Carl Rogers (1902-1987), Ανθρωπιστική Θεωρία
Ολοκληρωμένος άνθρωπος: ένας άνθρωπος που μπορεί να είναι όλο και περισσότερο οι δυνατότητές του.
O Carl Rogers (1959) διακρίνει τρεις συνιστώσες του «εαυτού»:
την εικόνα που έχουμε για μας (Αυτοεικόνα, Εικόνα Εαυτού, Self Image)
την αξία που δίνουμε σε μας (Αυτοεκτίμηση, Self Esteem ή Self-worth)
το πώς θα θέλαμε στην πραγματικότητα να είμαστε (Ιδανικός Εαυτός, Ideal Self)
Ο Rogers θεωρεί ότι ο οργανισμός και ο εαυτός παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Ο οργανισμός είναι ο χώρος εντός του οποίου περικλείονται οι εμπειρίες μας, το σύνολο των οποίων ονομάζεται φαινομενολογικό πεδίο και είναι το προσωπικό σύστημα αναφοράς του ατόμου. Κάθε άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τους συνανθρώπους του μέσω της ενσυναίσθησης (ψυχικής ταύτισης). Ο εαυτός είναι το διαφοροποιημένο τμήμα του φαινομενολογικού πεδίου στο οποίο περιέχονται οι αντιλήψεις, οι αξίες και οι σκοποί. Τροποποιείται συνεχώς ανάλογα με τις εμπειρίες που αποκτά στην επαφή με το περιβάλλον, το οποίο ευνοεί την ενεργοποίηση (την εγγενή τάση του οργανισμού να ενεργοποιεί τις ικανότητές του ώστε να ζει καλύτερα) ή την αυτοπραγμάτωση (την επίτευξη προσωπικής αρμονίας και γαλήνης).
Η θεωρία του Καρλ Ρότζερς σε δεκαεννέα προτάσεις:
1. Κάθε άτομο υπάρχει στον συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο της εμπειρίας του (φαινομενολογικό πεδίο), του οποίου κόσμου (πεδίου) είναι το κέντρο.
2. Ο οργανισμός αντιδρά στο πεδίο του, όπως αυτό εμπίπτει στην εμπειρία του και το αντιλαμβάνεται. Αυτό το φαινομενολογικό πεδίο είναι για το άτομο «πραγματικότητα».
3. Ο οργανισμός αντιδρά μέσα στο φαινομενολογικό πεδίο ως ένα οργανωμένο σύνολο.
4. Ένα μέρος του φαινομενολογικού αντιληπτικού πεδίου σταδιακά διαφοροποιείται ως ο εαυτός.
5. Ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, και κυρίως ως αποτέλεσμα της συνεχώς αξιολογούμενης αλληλεπίδρασης του ατόμου με άλλους, σχηματίζεται η δομή του εαυτού -μια οργανωμένη, ρευστή, αλλά σταθερή εννοιολογική δομή αντιλήψεων για τα χαρακτηριστικά και τις σχέσεις του «Εγώ, I» και του «Εμένα, Me» μαζί με τις αξίες που συνδέονται με αυτές τις έννοιες.
6. Ο οργανισμός έχει μία βασική τάση: προσπαθεί συνεχώς να διατηρείται, να ενισχύεται και να ενεργοποιείται προκειμένου αντιμετωπίζει με επιτυχία τις εμπειρίες του.
7. Στο πλαίσιο των 6 προηγούμενων σημείων, η πλεονεκτικότερη θέση να σταθούμε και να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά ενός ατόμου είναι το εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς του.
8. Συμπεριφορά είναι η στοχοθετημένη προσπάθεια του οργανισμού να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, όπως τις βιώνει, στο φαινομενολογικό πεδίο του.
9. Το συναίσθημα συνοδεύει και γενικά διευκολύνει αυτήν τη στοχοθετημένη συμπεριφορά: τα συναισθήματα που αναδύονται σχετίζεται με τη σημασία που το άτομο αποδίδει στη συμπεριφορά του προκειμένου να διατηρήσει και να ενισχύσει τον οργανισμό του.
10. Οι αξίες βιώνονται άμεσα από τον οργανισμό, αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι αξίες «ενδοβαλμένες» που όμως γίνονται αντιληπτές με στρεβλό τρόπο, δηλαδή σαν να βιώθηκαν άμεσα από τον ίδιο τον οργανισμό.
11. Καθώς οι εμπειρίες εμφανίζονται στη ζωή του ατόμου, αυτές:
α) ή συμβολίζονται, γιατί είναι αντιληπτές και οργανωμένες με μια ορισμένη σχέση με τον εαυτό,
β) ή αγνοούνται, γιατί δεν υπάρχει αντιληπτή σχέση με τη δομή του εαυτού,
γ) ή ούτε συμβολίζονται ούτε δίνεται στρεβλός συμβολισμός, γιατί είναι ασύμβατες με τη δομή του εαυτού.
12. Οι περισσότεροι από τους τρόπους συμπεριφοράς που εγκρίνονται από τον οργανισμό είναι εκείνοι που συνάδουν με την έννοια του εαυτού.
13. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η συμπεριφορά μπορεί να προκύψει από οργανικές εμπειρίες και ανάγκες που δεν έχουν σημαινόμενο (δεν συμβολίζονται). Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να είναι ασύμβατη με τη δομή του εαυτού, και τότε δεν είναι «ιδιοκτησία» του ατόμου.
