τάσεις της προσωπικότητας και οι στρατηγικές τους

16

Παρακάτω θα δείτε τα διάφορα είδη προσωπικότητας και τις αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες τους. Όλα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο της Vera Peiffer “Θετική Σκέψη” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Λάβετε υπόψη σαις ότι δύσκολα θα βρεθεί άτομο που να ανήκει αποκλειστικά σε μία κατηγορία – όλοι μας έχουμε διάφορα χαρακτηριστικά που εξελίσσονται με το χρόνο. Η προσωπικότητα γεννιέται μαζί μας, επηρεάζεται όμως από εξωτερικούς παράγοντες.

Αν έχετε παιδιά, μπορείτε να διαπιστώσετε ότι η προσωπικότητα σκιαγραφείται από πολύ μικρή ηλικία. Ένα μωρό κοιμάται όλη τη νύχτα, ενώ άλλο κλαίει ασταμάτητα. Ένα παιδί είναι ζωηρό και περίεργο με κλίση προς τη μάθηση, ενώ άλλο είναι ήρεμο και ήσυχο, και αναπτύσσεται με πιο αργό ρυθμό.

Στα επόμενα χρόνια πολλά εξαρτώνται από το περιβολλον του ζωηρού ή του ήρεμου παιδιού. Αν η ζωηράδα εκλη-φθεί ως θετική ιδιότητα, τότε είναι πιθανό το παιδί να μάθει τελικά να διοχετεύει την ενέργεια αυτή με επωφελή τρόπο. Αν η ζωηράδα θεωρηθεί επιθυμητή (κάτι συνηθισμένο για τα αγόρια, όχι όμως και για τα κορίτσια) και δοθεί στο παιδί απόλυτη ελευθερία να την εκδηλώνει σε κάθε περίσταση, το παιδί ίσως ξεφύγει από τον έλεγχο, γιατί δεν θα έχει γνωρίσει καθόλου περιορισμούς.

Αν, από την άλλη, γονείς και δάσκαλοι χαρακτηρίσουν το ζωηρό παιδί υπερκινητικό και ενοχλητικό, υπάρχει πιθανότητα το παιδί να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα γι’ αυτή την «αρνητική» συμπεριφορά του. Ενδεχόμενη τιμωρία ίσως αναγκάσει το παιδί να καταπιέσει τη συμπεριφορά του ή να την εκδηλώσει υπερβολικά, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη τιμωρία, η οποία με τη σειρά της θα το κάνει να συμπεριφερθεί με πιο εκρηκτικό τρόπο, μέχρι τελικά να διεκδικήσει τον τίτλο του «αντιπαθητικού μπόμπιρα» που του είχαν βάλει ταμπέλα οι γονείς του.

Αυτή είναι η κατεξοχήν αυτο-επαληθευόμενη προφητεία. Με διάφορους τρόπους επίσης χαρακτηρίζεται η δειλία. Είναι δυνατόν να εκληφθεί είτε ως έκφραση «καλών τρόπων», επομένως αρμόζουσα και επιθυμητή, είτε να κατηγορηθεί και να τιμωρηθεί ως «οπισθοδρομική» και «ανόητη» συμπεριφορά. Το πώς, λοιπόν, θα αντιμετωπιστεί και θα αναπτυχθεί το παιδί, εξαρτάται από τον αρχικό χαρακτηρισμό.

Το παιδί με την ετικέτα των «καλών τρόπων» ίσως εξελιχθεί σε άτομο με αναστολές, ανίκανο να εξωτερικεύει τα συναισθήματα του, είτε αυτά είναι καλά είτε όχι. Το «οπισθοδρομικό» παιδί ενδέχεται να αναπτύξει σύμπλεγμα κατωτερότητας και να μην επιτύχει ποτέ τίποτα. Θα συμφωνήσετε ότι δεν είναι εύκολη δουλειά. Είναι μάλιστα πιθανό να συγχωρήσετε τώρα τους γονείς σας για ό,τι σας έκαναν, επειδή και εσείς σίγουρα θα κάνετε λάθη όταν γίνετε γονείς.

Επειδή οι επιδράσεις γονιών, δασκάλων και συμμαθητών είναι ιδιαίτερα ισχυρές στην παιδική ηλικία και την εφηβεία, είναι φυσικό ότι η στάση του κοινωνικού περίγυρου θα επηρεάσει ουσιαστικά την εξέλιξη του νεαρού ατόμου. Αφού το εξάχρονο παιδί δεν μπορεί να μαζέψει τις βαλίτσες του και να πει «αρκετά με αντιμετωπίσατε σαν ηλίθιο!» και να φύγει από το σπίτι, θα αναγκαστεί να ακούει διαρκώς τα παράπονα των γονιών του για την ανεπάρκεια του μέχρι να μπορέσει να φύγει – κάτι που πιθανώς να μη συμβεί για άλλα δέκα χρόνια ή και περισσότερο. Μέχρι τότε, όμως, θα έχει για τα καλά ριζώσει μέσα του η ιδέα πως είναι άχρηστο.

Είναι σαν να σκιαγραφούμε μια ακραία εικόνα, επειδή οι περισσότεροι από εμάς αντιμετώπισαν έναν λογικό συνδυασμό επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας στην παιδική ηλικία. Ωστόσο, δεν φαίνεται να μπορούμε βγούμε από το κουκούλι μας χωρίς κάποιον αγώνα. Μερικά περιστατικά ή παρατηρήσεις ίσως μας επηρέασαν πιο σοβαρά απ’ ό,τι πιστέψαμε τότε και ίσως συνεχίζουν να μας επηρεάζουν ακόμη. Όλοι ζούμε τους αγώνες μας. Το ίδιο έκαναν και οι γονείς μας, οι οποίοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους γονείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το παρελθόν θα καθορίζει τη συμπεριφορά μας για πάντα. Αν δεν σας άρεσε ο τρόπος με τον οποίο σας αντιμετώπιζαν οι γονείς σας, μπορείτε πάντα να διαλέξετε φίλους που θα σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά όταν μεγαλώσετε. Αν αντιδρούσατε με οργή κάθε φορά που κάποιος σας έσπρωχνε στο δρόμο τα τελευταία είκοσι χρόνια, τότε θα χρειαστείτε χρόνο και προσπάθεια για να απαλλαγείτε από το συναίσθημα της οργής. Όμως, μπορείτε να το επιτύχετε, και το τίμημα για να γλιτώσετε από κάποιο έλκος είναι μικρό.

Στο κεφάλαιο αυτό θα βρείτε επίσης μερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, που περιγράφονται με ακραίο τρόπο, κάτι σαν γελοιογραφία. Στην πραγματικότητα, σπάνια θα συναντήσετε τέτοια άτομα, εκείνο όμως που μπορείτε να βρείτε είναι άτομα τα οποία εμφανίζουν την τάση προς το ένα ή το άλλο είδος προσωπικότητας, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη έκταση.

Τα σκιαγραφήματα αυτά θα σας βοηθήσουν να κοιτάξετε τον εαυτό σας και να εντοπίσετε τα αδύνατα σημεία σας, κάτι που ίσως απαιτήσει από εσάς μια δόση Θετικής Σκέ-ψης. Πάρτε, λοιπόν, τα σκιαγραφήματα και χρησιμοποιήστε τα σαν πλοηγό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ριχτείτε στις γραμμές του τρένου επειδή βρήκατε πολλά αρνητικά στοιχεία! Αν τα βρείτε, σημαίνει πως είστε τίμιοι με τον εαυτό σας και ότι, με τον καιρό, θα γίνετε το πιο καλό άτομο, αυτό που είστε στην πραγματικότητα.

Ο ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΣ

Ο Προστατευτικός τύπος έχει διαμορφώσει ξεκάθαρη εικόνα του κόσμου στο μυαλό του. Σε ό,τι δει, ακούσει ή βιώσει κολλάει την ετικέτα του απόλυτα καλού ή κακού, σωστού ή λανθασμένου. Οι Προστατευτικοί αποφασίζουν μια για πάντα ποια πράγματα ανήκουν σε ποιες κατηγορίες – τελεία και παύλα. Σε ό,τι αφορά τη ζωή, δεν ασχολούνται με το γκρίζο που βρίσκεται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Συχνά, οι προσωπικότητες αυτές δείχνουν ειλικρινή και αυθόρμητη διάθεση να βοηθήσουν τους άλλους.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Προστατευτικός τείνει να είναι άκαμπτος στις εκδηλώσεις του. Συχνά, οι απόψεις του διαμορφώνονται στα πρώτα στάδια της ζωής του και από τότε δεν έχουν δοκιμαστεί απέναντι στην πραγματικότητα. Οι Προστατευτικοί μπορούν να γίνουν παλιομοδίτικοι και αποτελούν μέρος εκείνης της κατηγορίας ατόμων που νομίζουν ακόμη ότι το μικροτσίπ, η καρδιά του ηλεκτρονικού υπολογιστή, είναι ένα μικρό πατατάκι τσιπ, η τηγανητή, τραγανιστή λιχουδιά που ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους!

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Οι άκαμπτες θέσεις του Προστατευτικού τύπου είναι σύμπτωμα θεμελιώδους ανασφάλειας. Αν ο κόσμος προκαλεί τρόμο και σύγχυση, τότε μια άκαμπτη διανοητική διάρθρωση ίσως δώσει μια επίφαση ασφάλειας. Αυτή η ακαμψία, ωστόσο, έχει τα μειονεκτήματα της. Ολόκληροι ουρανοξύστες και γέφυρες κατασκευάζονται έτσι ώστε να μπορούν να λικνίζονται ανεπαίσθητα σε θυελλώδεις ανέμους, και αυτή ακριβώς η ευελιξία είναι που τα προφυλάσσει από την κατάρρευση σε περίπτωση καταιγίδας. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους: μόνο όσοι προσαρμόζονται στις νέες καταστάσεις τα πάνε καλύτερα.

