμενο σεξουαλικής έλξης ή απώθησης. Η επιθυμία δε για χάσιμο βάρους είναι συνειδητά κίνητρο της νόσου με επιδίωξη την “άρνηση” των εμφανών ενδείξεων της θηλυκότητας, δηλαδή των μαστών, των καμπύλων κ.α.

Σε βαθύτερο επίπεδο, όμως, το κίνητρο αυτό επαναπροσδιορίζεται από το φόβο (επιθυμία) εγκυμοσύνης, τη συμβολική, δηλαδή, ταυτοποίηση του πάχους προς την εγκυμοσύνη. Σε πιο ασυνείδητο επίπεδο και βάθος αποτελεί ένα είδος αυτοτιμωρίας για κατά το παρελθόν αυνανιστικές ενασχολήσεις των ανορεκτικών, οι οποίες εξισώνουν τον ηδονισμό με την τροφή, την οποία πρέπει ν’ αποφεύγουν σαν ανεπίτρεπτή όπως ανεπίτρεπτης είναι και ο ηδονισμός.

Ψυχογενής Πολυφαγία

Η ψυχογενής πολυφαγία (βουλιμία) αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος.Η πολυφαγία είναι το κυριότερο αίτιο της παχυσαρκία δεδομένου ότι οι οργανικές παθήσεις οι οποίες προκαλούν παχυσαρκία περιορίζονται σε 5-8%.

Το βάρος του παχύσαρκου υπερβαίνει κατά 20% συνήθως το φυσιολογικό βάρος ορισμένου ύψους και ορισμένης ηλικίας του ατόμου.Οι γυναίκες είναι περισσότερο επιρρεπείς τόσο κατά την εφηβική ηλικία όσο και κατά την κλιμακτήριο.Κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των παχύσαρκων είναι η ανωριμότητα, η καχυποψία και το έκδηλο άγχος. Τα άτομα αυτά, είναι επίσης “ευαίσθητα” στις συναισθηματικές – ψυχικές συγκρούσεις, είναι επιθετικά, ευερέθιστα και έχουν εσφαλμένη αντίληψη της εικόνας του σώματος.Όσον αφορά την αιτιολογία, πρόκειται για μια ψυχολογική παλινδρόμηση στο στοματικό στάδιο της ψυχοσυναισθηματικής εξέλιξης του ατόμου. Η πολυφαγία ικανοποιεί συμβολικά τόσο τις σεξουαλικές ορμές όσο και τις συναισθηματικές ανάγκες του παχύσαρκου.

Με αφορμή τη σύγκρουση αυτή το άτομο καταφεύγει στην τροφή, όπως το βρέφος στο στήθος της μάνας του για να ικανοποιήσει μ’ αυτόν τον τρόπο τις συναισθηματικές του ανάγκες. Στην πραγματικότητα πολλοί παχύσαρκοι καταφεύγουν στην τροφή, όχι γιατί πεινούν, αλλά γιατί δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν τα όρια ικανοποίησης του αισθήματος της πείνας και του αισθήματος του κορεσμού.Τρώνε επομένως μέχρι δυσφορίας, για να καταληφθούν κατόπιν από αισθήματα ενοχών και αυτολομφής, τα οποία οδηγούν στο άγχος το οποίο πάλι απαλλάσσεται με την πολυφαγία. Φαύλος κύκλος δηλαδή.Χαρακτηριστική είναι επί παχυσαρκία η διαταραχή της αντίληψης της εικόνας του σωματικού εγώ.

Από το 9ο έτος το άτομο “συλλαμβάνει” την υποκειμενική αντίληψη της εικόνας του εγώ, ανάλογα του βαθμού της ψυχοβιολογικής ωρίμανσης, των προσωπικών εμπειριών, των κοινωνικοπολιτισμικών παραγόντων κ.α.Σε μερικές χώρες η ισχύς του εγώ εξισώνεται με τη σωματική ισχύ. Ο Αγά Χάν π.χ ζυγιζότανε κάθε χρόνο και αντάλλαζε το σωματικό βάρος του σε χρυσό.

Δημήτρης Μπούκουρας

Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

http://www.dimitrismpoukouras.gr/themata-psychologias/psychologia/ennoia-ton-psychosomatikon-diatarachon