Ο ΦΟΒΗΤΣΙΑΡΗΣ

Ο Φοβητσιάρης είναι μια κινούμενη απολογία. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή αντιπροσωπεύεται ιδιαίτερα από γυναίκες. Οι Φοβητσιάρηδες νομίζουν πως πρέπει διαρκώς να απολογούνται, ακόμη και για το παραμικρό.

Οι Φοβητσιάρηδες φοβούνται διαρκώς ότι προκαλούν πρόβλημα στους άλλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα περιμένουν μισή ώρα να τελειώσουν το κουβεντολόι τους δύο πωλητές για να τους προσέξουν.

Νιώθουν μετέωροι για καθετί: μετέωροι για την οικογένεια, μετέωροι για τον προϊστάμενο, μετέωροι όταν τους ρωτούν τη γνώμη τους, επειδή νιώθουν ανίκανοι να καταλήξουν σε μια γνώμη ή να υποστηρίξουν την άποψη τους. Ακόμη και αν αποφάσιζε να υποστηρίξει κάποια άποψη, ο Φοβητσιάρης πιθανόν να ένιωθε πως αυτό τον μειώνει – τόσο σίγουρος είναι για την αχρηστία του. Και όπως έχουμε πια μάθει, αν νομίζετε πως είστε άχρηστοι, τελικά θα γίνετε άχρηστοι.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Οι Φοβητσιάρηδες είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και ενδιαφέρονται για όσους χρειάζονται βοήθεια. Συνήθως δείχνουν μεγάλη συμπάθεια για τους άλλους και προσφέρουν ακούραστη συμπαράσταση στους ασθενείς και όσους ταλαιπωρούνται για οποιονδήποτε λόγο. Οι καλοκάγαθες γριούλες τους χαρακτηρίζουν «αγγέλους».
Νιώθουν ασφαλείς με όσους χρειάζονται βοήθεια και αναπτύσσουν δυνατότητες που εκπλήσσουν ευχάριστα και τους ίδιους και τους άλλους. Επειδή τα σημεία αυτά ωφελούν τους άλλους, συνήθως χαρακτηρίζονται ως επιθυμητοί.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Οι ισχυρές προσωπικότητες εύκολα εκμεταλλεύονται τους Φοβητσιάρηδες. Η αδυναμία τους να πουν «όχι» και το έντονο συναίσθημα καθήκοντος προς τους άλλους κάνει πρακτικά αδύνατον γι’ αυτούς να αποφύγουν τις παράλογες απαιτήσεις των άλλων.
Οι Φοβητσιάρηδες δεν γίνονται οπωσδήποτε αγαπητοί για τη βοήθεια που προσφέρουν, και πολλοί άνθρωποι συχνά ενοχλούνται με την άσκοπη διστακτικότητα τους. Επομένως, η εκτίμηση δεν είναι πάντα το αναγκαίο επακόλουθο των καλών προθέσεων των Φοβητσιάρηδων.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Κατά βάθος οι Φοβητσιάρηδες είναι πολύ πιο περίπλοκοι απ’ όσο δείχνουν. Βιώνουν αναστάτωση και ταραχή, γιατί κάπου μέσα τους υπάρχει ένα Ενώ το οποίο επιζητά να εξωτερικεύσει τις ανάγκες και παρορμήσεις που για πολλά χρόνια καταπιέζονται με μεγάλη επιμέλεια.

Η μεγάλη ανάγκη για εκτίμηση και αναγνώριση οδηγεί το Φοβητσιάρη σε όλο και πιο καλές και ανιδιοτελείς πράξεις, και αν δεν εγκωμιαστεί αρκετά από τους άλλους, νιώθει σύγχυση, με αποτέλεσμα να προχωρεί σε ακόμη περισσότερες ανιδιοτελείς πράξεις. Κάποιες φορές, ουσιαστικά επιδιώκει να μεταβιβάσει σε άλλους τις καλές του πράξεις ώστε να απολαύσει ως πιθανή ανταμοιβή από αυτούς την αναγνώριση τους. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο οι Φοβητσιάρηδες οργίζονται, αλλά καθώς η οργή είναι συναίσθημα απαγορευμένο στον Άγγελο-Φοβητσιάρη πρέπει να καταπιεστεί, με συνέπεια το μικρό Εγώ να γίνεται ακόμη μικρότερο. Ο Φοβητσιά-ρης τότε έχει μια τάση προς την εξουθένωση και τον νευρικό κλονισμό εξαιτίας των καταπιεσμένων συναισθημάτων και επιθυμιών του.

Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Ο Μάρτυρας (τύπος που εκπροσωπείται και αυτός κυρίως από γυναίκες) λέει σε όλους πόσο αδύναμος είναι, ενώ στην πραγματικότητα, κάτω από την επιφάνεια, είναι δυνατός σαν ταύρος. Οι Μάρτυρες έχουν μεγάλη αντοχή και αποφασιστικότητα, και καταναλώνουν όλη τους την ενεργητικότητα στο να κάνουν το δικό τους και στο να προσελκύουν την απόλυτη προσοχή των γύρω τους, επειδή νιώθουν ότι τη χρειάζονται, την αξίζουν και τη δικαιούνται. Θα αγωνιστούν να σας θυμίσουν πως εδώ και τρία χρόνια σας δάνεισαν μια βελόνα και ότι πρέπει να τους οφείλετε αιώνια ευγνωμοσύνη για τη γενναιοδωρία τους.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Μάρτυρας διαθέτει υψηλά επίπεδα ενεργητικότητας και αποφασιστικότητας, τα οποία, δυστυχώς, παίρνουν λάθος κατεύθυνση.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Μάρτυρας ελκύει το Φοβητσιάρη. Η σχέση τους μοιάζει με σαδομαζοχιστική: ο Μάρτυρας βογκάει, ο Φοβητσιάρης ακούει με τρόμο και νιώθει απαραίτητος.
Άλλοι άνθρωποι πάλι προσπαθούν να αποφύγουν το Μάρτυρα, αφού μόνο θρήνους έχει να προσφέρει. Μόλις οι άλλοι πάψουν να τους προσέχουν, οι Μάρτυρες κατακλύζονται απ’ όλες τους τις ανασφάλειες και προχωρούν στην επινόηση νέων συμπτωμάτων ώστε οι άλλοι να νιώσουν ενοχές και να τρέξουν πίσω στο κρεβάτι του πόνου, επειδή αυτή τη φορά ίσως είναι πραγματικά άρρωστοι…

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Οι Μάρτυρες είναι άτομα πραγματικά μοναχικά και ανασφαλή, που ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν αρκετή προσοχή. Κάποτε τους πρόσεξαν επειδή αρρώστησαν, γι’ αυτόν το λόγο το χρησιμοποιούν ξανά και ξανά. Αν είναι αρκετά τυχεροί να συναντήσουν κάποιον που θα ενδιαφερθεί αρκετά γι’ αυτούς ώστε να τους υποδείξει άλλους, πιο θετικούς τρόπους να προσελκύσουν την προσοχή, ίσως μάθουν να διοχετεύουν την ενεργητικότητα τους σε περισσότερο εποικοδομητικές κατευθύνσεις και να αναπτύσσουν νέες εκπληκτικές ιδιότητες της προσωπικότητας τους.

ΤΟ «ΑΡΣΕΝΙΚΟ»

Στην εποχή μας, ο τύπος αυτός εμφανίζεται με πολλές μορφές. Δεν είναι, όμως, πάντοτε εκείνος ο χαρισματικός, ο προικισμένος τύπος που μπορεί να φανταστήκατε. Ντύνεται με γούστο, κρατάει χαρτοφύλακα και συχνάζει στο μπαρ που βρίσκεται κοντά στο γραφείο του.

Αν και επιφανειακά δίνει την εντύπωση του εξωστρεφούς και κοινωνικού ατόμου, ο «Αρσενικός» άντρας έχει μια περιοχή ταμπού: την αλήθεια για τις σεξουαλικές επιδόσεις του, που συνήθως αφήνει πολλά κενά. Εκείνος, όμως, δεν θα επιτρέψει στην αλήθεια να σταθεί εμπόδιο σε μια καλή ιστορία, και έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί — κατά προτίμηση όταν βρίσκεται με άλλους άντρες ή και, καμιά φορά, με κάποια ελαφρόμυαλο κορίτσια.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Νιώθει κανείς θαυμάσια μαζί του μόλις κλείσει το στόμα του και παύει να μιλάει!

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ο «Αρσενικός» άντρας δημιουργεί προβλήματα κυρίως σε άλλους -ιδιαίτερα στη γυναίκα που είναι μαζί του εκείνη τη στιγμή- επειδή δεν αντέχει την αληθινή οικειότητα. Ζει επιφανειακά τη ζωή και προτιμά σχέσεις που δεν προβάλλουν απαιτήσεις από τη δική του πλευρά.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Είναι μοναχικό άτομο. Η ανωριμότητα του καλύπτει έναν σοβαρά πληγωμένο αυτοσεβασμό και μια μεγάλη ανασφάλεια που συχνά οφείλεται σε κακομεταχείριση και συναισθηματική παραμέληση την εποχή που διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας του. Η αδυναμία ή η απροθυμία του να παραδεχτεί ότι κάνει λάθος καθιστά σχεδόν απίθανη την περίπτωση να ζητήσει τη βοήθεια των άλλων.

Ο ΥΠΟΥΛΟΣ

Ο τύπος αυτός εκπροσωπείται τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες και δεν περιορίζεται μόνο στο εργασιακό περιβάλλον. Η ιδιότητα είναι χαρακτηριστική ατόμων με σύμπλεγμα κατωτερότητας. Λένε «ναι» όταν στην πραγματικότητα θέλουν να πουν «όχι», και θεωρούν αδύνατον να εκφράσουν τη γνώμη τους όταν διαφωνούν με κάποιον άλλο, ιδιαίτερα εάν θεωρούν ότι αυτός είναι σε ανώτερη θέση από τη δική τους.

Ο Ύπουλος γίνεται μελιστάλαχτος όταν μιλά στους άλλους ανθρώπους, μόλις όμως ο συνομιλητής τους βγει από το δωμάτιο αρχίζει το «θάψιμο». Το πρόσωπο του Ύπουλου αλλάζει όψη στη στιγμή. Το γλυκό χαμόγελο δίνει τη θέση του σε ένα οργισμένο ή περιφρονητικό συνοφρύωμα και αρχίζει ή το κουτσομπολιό ή την κακόβουλη δυσφήμηση.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Ύπουλος έχει μεγάλα αποθέματα ενεργητικότητας, τα οποία, δυστυχώς, διοχετεύονται σε λάθος κατεύθυνση.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Ενας Ύπουλος τύπος συχνά αρκεί για να καταστρέψει την ατμόσφαιρα για όλους τους άλλους οι οποίοι ζουν ή εργάζονται μαζί του. Οι Ύπουλοι τύποι είναι αρνητές. Επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα, νιώθουν ότι χάνουν συνεχώς τον έλεγχο όσων τους συμβαίνουν, και αυτό με τη σειρά του εκμηδενίζει την αρχικά μικρή τους αυτοπεποίθηση, με συνέπεια να παρασύρονται σε φαύλο κύκλο.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Η ιδιότητα του πισώπλατου χτυπήματος αναπτύχθηκε (αν και όχι απαραίτητα) επειδή στο άτομο επιβαλλόταν κατ’ επανάληψη τιμωρία γιατί τολμούσε να εκφράσει τη γνώμη του ή να παραπονεθεί. Το φαινόμενο τοποθετείται περισσότερο στην εποχή της παιδικής ηλικίας ή της εφηβείας. Είναι πιθανό, όμως, να συμβεί και αργότερα, όταν κάποιος με τον οποίο ζει τον καταπιέζει συνεχώς· Όταν καταπιέζουμε το δικαίωμα ενός ανθρώπου να μιλήσει, είναι ενδεχόμενο να τον κάνουμε να αισθάνεται άχρηστος ή, τουλάχιστον, λιγότερο χρήσιμος από τους άλλους. Δεν μπορεί να εκφράζει την οργή και τη σύγχυση του, γι’ αυτό πρέπει να αναζητά άλλους τρόπους ώστε να απαλλαγεί από την καταπιεσμένη ένταση. Έτσι, καταφεύγει στην ύπουλη συμπεριφορά.

Ο ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΗΣ

Για μερικά άτομα η εργασία είναι το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει. Για τον Εργασιομανή, όμως, είναι το εντελώς αντίθετο: η εργασία είναι το οξυγόνο του.
Ο Εργασιομανής τρώει, κοιμάται και σκέφτεται την εργασία του και δεν μπορεί να τη σταματήσει όποτε θέλει. Ακριβώς όπως και με το Φοβητσιάρη, η συμπεριφορά του Εργασιομανή είναι χρήσιμη στους άλλους και γίνεται αποδεκτή ως θετική, ενώ για τον ίδιο είναι αυτοκαταστροφική. Υπάρχουν άτομα που δουλεύουν σκληρά, δεν είναι όμως το ίδιο πράγμα με το να είναι κανείς Εργασιομανής.

Οι τύποι αυτοί κάνουν την εργασία μοναδικό ενδιαφέρον της ζωής τους και, αν δεν έχουν κάτι να κάνουν, θα το δημιουργήσουν. Τους είναι αδύνατον να χαλαρώσουν, γιατί δεν το θέλουν πραγματικά. Η χαλάρωση είναι γι’ αυτούς απώλεια πολύτιμου χρόνου, γιατί θα μπορούσαν να διαθέσουν εκείνη την ώρα για κάτι πιο «χρήσιμο».

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Οι Εργασιομανείς είναι πολύ ευσυνείδητα άτομα με ειλικρινή κίνητρα και έντονο συναίσθημα ευθύνης και αφοσίωσης.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ

Οι Εργασιομανείς δεν είναι απαραιτήτως αποτελεσματικοί στη δουλειά τους και σίγουρα δεν την ελέγχουν: εκείνη τους ελέγχει. Αυτό είναι το σημείο που τους κάνει να ζητούν τη συνεργασία μου, όταν έρχονται να τους θεραπεύσω από το στρες. Ξέρω ότι δεν θα εντυπωσιαστούν από την πρόβλεψη πως είναι πιθανό να πέσουν κεραυνοβολημένοι κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους έξι μήνες αν συνεχίσουν. Γι’ αυτό, τους συμβουλεύω ότι θα κερδίσουν πολύ περισσότερα αν αλλάξουν τρόπο ζωής, και έτσι δείχνουν μεγάλη επιδεκτικότητα σε αυτή την ιδέα και ακόμη μεγαλύτερη προθυμία να την εφαρμόσουν!

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Η αδιάκοπη εργασία ενδέχεται να αποτελεί σύμπτωμα λανθάνουσας κατάθλιψης. Με το να είναι κάποιος διαρκώς απασχολημένος, στερείται το χρόνο να καθίσει κάτω και να κάνει κριτική στον εαυτό του. Άλλες αιτίες για την πιεστική απασχόληση ίσως είναι το συναίσθημα κατωτερότητας απέναντι στους συνεργάτες ή η επίγνωση ότι η συγκεκριμένη εργασία είναι δύο φορές μεγαλύτερη για τα μέτρα εκείνου που την κάνει. Ίσως ακόμη να υποδηλώνει τάσεις φυγής από κάποια ανυπόφορη κατάσταση στο σπίτι.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/12/taseis-tis-prosopikotitas-kai-oi-stratigikes-tous/#ixzz3NVyb4uU7

Τρεις τρόποι για να ζήσετε υγιεινά .

Τρεις τρόποι για να ζήσετε υγιεινά και πραγματικά να νιώθετε καλά
Περιλαμβάνει εργασία με τον εαυτό σας, όμως, η επένδυση αυτή θα αποδώσει σημαντικά σε μακροπρόθεσμη βάση. Εδώ είναι τρεις μέθοδοι που έχουν δοκιμασθεί εδώ και τρεις χιλιετίες:

Ξεκινήστε την παρακολούθηση των σκέψεων σας . Αφιερώστε πέντε λεπτά κάθε βράδυ γράφοντας πώς αισθανθήκατε εκείνη την ημέρα. Θυμηθείτε τις καταστάσεις που αντιμετωπίσατε και τα συναισθήματα που νιώσατε. Ποια αρνητικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα αποκαλύψατε;Τι σκοπεύετε να κάνετε αύριο ώστε να αρχίσετε να βελτιώνετε τον εαυτό σας και να αλλάξετε τα συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα; Είναι πολύ σημαντικό να γράψετε τα πάντα.

Προσπαθήστε να σκέφτεστε περισσότερο πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένο . Αυτό είναι το θαύμα της θετικής σκέψης. Όταν επικεντρωθεί σε πράγματα που σας αρέσουν, είναι σαν να προχωρείτε σε μια διαφορετική συχνότητα δονήσεων, και το σώμα αρχίζει να θεραπεύει τον εαυτό του. Ακόμα καλύτερα, θα υπάρξει ένας μεγαλύτερος αριθμός καλών πραγμάτων στη ζωή σας, γιατί ό, τι σκέφτεστε γίνεται πραγματικότητα, καθώς και τα προβλήματα που σας ενοχλούν.Επικεντρωθείτε σε πράγματα που μπορείτε να απολαύσετε και παρακολουθήστε πώς όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

Δοκιμάστε το διαλογισμό . Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, το σώμα και το μυαλό ηρεμεί και θεραπεύει τον εαυτό του.

Η ασθένεια είναι απλά ένα σήμα του σώματός μας για έναν λανθασμένο (ή, μάλλον, μη ευεργετικό) τρόπο ζωής. Πρώτον, εκδηλώνεται ως άγχος, φόβος, και αρνητικές σκέψεις. Μόνο τότε, εφόσον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να εργαστεί για τον εαυτό του, το σώμα στέλνει ένα πιο ισχυρό σήμα για να κινήσει την προσοχή σας και να σας κάνει να σκεφτείτε τι κάνετε λάθος, με τη μορφή των φυσικών συμπτωμάτων.

Αφήστε μόνο τα χρήσιμα και σημαντικά πράγματα στη ζωή σας. Γιατί ό, τι είναι χρήσιμο για σας είναι πάντα χρήσιμο και για τους άλλους

Απόσπασμα από άρθρο http://ingossip.gr

Ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος…. – του Χόρχε Μπουκάϊ

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν: ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος.

Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.

Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό….

Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο.

Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα.

Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:

“Τι ψηλός που είσα!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο άντρας άρχισε να περνά πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό του. Προσπαθούσε να επιβεβαιώσει αν πραγματικά ήταν πιο ψηλός από πριν.

Δεν υπήρχε τρόπος: αυτός έβλεπε τον εαυτό του  φυσιολογικό: ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ κοντό.

Καθώς αυτό δεν τον ικανοποιούσε, αποφάσισε να σημειώσει το πιο ψηλό σημείο του κεφαλιού του με μια κιμωλία στον τοίχο (έτσι ώστε να έχει ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς σχετικά με την εξέλιξή του).

Ο κόσμος επέμενε να του λέει:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

….και έγερναν για να τον κοιτάξουν από χαμηλά.

Πέρασαν οι μέρες.

Ο άνθρωπος έβαλε και πάλι σημάδι στον τοίχο με κιμωλία αρκετές φορές, αλλά το σημάδι βρισκόταν πάντα στο ίδιο ύψος.

Ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει πως τον κορόιδευαν. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος του μιλούσε για ύψος, αυτός άλλαζε θέμα, τον προσέβαλλε, ή απλά έφευγε χωρίς να πει λέξη.

Δε βοήθησε σε τίποτα…Το πράγμα συνεχιζόταν:

“Τι ψηλός που είσα!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο άνθρωπος ήταν ορθολογιστής και σκέφτηκε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση.

Του έδειχναν τόσο θαυμασμό κι αυτό ήταν τόσο όμορφο, ώστε ο άντρας επιθύμησε να ήταν αλήθεια….

Και μια μέρα σκέφτηκε ότι, ίσως, τα μάτια του να τον ξεγελούσαν.

΄Ισως αυτός να είχε μεγαλώσει σαν γίγαντας και, από κάποιο ξόρκι ή μάγια, να ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να το δει…

“Αυτό είναι! Αυτό θα πρέπει να συμβαίνει!”

Έχοντας αυτήν την ιδέα στο μυαλό του, ο κύριος άρχισε να βιώνει, από εκείνη τη στιγμή, μια ένδοξη εποχή.

Απολάμβανε τα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων:

“Τι ψηλός που είσα!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Είχε σταματήσει να αισθάνεται αυτό το σύμπλεγμα του ψεύτη που τόσο τον ενοχλούσε.

Μια μέρα, συνέβη ένα θαύμα.

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και, πραγματικά, του φάνηκε ότι είχε ψηλώσει.

Όλα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Τα μάγια είχαν λυθεί. Τώρα μπορούσε κι αυτός να δει τον εαυτό του πιο ψηλό.

Συνήθισε να περπατά πιο στητός.

Περπατούσε ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.

Χρησιμοποιούσε ρούχα που του έδιναν τύπο και αγόρασε διάφορα ζευγάρια παπούτσια με ψηλή σόλα.

Ο άντρας άρχισε να κοιτά τους άλλους αφ’ υψηλού.

Τα μηνύματα που δεχόταν από τον περίγυρο ήταν όλο κατάπληξη και θαυμασμό:

“Τι ψηλός που είσα!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο κύριος πέρασε από την ικανοποίηση στην ματαιοδοξία κι από αυτήν στην υπεροψία, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε άλλο.

Δεν έμπαινε πια σε συζητήσεις με  όποιον του έλεγε ότι είναι ψηλός. Επικροτούσε το σχόλιο και εφεύρισκε κάποια συμβουλή για το πως να ψηλώσει κάποιος γρήγορα.

Έτσι πέρασε ο καιρός, μέχρι που μια μέρα….Συναντήθηκε με τον νάνο. Ο ματαιόδοξος κύριος έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ενώ φανταζόταν με ανυπομονησία τα σχόλιά του. Αισθανόταν πιο ψηλός από ποτέ….

Αλλά, προς έκπληξή του, ο νάνος παρέμενε σιωπηλός.

Ο ματαιόδοξος κύριος έβηξε, αλλά ο νάνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Κι αν και τεντώθηκε και ξανατεντώθηκε μέχρι να κοντεύει να του βγει ο λαιμός, ο νάνος παρέμεινε απαθής.

Όταν πια δεν κρατιόταν άλλο, του ψιθύρισε:

“Δεν σε εκπλήσσει το ύψος μου; Δεν σου φαίνομαι γιγαντιαίος;”

Ο νάνος τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, τον ξανακοίταξε, και είπε με σκεπτικισμό:

“Κοιτάξτε: από το ύψος μου όλοι είναι γίγαντες, και η αλήθεια είναι ότι από εδώ κάτω εσείς δεν μου φαίνεστε πιο γίγαντας από τους υπόλοιπους.”

Ο ματαιόδοξος κύριος τον κοίταξε περιφρονητικά και, αντί άλλου σχολίου, τουφώναξε:

“Νάνε!”

Γύρισε σπίτι του, έτρεξε στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και στάθηκε μπροστά του…

Δεν βρήκε τον εαυτό του τόσο ψηλό όσο του είχε φανεί το πρωί.

Στάθηκε δίπλα στα σημάδια στον τοίχο.

Σημείωσε με μια κιμωλία το ύψος του, και το σημάδι…ήταν πάνω σε όλα τα προηγούμενα!

Πήρε το μέτρο και, τρέμοντας, μετρήθηκε, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερε:

Δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….

Ποτέ του δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ξαναείδε τον εαυτό του σαν έναν άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους.

Βίωσε και πάλι το ύψος του: ούτε ψηλός ούτε κοντός.

Τι θα έκανε όταν θα συναντιόταν με τους άλλους;

Τώρα, ήξερε ότι δεν ήταν πιο ψηλός από κανέναν.

Ο κύριος έκλαψε.

Χώθηκε στο κρεβάτι και πίστεψε πως δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το σπίτι.

Ντρεπόταν πολύ για το πραγματικό του ύψος.

Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους ανθρώπους της γειτονιάς του να περνούν μπροστά από το σπίτι του…

Όλοι του φαίνονταν τόσο ψηλοί!

Τρομαγμένος, έτρεξε ξανά μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού – αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κοντύνει.

Όχι. Το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα…

Και τότε κατάλαβε…

Ο καθένας βλέπει τους υπόλοιπους κοιτάζοντάς τους από ψηλά ή από χαμηλά.

Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.

Ανάλογα με τα όριά του,

ανάλογα με τις συνήθειές του,

ανάλογα με την επιθυμία του,

ανάλογα με την ανάγκη του….

Ο άντρας χαμογέλασε και βγήκε στο δρόμο.

Αισθανόταν τόσο ανάλαφρος, που σχεδόν πετούσε.

Ο κύριος συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους που τον βρήκαν γίγαντα και με άλλους που αδιαφόρησαν, μα κανένας απ΄όλους αυτούς δεν κατάφερε να τον ταράξει.

Τώρα, ήξερε ότι ήταν ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους… Ένας ακόμα…. ΄Οπως όλοι….

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – JORGE BUCAY

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

 

Έριχ Φρομ – Η διάψευση της Μεγάλης Υπόσχεσης

Η Μεγάλη Υπόσχεση της Χωρίς Όρια Προόδου – η υπόσχεση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, της υλικής αφθονίας, της απέραντης ευτυχίας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και της ανεμπόδιστης προσωπικής ελευθερίας-συντηρούσε τις ελπίδες και την πίστη ολόκληρων γενεών από την αρχή της βιομηχανικής εποχής.

Το σίγουρο είναι ότι ο πολιτισμός μας άρχισε από τη στιγμή που οι άνθρωποι απέκτησαν κάποιο έλεγχο πάνω στη φύση. Αυτός ο έλεγχος, όμως, παρέμεινε περιορισμένος ως την αρχή της βιομηχανικής εποχής. Μπαίνοντας στη βιομηχανική εποχή – που άρχισε από την υποκατάσταση της ζωικής και ανθρώπινης ενέργειας με μηχανική και αργότερα πυρηνική ενέργεια και έφτασε μέχρι την υποκατάσταση του ανθρώπινου μυαλού με ηλεκτρονικούς υπολογιστές — αποκτήσαμε τη βεβαιότητα ότι βρισκόμασταν στο δρόμο της απεριόριστης παραγωγής και συνεπώς της απεριόριστης κατανάλωσης. Ακόμα πιστεύαμε ότι η τεχνική μας έκανε παντοδύναμους και η επιστήμη παντογνώστες. Βρισκόμασταν στο δρόμο που θα μας έκανε θεούς, ανώτερα όντα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα δεύτερο σύμπαν, χρησιμοποιώντας το φυσικό κόσμο μονάχα σαν δομικό υλικό για την καινούργια μας δημιουργία.

Οι άνθρωποι άρχισαν ολοένα και περισσότερο να δοκιμάζουν μια νέα αίσθηση ελευθερίας. Έγιναν κύριοι της ζωής τους. Οι φεουδαρχικές αλυσίδες είχαν πια σπάσει και ο καθένας μπορούσε να εκπληρώσει κάθε του επιθυμία, ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά. Η τουλάχιστο έτσι νόμιζαν οι άνθρωποι. Ακόμα κι αν ίσχυε αυτό για τις ανώτερες και τις μεσαίες τάξεις, το κατόρθωμα τους αυτό έκανε κι άλλους να πιστεύουν ότι η νέα ελευθερία θα μπορούσε να επεκταθεί σε κάθε μέλος της κοινωνίας, αρκεί η βιομηχανοποίηση να συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός γρήγορα μεταβλήθηκαν, και από κίνημα που στόχος του ήταν μια νέα κοινωνία και ένας νέος άνθρωπος έγιναν ένα κίνημα που το ιδανικό του ήταν μια αστική ζωή για όλους τους ανθρώπους και ένα πρότυπο οίκουμενικοποιημενού αστού για τον άνθρωπο του μέλλοντος. Θεωρήθηκε ότι η απόκτηση πλούτου και ανέσεων από όλους θα έφερνε την απέραντη ευτυχία σε όλους. Το τρίπτυχο απεριόριστη παραγωγή, απόλυτη ελευθερία και ανεμπόδιστη ευτυχία, αποτέλεσε τον πυρήνα μιας νέας θρησκείας: της θρησκείας της Προόδου · μια νέα Επίγεια Πολιτεία της Προόδου επρόκειτο να πάρει τη θέση της Πολιτείας του Θεού. Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η νέα θρησκεία εφοδίαζε τους πιστούς της με ενεργητικότητα, ζωτικότητα και ελπίδα.

Το μεγαλείο της Μεγάλης Υπόσχεσης — τα εκπληκτικά υλικά και πνευματικά επιτεύγματα της βιομηχανικής εποχής— πρέπει να γίνουν αντικείμενο μελέτης, αν θέλουμε να κατανοήσουμε το τραύμα που προκαλεί σήμερα η διάψευση της. Γιατί η βιομηχανική εποχή έχει πραγματικά αποτύχει στην πραγμάτωση της Μεγάλης Υπόσχεσης και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν νασυνειδητοποιούν ότι:

• Η χωρίς όρια ικανοποίηση όλων των επιθυμιών δε συνεπάγεται την ευδαιμονία, ούτε οδηγεί στην ευτυχία, ούτε ακόμα στη μεγαλύτερη απόλαυση.
• Το όνειρο να γίνουμε κύριοι της ζωής μας τέλειωσε, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε το γεγονός ότι έχουμε γίνει όλοι γρανάζια της γραφειοκρατικής μηχανής· ότι οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι προτιμήσεις μας κατευθύνονται από την κυβέρνηση και τη βιομηχανία, καθώς και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο τους.
• Η οικονομική πρόοδος παρέμεινε περιορισμένη στα πλούσια κράτη και το χάσμα ανάμεσα στα φτωχά και τα πλούσια κράτη πλάτυνε ακόμα περισσότερο.
• Η ίδια η τεχνολογική πρόοδος έχει δημιουργήσει κινδύνους οικολογικούς καθώς και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου, που ο καθένας τους ή και οι δυο μαζί μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρο τον πολιτισμό, και ίσως ακόμα και την ίδια τη ζωή.

Όταν ο Albert Schweitzer πήγε στο Όσλο για να πάρει το Νόμπελ της Ειρήνης το 1952, κάλεσε τον κόσμο «να τολμήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση… Ο άνθρωπος έχει γίνει ένας υπεράνθρωπος… Αλλά ο υπεράνθρωπος με την υπεράνθρωπη δύναμη δεν έχει ανυψωθεί στο επίπεδο της υπεράνθρωπης λογικής. Στο βαθμό που η δύναμη του μεγαλώνει, εξελίσσεται προοδευτικά σε άνθρωπο φτωχό… Πρέπει να συγκλονίζει τη συνείδηση μας το γεγονός ότι στην προσπάθεια μας να γίνουμε υπεράνθρωποι, γινόμαστε όλο και πιο απάνθρωποι».

Γιατί δεν Εκπληρώθηκε η Μεγάλη Υπόσχεση;

Η διάψευση της Μεγάλης Υπόσχεσης, πέρα από τις βασικές οικονομικές αντιθέσεις της βιομηχανοποίησης, ξεπήδησε μέσα από το βιομηχανικό σύστημα, σαν συνέπεια των δύο βασικών ψυχολογικών του θέσεων:

(1) ότι σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία, δηλαδή η μεγαλύτερη δυνατή ηδονή, που ορίζεται σαν η ικανοποίηση κάθε επιθυμίας η υποκειμενικής ανάγκης που μπορεί να αισθανθεί κάποιος (ριζοσπαστικός ηδονισμός).

(2) ότι ο εγωκεντρισμός, ο ατομικισμός και η απληστία, που είναι απαραίτητα στο σύστημα για να λειτουργεί κανονικά, οδηγούν στην αρμονία και στην ειρήνη.

Είναι πασίγνωστο ότι οι πλούσιοι, σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, εφάρμοζαν το ριζοσπαστικό ηδονισμό. Εκείνοι που διέθεταν απεριόριστα μέσα, όπως η ελίτ της Ρώμης, των ιταλικών πόλεων της εποχής της Αναγέννησης, της Αγγλίας και της Γαλλίας του δέκατου όγδοου και δέκατου ένατου αιώνα, προσπαθούσαν να βρουν μέσα στην αχαλίνωτη ηδονή το νόημα της ζωής. Και πραγματικά, ένα ορισμένο σύνολο ανθρώπων κατά εποχές έκανε τρόπο ζωής τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση, με την έννοια του ριζοσπαστικού ηδονισμού – με μια μόνο εξαίρεση λίγο πριν από το δέκατο έβδομο αιώνα. Αυτός ο τρόπος ζωής δεν είχε ποτέ σχέση με τη θεωρία της ευδαιμονίας όπως εκφράστηκε από τους Μεγάλους Δάσκαλους της Ζωής στην Κίνα, την Ινδία, την Εγγύς Ανατολή και την Ευρώπη.

Η μοναδική εξαίρεση είναι ο Έλληνας φιλόσοφος Αρίστιππος, μαθητής τουΣωκράτη (στις αρχές του τέταρτου αιώνα π.Χ.), που δίδαξε ότι σκοπός της ζωής είναι η απόλυτη σωματική ηδονή και ότι ευτυχία είναι το σύνολο των απολαύσεων που δοκιμάζει κανείς. Τα λίγα που ξέρουμε για τη φιλοσοφία του τα οφείλουμε στον Διογένη τον Λαέρτιο, αλλά και αυτά είναι αρκετά για ν’ αποκαλύψουν τον Αρίστιππο σαν το μοναδικό πραγματικό ηδονιστή, για τον όποιο η ύπαρξη μιας επιθυμίας αποτελεί τη βάση για το δικαίωμα ικανοποίησης της. Η ικανοποίηση αυτή πραγματώνει το σκοπό της ζωής: την Απόλαυση.

Ο Επίκουρος δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί εκπρόσωπος του ηδονισμού του Αρίστιππου. Ενώ για τον Επίκουρο η «καθαρή» απόλαυση είναι ο ανώτερος στόχος, η απόλαυση αυτή σήμαινε γι’ αυτόν «έλλειψη πόνου» (ατονία) και ακινησία της ψυχής (αταραξία). Σύμφωνα με τον Επίκουρο, η απόλαυση σαν ικανοποίηση μιας επιθυμίας δε μπορεί να είναι ο σκοπός της ζωής, γιατί μια τέτοια απόλαυση συνεπάγεται απαραίτητα και απογοήτευση, και μ’ αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζει την ανθρωπότητα από τον πραγματικό της στόχο, που είναι η έλλειψη πόνου. (Η θεωρία του Επίκουρου μοιάζει σε πολλά σημεία μ’ αυτήν του Freud). Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι ο Επίκουρος αντιπροσώπευε ένα είδος υποκειμενισμού αντίθετου με την Αριστοτέλεια θέση, τουλάχιστο όσο επιτρέπουν μια τέτοια ερμηνεία οι αντιφατικές αναφορές πάνω στη θεωρία του.

Έκτος από τους Μεγάλους Δάσκαλους κανένας άλλος δε δίδαξε ότι η πραγματική ύπαρξη μιας επιθυμίας αποτελεί έναν ηθικό άγραφο νόμο. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν η ευδαιμονία (vivere bene) του ανθρώπινου γένους. Το βασικό στοιχείο στη σκέψη τους είναι η διάκριση ανάμεσα σ’ εκείνες τις ανάγκες (επιθυμίες) που είναι υποκειμενικές και η ικανοποίηση τους οδηγεί στη στιγμιαία απόλαυση, και σ’ εκείνες τις ανάγκες που βρίσκονται ριζωμένες μέσα στην ανθρώπινη φύση και η πραγμάτωση τους βοηθάει την ανθρώπινη ανάπτυξη και συνεπάγεται ευδαιμονία. Μ’ άλλα λόγια, εκείνο που τους απασχολούσε ήταν η διάκριση ανάμεσα στις καθαρά υποκειμενικές και στις αντικειμενικές ανάγκες — θεωρώντας ότι ένα μέρος των πρώτων αναγκών ήταν βλαβερό για την ανθρώπινη ανάπτυξη, ενώ οι δεύτερες συμβάδιζαν με τις απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης.

Από την εισαγωγή του βιβλίου ERICH FROMM – ΝΑ ΕΧΕΙΣ Η ΝΑ ΕΙΣΑΙ

Έριχ Φρομ

Γερμανός φιλόσοφος και ψυχαναλυτής (1900 – 1980). Γεννήθηκε στη Γερμανία και σπούδασε κοινωνιολογία και ψυχολογία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, της Φρανκφούρτης και του Μονάχου. Ο Έριχ Φρομ προσπάθησε με το έργο του να “συμφιλιώσει” τον Φρόιντ με τον Mαρξ, να συνδυάσει δηλαδή την ψυχανάλυση με τον “ουμανιστικό” μαρξισμό. Ως ψυχαναλυτής ο Φρομ υπέβαλε σε κριτική τον Mαρξ γιατί είχε υποτιμήσει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων παθών και τη σημασία του ψυχολογικού παράγοντα. Παράλληλα όμως επέκρινε τον Φρόιντ γιατί υπογραμμίζοντας τις βιολογικές εξαρτήσεις ­και επομένως το αμετάβλητο­ της ανθρώπινης φύσης δεν μπόρεσε να φτάσει σε μιαν ορθή ερμηνεία των ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Συναφές: 

Περί ευδαιμονίας

http://www.rotasapantaw.wordpress.com.

Χόρχε Μπουκάι: Οι τρεις προϋποθέσεις για μια ουσιαστική σχέση .

Χόρχε Μπουκάι-”Ο δρόμος της συνάντησης” Εκδόσεις opera

Για να δημιουργηθεί μια στενή σχέση υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να συμβαίνουν.

Είναι οι τρεις πλευρές του ανθρώπινου δεσμού, σαν τα τρία πόδια ενός τραπεζιού πάνω στο οποίο στηρίζονται όλα όσα αποτελούν μια στενή σχέση.

Αυτά τα τρία πόδια λέγονται:Αγάπη, Έλξη, Εμπιστοσύνη

Μπορεί κανείς να προσπαθήσει και να μάθει να επικοινωνεί καλύτερα, μπορεί να μάθει —αν δεν ξέρει— να σέβεται τον άλλον, μπορεί να μάθει ν’ ανοίγει την καρδιά του… Υπάρχουν όμως κάποια άλλα πράγματα που δεν μαθαίνονται γιατί δεν γίνονται, συμβαίνουν. Και είναι αυτά που πρέπει να συμβούν.

Χωρίς αυτά τα τρία «πόδια» δεν υπάρχει στενή σχέση. Έχουν τόση σημασία, που αν σε μια στενή σχέση λείψει η αγάπη, η έλξη ή η εμπιστοσύνη, η οικειότητα που είχε κατακτήσει το ζευγάρι, χάνεται. Η σχέση μετατρέπεται σε μια καλή διαπροσωπική σχέση που μπορεί να είναι έντονη ή ευχάριστη, χωρίς όμως πια τα χαρακτηριστικά της στενής επαφής.

Για να συνεχιστεί μια στενή σχέση, για να παραμείνει, δηλαδή, το τρίποδο πάνω στο οποίο στηρίζεται, σώο και αβλαβές, πρέπει να μπορώ να συνεχίσω να σ’ αγαπάω, πρέπει να μπορώ να σ’ εμπιστεύομαι, πρέπει να εξακολουθείς να με βρίσκεις ελκυστικό.

Για να έχουμε μια στενή σχέση, είναι απαραίτητο να μ’ αγαπάς, να μ’ εμπιστεύεσαι και να σου αρέσω.

Αυτές οι τρεις προϋποθέσεις δεν θα δημιουργούσαν πρόβλημα αν δεν υπήρχε μια μικρή, πολύ μικρή αλλά φοβερή λεπτομέρεια: Κανένα από αυτά τα τρία πράγματα (αγάπη, εμπιστοσύνη, έλξη) δεν εξαρτάται από τη θέληση μας

Το δραματικά σημαντικό είναι ότι δεν μπορώ να επιλέξω να συμβεί κανένα απ’ αυτά τα τρία πράγματα. Είναι μια διαδικασία που δεν εξαρτάται από τη δική μου απόφαση. Δεν το αποφασίζω εγώ να σ’ αγαπάω, να σ’ εμπιστεύομαι, ή να μου αρέσεις. Όσο και να προσπαθήσω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα αν δεν μου συμβαίνει, αν δεν το αισθάνομαι.

Συνεπώς, η στενή σχέση είναι κάτι που προκύπτει όταν, μεταξύ δύο ανθρώπων, συμβαίνουν και στους δύο αυτά τα τρία πράγματα: αγαπάμε τον άλλο, τον εμπιστευόμαστε και νιώθουμε να μας ελκύει. Όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα δημιουργήσουμε.

Ακόμη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ν’ αγαπήσουμε κάποιον που δεν αγαπάμε, να αρέσουμε σε κάποιον που δεν αρέσουμε, ή να εμπιστευτούμε κάποιον που δεν εμπιστευόμαστε.

Βέβαια, δεν λέω ότι το να αισθάνεται ή να μην αισθάνεται κανείς αυτά τα πράγματα είναι ανεξάρτητο του τι είναι ή κάνει ο άλλος. Λέω πως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ότι, ενώ είναι βέβαιο ότι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σ’ αγαπήσω, να αισθανθώ έλξη για σένα ή να σ’ εμπιστευτώ, εσύ, αντιθέτως, μπορείς να κάνεις κάτι.

Μπορώ να κάνω πράγματα για να καταλάβεις ότι μπορείς να μ’ εμπιστεύεσαι,μπορώ να κάνω πράγματα για να προσπαθήσω να σου αρέσω και να ξυπνήσω την αγάπη σου για μένα.

Δεν μπορώ, όμως, να κάνω τίποτα για να νιώσω κι εγώ το ίδιο για σένα αν δεν προκύψει από μόνο του.

Αν η αγάπη, η έλξη και η εμπιστοσύνη μου εξαρτώνται από κάποιον, είναι πολύ περισσότερο από σένα παρά από μένα.

Για την αγάπη μιλήσαμε και συνεχίζουμε να μιλάμε, τώρα όμως θέλω ν’ ασχοληθούμε και με τα άλλα δύο πόδια του τραπεζιού.

Για να υπάρχει αληθινά στενή σχέση, πρέπει ο άλλος να με ελκύει. Δεν έχει σημασία αν είναι αγόρι, γυναίκα, φίλος, ή αδελφός… ο άλλος πρέπει να με ελκύει. Πρέπει να μου αρέσει αυτό που βλέπω, αυτό που ακούω, αυτό που είναι ο άλλος. Όχι απόλυτα, αλλά πάντως να μου αρέσει.

Αν ο άλλος δεν μου αρέσει πραγματικά, αν δεν υπάρχει τίποτα που να με ελκύει, μπορούμε να έχουμε μια εγκάρδια επαφή, να δουλεύουμε μαζί, να συναντιόμαστε και να κάνουμε πράγματα οι δυο μας, δεν πρόκειται όμως να δημιουργήσουμε μια στενή σχέση.

Για να φτάσουμε ως εκεί, πρέπει, εκτός από τις εκμυστηρεύσεις, την εμπιστοσύνη, την ικανότητα να εκτίθεμαι, τον συναισθηματικό δεσμό, τις ομοιότητες, την ικανότητα να επικοινωνούμε, την αμοιβαία ανοχή, τις κοινές εμπειρίες, τα σχέδια, την επιθυμία να μεγαλώσουμε μαζί και τόσα άλλα… πρέπει, λες και δεν έφταναν όλα αυτά, εγώ να αρέσω στον άλλον κι ο άλλος να με ελκύει.

Η έλξη που αισθάνομαι γι’ αυτόν δεν είναι υποχρεωτικά φυσική. Μπορεί να μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεται, ο τρόπος που ενεργεί, ο τρόπος που σκέφτεται, ή η ευαισθησία του. Επαναλαμβάνω, όμως: πρέπει να υπάρχει έλξη.

Υπάρχουν ζευγάρια που θα τους άρεσε πολύ να είχαν μια στενή σχέση, βιώνουν όμως μια κατάσταση όπου —αν και είναι βέβαιο πως αγαπιούνται πάρα πολύ και εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον—, έχει συμβεί κάτι με την αμοιβαία έλξη: έχει χαθεί. Πάνε τότε στον ψυχοθεραπευτή, μιλάνε με μια φίλη ή τον πνευματικό τους και λένε: «Δεν ξέρουμε τι μας συμβαίνει, τίποτα δεν είναι πια ίδιο, δεν έχουμε διάθεση να ιδωθούμε, δεν ξέρουμε καν αν αγαπιόμαστε ακόμα». Πολλές φορές, το μόνο που συμβαίνει, είναι ότι έχει χαθεί προ πολλού η μεταξύ τους έλξη.

Δοκιμάστε να κάνετε μια άσκηση.

Διαλέξτε κάποιον με τον οποίον πιστεύετε πως έχετε μια στενή σχέση, και κάνετε ο καθένας χωριστά έναν κατάλογο με όλα εκείνα που νομίζετε ότι σήμερα σας ελκύουν στο άτομο αυτό. Προσέξτε, λέω ΣΗΜΕΡΑ. Όχι αυτό που σας τράβηξε κάποτε, αλλά αυτό που σας αρέσει στον άλλον ΤΩΡΑ. Καθίστε μετά αρκετή ώρα οι δυο σας και διαβάστε όσα γράψατε. Εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία να το πείτε με λόγια. Είναι τόσο ωραίο ν’ ακούς τον άλλον να λέει: «Αυτό που μου αρέσει σ’ εσένα…»

Από τα τρία πόδια, η έλξη έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό: είναι το μόνο που δεν έχει μνήμη.

Δεν μπορώ να νιώθω να με ελκύει αυτό που ήσουν κάποτε,μόνο αυτό που είσαι τώρα.

Θυμάμαι, φυσικά, εκείνη την ημέρα που σε γνώρισα. Αναπολώ τη στιγμή, και η ψυχή μου αγαλλιάζει στη θύμηση της. Αλήθεια είναι. Αυτό, όμως, δεν είναι έλξη: είναι νοσταλγία.

Μπορώ να σ’ αγαπάω γι’ αυτό που υπήρξες για μένα, για το ρόλο που έπαιξες στη ζωή μου, για την κοινή μας ιστορία. Πράγματι, σ’ εμπιστεύομαι για ό,τι έχει συμβεί μεταξύ μας, γι’ αυτό που έχεις δείξει ότι είσαι. Η έλξη, όμως, λειτουργεί στο παρόν γιατί πάσχει από αμνησία.

Όταν μιλάω για εμπιστοσύνη, με όρους οικειότητας και στενών σχέσεων, αναφέρομαι στη βεβαιότητα ότι δεν μου λες ψέματα. Μπορεί να έχεις αποφασίσει να μη μου πεις κάτι, να μη μοιραστείς κάτι μαζί μου, είναι προνόμιο και δικαίωμα σου, ξέρω όμως ότι δεν πρόκειται να μου πεις ψέματα. Αυτό που αποφασίζεις να μου πεις είναι η αλήθεια, ή τουλάχιστον αυτό που ειλικρινά πιστεύεις ότι είναι αλήθεια. Μπορεί να κάνεις λάθος, όμως, δεν μου λες ψέματα.

Η εμπιστοσύνη σε μια στενή σχέση υποδηλώνει τέτοιο βαθμό ειλικρίνειας με τον άλλο, που ούτε καν διανοούμαι να του πω ψέματα.

Έχει σημασία να συμφωνήσουμε σ’ αυτήν την πρόκληση: ότι η αγάπη, η έλξη και η εμπιστοσύνη είναι πράγματα που είτε συμβαίνουν είτε δεν συμβαίνουν. Κι αν δεν συμβαίνουν, η σχέση μπορεί να είναι σχετικά καλή, δεν θα είναι όμως μια σχέση πραγματικά στενή και σημαντική.

Λέω πάντα πως η ζωή δεν είναι ούτε εμπορική συναλλαγή ούτε μια στεγνή δοσοληψία. Η στενή σχέση έχει να κάνει με το τι δίνω και τι παίρνω, κι αυτό είναι ένα μάθημα που έχει κόστος.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με την πεποίθηση ότι πρέπει συνεχώς να δίνουν χωρίς να επιτρέπουν να τους δίνει κανείς τίποτα. Έχουν την εντύπωση ότι με τη θυσία τους συμβάλλουν στη διατήρηση της σχέσης. Αν ήξεραν πόσο άσχημο είναι να ζεις δίπλα σε κάποιον που συνεχώς δίνει και δεν θέλει να πάρει, θα τους προξενούσε κατάπληξη.

Νομίζουν ότι είναι καλοί γιατί διαρκώς προσφέρουν τα πάντα «χωρίς κανένα αντάλλαγμα». Είναι πολύ εκνευριστικό να βρίσκεσαι μονίμως δίπλα σε κάποιον που δεν μπορεί να πάρει.

Είναι άλλο πράγμα να μη ζητάω ανταλλάγματα γι’ αυτό που δίνω και άλλο, πολύ διαφορετικό, να αρνούμαι να πάρω κάτι που μου δίνουν, ή να μην το δέχομαι γιατί πιστεύω πως δεν μου αξίζει. Κατά βάθος, το μήνυμα είναι: «αυτό που μου δίνεις είναι άχρηστο», «δεν μετράει η γνώμη σου», «η βοήθεια σου δεν έχει αξία», «δεν ξέρεις εσύ».

Πρέπει να καταλάβουμε πόσο κακό κάνουμε στον άλλον όταν αρνούμαστε να πάρουμε αυτό που μας δίνει με την ψυχή του.

Η δοσοληψία της ζωής επιτρέπει την αμοιβαία αφοσίωση η οποία, ασφαλώς, αποτελεί το διαβατήριο για τη στενή διαπροσωπική σχέση.

Όπως σ’ ένα οποιοδήποτε τραπέζι, έτσι κι εδώ κάθε πόδι είναι απαραίτητο. Σ’ ένα τραπέζι όμως με τρία πόδια, αυτό αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση.

Σ’ ένα τραπέζι με τέσσερα πόδια, μπορώ μέχρι ένα σημείο να ισορροπήσω κάτι που ακούμπησα πάνω του, ακόμη κι αν του λείπει το ένα. Αντίθετα, σ’ ένα τραπέζι με τρία πόδια, αρκεί να λείπει ή να είναι σπασμένο το ένα, και το τραπέζι μαζί με όλα όσα σηκώνει πάνω του θα πέσει κάτω.

Δεν πιστεύω ότι όλες οι σχέσεις πρέπει να γίνουν στενές, υποστηρίζω όμως, αληθινά, ότι μόνο αυτές δίνουν νόημα στον δρόμο της ζωής.

www.stixovoli.com

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/11/xorxe-bucay-oi-treis-proypotheseis-gia-mia-ousiastiki-sxesi/#ixzz3NTyAADI8

Χρήσιμες τεχνικές χαλάρωσης

Ένας πολύ χρήσιμος τρόπος για να νικήσετε το άγχος σας είναι η χαλάρωση. Επειδή, όμως, υπάρχει μια πολύ χρήσιμη σχέση ανάμεσα στην αναπνοή και τη χαλάρωση, δοκιμάστε την παρακάτω άσκηση: Σφίξτε όλους τους μυς σας όσο πιο δυνατά μπορείτε. Μετά χαλαρώστε. Θα διαπιστώσετε πως καθώς σφίγγατε τους μυς κρατήσατε την αναπνοή και καθώς χαλαρώνατε την αφήσατε. Αυτή η σχέση ανάμεσα στην εκπνοή και τη χαλάρωση είναι πολύ χρήσιμη και μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε στις ασκήσεις χαλάρωσης που ακολουθούν.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ

Υπάρχουν πολλές τεχνικές χαλάρωσης. Η πιο γνωστή είναι η προοδευτική μυϊκή χαλάρωση. Προσπαθήστε να κάνετε μόνοι σας τα βασικά βήματα, παρόλο που προτιμότερο είναι αυτήν τη μορφή χαλάρωσης να σας τη διδάξει κάποιος ειδικός.

Ξαπλώστε στο κρεβάτι όσο πιο αναπαυτικά μπορείτε. Σιγά σιγά τεντώστε τους μυς των διάφορων τμημάτων του σώματος μετρώντας έως το πέντε. Ξεκινήστε με τους ώμους σας, συνεχίστε με το σβέρκο, το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια, την κοιλιά και την πλάτη. Σιγά σιγά χαλαρώστε την κάθε μυϊκή ομάδα με την ίδια σειρά, μετρώντας πάλι ως το πέντε σε καθεμία.

ΠΡΟΣΟΧΗ!
Ξανακάντε την άσκηση για όποιους μυς νιώθετε σφιγμένους ή πονεμένους, μέχρι να τους αισθάνεστε όλους χαλαρούς.

ΓΙΑ ΕΜΠΕΙΡΟΥΣ

Η χαλάρωση χρειάζεται χρόνο και εξάσκηση. Όταν αποκτήσετε πείρα, μπορείτε να χρησιμοποιείτε τον παρακάτω τρόπο για να χαλαρώνετε γρήγορα:

Καθίστε σε μια οποιαδήποτε καρέκλα. Αφήστε τα χέρια σας να πέσουν στα πλευρά σας. Τα πόδια σας δεν πρέπει να είναι σταυρωμένα. Η πλάτη σας να είναι ίσια. Τώρα σφίξτε όλους τους μυς μαζί. Σφίξτε τις γροθιές σας. Λυγίστε τα χέρια σας στους αγκώνες προσπαθώντας να αγγίζετε τους ώμους σας με τους καρπούς. Πάρτε βαθιά εισπνοή. Κλείστε τα μάτια σας σφιχτά. Σφίξτε τα δόντια. Σφίξτε το στομάχι και τους μυς της κοιλιάς σας. Σφίξτε τους γλουτούς σας. Σφίξτε και τεντώστε τα πόδια σας. Μείνετε σε αυτήν τη θέση μετρώντας αργά μέχρι το πέντε. Τώρα χαλαρώστε. Αφεθείτε εντελώς…

ΠΡΟΣΟΧΗ!
Παρατηρήστε τη διαφορά ανάμεσα στην ένταση και τη χαλάρωση. Εξασκηθείτε στη χαλάρωση με αυτόν τον τρόπο όσο πιο συχνά μπορείτε. Λίγα λεπτά ή ακόμα και τριάντα δευτερόλεπτα γρήγορης χαλάρωσης αρκούν για να διατηρήσετε αυτή την ικανότητα στο χρόνο.

belife

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2013/09/xrisimes-texnikes-xalarosis/#ixzz3NTt3ilXb

15 λεπτά… για να ανακουφίσετε την καούρα του στομάχου.

Η καούρα του στομάχου αποτελεί μία κοινή αλλά και πολύ ενοχλητική διαταραχή μετά το φαγητό. Κάποιες φορές, κάνει την εμφάνισή της μετά από ένα βαρύ γεύμα, άλλες φορές όμως αιτία μπορεί να αποτελεί το στρες ή ένας έντονος ρυθμός ζωής, παράγοντες που δρουν αρνητικά πάνω στη διαδικασία της πέψης. Όποια κι αν είναι η αιτία που την προκαλεί, η καούρα γίνεται αισθητή ως ένας ερεθισμός σε γαστροοισοφαγικό επίπεδο που συνοδεύεται από μία όξινη ή πικρή γεύση στον λαιμό. Η αίσθηση αυτή εντείνεται στην ξαπλωτή στάση και μπορεί να διαρκέσει για αρκετές ώρες. Στην περίπτωση που τα συμπτώματα είναι ήπια και εμφανίζονται σποραδικά, τότε μπορεί να αποδειχτούν πολύτιμες ορισμένες φυσικές θεραπείες…

5 λεπτά για μία άσκηση διαλογισμού
Καθότι το στρες επιδεινώνει τη μυϊκή ένταση, για να χαλαρώσετε το διάφραγμα και να αποσυμφορήσετε την περιοχή του στομάχου, θα σας φανεί χρήσιμη μία απλή τεχνική διαλογισμού. Καθίστε σε μία καρέκλα, κρατήστε ίσια την πλάτη σας και στη συνέχεια εισπνεύστε και εκπνεύστε κρατώντας σταθερό το εύρος και τον ρυθμό της αναπνοής σας. Με κλειστά τα μάτια φανταστείτε ότι κοιτάζετε την αναπνοή σας και αισθάνεστε αυτό το κύμα εισόδου-εξόδου του αέρα. Μετά από μερικά λεπτά, θα προσέξετε ότι η αναπνοή σας θα γίνει πιο βαθιά, παρέχοντάς σας ένα αίσθημα ηρεμίας και μυϊκής χαλάρωσης.

Η διαδρομή της τροφής
Μετά την κατάποσή της, η τροφή διανύει τον οισοφάγο, ένα κανάλι μήκους 25 εκατοστών περίπου, και για να φτάσει στο στομάχι, περνάει μέσα από μία είδους πόρτα, τον λεγόμενο καρδιακό σφιγκτήρα. Μετά το πέρασμα της τροφής, η «πόρτα» αυτή κανονικά κλείνει εμποδίζοντας την επιστροφή της προς τον οισοφάγο. Όταν όμως δεν κλείνει, τα οξέα του στομάχου διαπερνούν τον σφιγκτήρα και ανεβαίνουν και πάλι στον οισοφάγο. Το φαινόμενο αυτό, που επιστημονικά αποκαλείται γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, είναι υπεύθυνο για το ενοχλητικό αίσθημα της καούρας.

5 λεπτά για ένα αντισπασμωδικό αφέψημα
Μία καλή συνήθεια για εσάς που υποφέρετε από καούρες του στομάχου είναι να πίνετε ένα αφέψημα από βότανα που δρουν ευεργετικά σε γαστροοισοφαγικό επίπεδο και την ίδια στιγμή έχουν ευχάριστη γεύση: για παράδειγμα, ο βασιλικός και το χαρούπι διακρίνονται για τις αντισπασμωδικές τους ιδιότητες, ενώ η μαντζουράνα ασκεί αντιφλεγμονώδη δράση στους βλεννογόνους. Για να προετοιμάσετε το αφέψημα, ρίξτε σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό 3 γραμμάρια από φύλλα βασιλικού, 3 γραμμάρια από άνθη και φύλλα μαντζουράνας και 4 γραμμάρια από άνθη χαρουπιάς. Αφήστε τα βότανα να απελευθερώσουν τα πολύτιμα συστατικά τους για μερικά λεπτά και πιείτε ένα φλιτζάνι μετά από κάθε κύριο γεύμα. Αν δεν υποφέρετε από υπέρταση, μπορείτε να δοκιμάσετε εναλλακτικά και ένα αφέψημα από γλυκόριζα, που φημίζεται για τις αντιφλεγμονώδεις ιδιότητές της.

3 λεπτά για ένα αυτομασάζ στα χέρια
Πολύ δραστική επίσης μπορεί να αποδειχτεί μία τεχνική αυτομασάζ, που προέρχεται από τη ρεφλεξολογία. Μετά τα κύρια γεύματα, πραγματοποιήστε τοπικό μασάζ και στα δύο χέρια σας, στο σημείο που βρίσκεται στη βάση του δείκτη, στα πλαϊνά της παλάμης. Όπως εξηγούν οι ρεφλεξολόγοι, στα χέρια και στα πόδια υπάρχουν σημεία που αντανακλούν διάφορα όργανα και η δραστηριότητά αυτών μπορεί να επηρεαστεί από ένα σύντομο τοπικό μασάζ. Στην προκειμένη περίπτωση, το παραπάνω μασάζ μπορεί να επιταχύνει το πέρασμα της τροφής στον οισοφάγο και το στομάχι, αφού μία αργοπορημένη μετάβαση του φαγητού μπορεί να επιδεινώσει τον ερεθισμό και να προκαλέσει ένα δυσάρεστο αίσθημα βάρους μετά τα γεύματα.

2 λεπτά για ένα αλκαλικό σνακ
Ιδιαίτερη ανακούφιση μπορούν να προσφέρουν και τα αλκαλικά τρόφιμα, τα οποία περιορίζουν την επιθετικότητα από τα οξέα που εισάγονται στον οργανισμό μέσω της διατροφής. Πράσινο φως λοιπόν για το καλαμπόκι, τη σόγια, τα λαχανικά, τις μαύρες ελιές, τα όσπρια και τις ώριμες μπανάνες. Δοκιμάστε ακόμα να μασήσετε μερικά αμύγδαλα ή να πιείτε μισό ποτήρι από χυμό λάχανου ή πατάτας, που έχουν την ιδιότητα να αποκαθιστούν το pH του στομάχου σε περίπτωση υπεροξύτητας.

Λάθη προς αποφυγή
Θα πρέπει να γνωρίζετε ακόμα ότι ορισμένα τρόφιμα αποτελούν τους χειρότερους εχθρούς για το στομάχι. Για παράδειγμα, τα λιπαρά επιβραδύνουν τη διαδικασία της πέψης, με αποτέλεσμα τα γαστρικά υγρά να «λιμνάζουν» στο στομάχι, ενώ τα κρεμμύδια, η σοκολάτα, τα εσπεριδοειδή, οι ντομάτες, ο καφές και η νικοτίνη ευνοούν την παλινδρόμηση. Από την άλλη μεριά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα διεγείρουν την έκκριση υδροχλωρικού οξέως, ενώ ένοχα είναι και ορισμένα φάρμακα, όπως η ασπιρίνη, καθότι εντείνουν τα συμπτώματα της καούρας. Αντιθέτως, μερικές τροφές ευνοούν την πίεση του οισοφαγικού σφιγκτήρα και θα πρέπει να προτιμώνται, όπως το άπαχο βοδινό, μοσχαρίσιο και αρνίσιο κρέας, τα πουλερικά χωρίς την πέτσα τους, τα άπαχα ψάρια και οι σαρδέλες. Επιπλέον, μετά τα γεύματα συστήνεται ένας περίπατος τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτών για την επιτάχυνση της πέψης. Τελευταία συμβουλή: αποφεύγετε τις ζώνες και τα πολύ στενά ρούχα.

Πηγή: NaturaNrg #24

10 αλλαγές στον τρόπο ζωής σας που θα σας διατηρήσουν ζωντανούς!

Η καλή υγεία και η ποιοτική μακροζωία, απαιτούν απλές, αλλά συστηματικές καθημερινές αλλαγές στη ζωή μας οι οποίες μπορεί να επαρκούν για να θεραπευτούμε αλλά και για να διατηρήσουμε ολιστικά την υγεία μας.

1. Κάντε περισσότερο σεξ
Το σεξ έχει πολλά προφανή οφέλη για την υγεία. Μελέτες δείχνουν ότι το σεξ μπορεί να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σας σύστημα και να μειώσει την πίεση.

2. Κρατήστε τα δόντια σας καθαρά
Ο διαβήτης, η γέννηση παιδιών χαμηλού βάρους και καρδιακές νόσοι έχουν όλες συνδεθεί με την υγεία του στόματος. Ακόμη και οι καρδιακές προσβολές έχουν συνδεθεί με την κακή στοματική υγιεινή.

3. Χρησιμοποιήστε τον ήλιο
Μια μικρή ηλιοθεραπεία είναι καλή για τη διάθεσή σας και επιτρέπει στον οργανισμό να παράγει βιταμίνη D η οποία παίζει ζωτικό ρόλο στην διατήρηση της υγείας μας.

4. Πίνετε λιγότερο
Η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να κάνει καλό για την υγεία, αν και πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι ένα ποτό ή δύο την ημέρα θα μπορούσε να είναι κάτι που κάνουν οι υγιείς άνθρωποι, όχι όμως απαραίτητα ότι τα ποτά είναι η αιτία της καλής υγείας τους. Και αν πίνετε παραπάνω από δύο ποτά την ημέρα, τότε αυξάνεται ο κίνδυνος ηπατικών βλαβών, καθώς και ανάπτυξης Διαβήτη.

5. Πλύνετε τα χέρια σας
Το πλύσιμο των χεριών παραμένει η καλύτερη πρόληψη κατά της γρίπης και πολλές άλλες ασθένειες.

6. Ξεκουραστείτε
Η σοβαρή έλλειψη ύπνου – λιγότερο από έξι ή επτά ώρες κάθε βράδυ – έχει συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο υπέρτασης, παχυσαρκίας, διαβήτη και καρκίνου. Η έλλειψη ύπνου μπορεί επίσης να συμβάλει σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και εργασιακών τραυματισμών.

7. Διαλογιστείτε
Σχεδόν κάθε ασθένεια στο σώμα ξεκινά ή επιδεινώνονται από τα υψηλά επίπεδα κορτιζόλης που είναι αυξημένα σε άτομα που δεν έχουν την ικανότητα να ηρεμούν τις σκέψεις και το μυαλό τους. Μάθετε πώς μπορείτε να χαλαρώσετε και διαλογιστείτε σε καθημερινή βάση.

8. Μην αφήνετε το στρες να σας κυριεύει
Το άγχος σκοτώνει. Προκαλεί φθορά σε όλα, από τα ούλα μέχρι την καρδιά και μπορεί να σας κάνει πιο επιρρεπείς σε μια σειρά από ασθένειες, από το κρυολόγημα μέχρι τον καρκίνο.

9. Άσκηση
Ξανά και ξανά, οι μελέτες βρίσκουν μια σειρά από οφέλη στην άσκηση, καιόχι μόνο για το σώμα: Μπορεί να αυξήσει τις μαθησιακές επιδόσεις των παιδιών και των ενηλίκων τονώνοντας το μυαλό. Η άσκηση κάνει τα οστά πιο ισχυρά και ανακουφίζει από πολλούς τύπους χρόνιου πόνου. Η τακτική άσκηση έχει ακόμα συσχετιστεί με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου. Βρείτε τον τύπο της άσκησης που σας ταιριάζει και ασκηθείτε 20 με 30 λεπτά τη μέρα.

10. Καλύτερη διατροφή
Επιλέξτε πραγματικά τρόφιμα αντί για ζαχαρούχα που απλά περιέχουν ίχνη πραγματικών τροφίμων. Μαγειρέψτε στο σπίτι αντί να τρώνε fast food και επεξεργασμένα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, χρησιμοποιήστε μπαχαρικά και καλή ποιότητας λάδια, όπως το ελαιόλαδο.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2013/09/10-allages-ston-tropo-zois-sas-pou-tha-sas-diatirisoun-zontanous/#ixzz3NT69muhF

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ.

Ένα εκπληκτικό πείραμα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει.

Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

 Υπάρχει και το “Πείραμα με τους 10 πιθήκους” του Μίλγκραμ.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας.

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.

Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;”

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο…Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…
———————————————————————————————————————–
Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.”
“Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…! ”

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ – “Να σου πω μια ιστορία”

Αντικλείδι , http://antikleidi.com