14. Ψυχολογικές προσαρμογές συμβαίνουν όταν η έννοια του εαυτού είναι τέτοια ώστε το σύνολο των αισθητηριακών και σπλαχνικών εμπειριών του οργανισμού είναι, ή μπορεί να εξομοιωθεί σε ένα συμβολικό επίπεδο, σε μια σταθερή σχέση με την έννοια του εαυτού.
15. Κακή ψυχική ρύθμιση υπάρχει όταν ο οργανισμός αρνείται την ευαισθητοποίηση των σημαντικών αισθητηριακών και σπλαχνικών εμπειριών, οι οποίες, κατά συνέπεια, δεν συμβολίζονται και δεν οργανώνονται στη Gestalt της δομής του εαυτού. Όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχει μια βασική ή δυνητική ψυχολογική ένταση.
16. Κάθε εμπειρία που έρχεται σε αντίθεση με την οργάνωση της δομής του εαυτού μπορεί να εκληφθεί ως απειλή, και όσο περισσότερες από αυτές τις αντιλήψεις υπάρχουν, τόσο πιο αυστηρά οργανώνεται η δομή του εαυτού για να διατηρηθεί.
17. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, που αφορούν κυρίως παντελή απουσία απειλής για τη δομή του εαυτού, εμπειρίες που είναι ασύμβατες με τον εαυτό μπορεί να γίνουν αντιληπτές και να εξεταστούν, καθώς η δομή του εαυτού αναθεωρείται ώστε να αφομοιώσει και να συμπεριλάβει και παρόμοιες εμπειρίες.
18. Όταν το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται σε ένα συνεκτικό και ολοκληρωμένο σύστημα όλες τις αισθητηριακές και σπλαχνικές εμπειρίες του, τότε, κατ’ ανάγκη, κατανοεί καλύτερα τους άλλους και τους αποδέχεται περισσότερο, ως ξεχωριστά άτομα.
19. Καθώς το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται στη δομή του εαυτού του, όλο και περισσότερες οργανικές εμπειρίες του, διαπιστώνει ότι αντικαθιστά το υφιστάμενο σύστημα αξιών του -που βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε ενδοβολές που συμβόλιζε στρεβλά- με συνεχή οργανισμική διαδικασία αξιολόγησης.
Επιπλέον, ο Rogers είναι γνωστός για την πρακτική της «άνευ όρων θετικής στάσης» του άλλου, η οποία ορίζεται ως η αποδοχή ενός προσώπου «χωρίς αρνητικές κρίσεις για τις βασικές αξίες του».
—————–
—————–
Ο Rogers, κύριος εκπρόσωπος της ανθρωπιστικής ψυχολογίας, αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο κατ’ ουσίαν καλό που, όμως, μπορεί να έχει ανάγκη βοήθειας. Ο ψυχολόγος παρεμβαίνει για να προσφέρει την κατάλληλη βοήθεια χρησιμοποιώντας τεχνικές παρέμβασης μη κατευθυντικές.
Από τις θεωρητικές παραδοχές του προκύπτει ότι το άτομο ελέγχει και κατευθύνει τη δική του εξέλιξη, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διαθέτει το ένστικτο της ανάπτυξης, γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερη σημαντική η δημιουργία ενός περιβάλλοντος που ευνοεί την ανάπτυξη αυτή. Πιο συγκεκριμένα:
α) Τα άτομα παρουσιάζουν μια ενδογενή τάση για αυτοπραγμάτωση και αυτοεκπλήρωση
β) Η διαδικασία της αυτοπραγμάτωσης πραγματοποιείται ευκολότερα μέσα σε ένα κλίμα ομαλών διαπροσωπικών σχέσεων και συναισθηματικής ασφάλειας και αποδοχής
γ) Το κοινωνικό περιβάλλον επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την ανάπτυξη του ατόμου, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο το ίδιο το άτομο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει το περιβάλλον του.
Σε θεραπευτικό επίπεδο (η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση του Ρότζερς), βασικό χαρακτηριστικό της θεραπείας είναι η μη παρεμβατικότητα καθώς και η επικέντρωση στον πελάτη με ιδιαίτερη βαρύτητα στη δόμηση του εαυτού. Για το λόγο αυτό η θεραπεία αυτή ονομάζεται και προσωποκεντρική / πελατοκεντρική. Σύμφωνα μ’ αυτή την προσέγγιση, η ψυχοπαθολογία οφείλεται στη σύγκρουση του ιδεατού εαυτού με τις εμπειρίες της καθημερινότητας. Επίσης, σ’ ό,τι αφορά τη θεραπευτική διαδικασία, βασικότερο στοιχείο θεωρείται η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου. Η σχέση αυτή πρέπει να χαρακτηρίζεται από αυθεντικότητα, αμοιβαία εμπιστοσύνη και άνευ όρων αποδοχή του πελάτη από το θεραπευτή του.
Ο Rogers τονίζει τη σημασία των ενσυνείδητων διαδικασιών που αφορούν την προσπάθεια κατανόησης των απόψεων και αντιλήψεων που τα ίδια τα άτομα έχουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο, όπως και τη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο κάθε άτομο βιώνει τις εμπειρίες του.
Ο Rogers υποστηρίζει ότι κάθε παιδί επιδιώκει να καλύψει την ανάγκη για αγάπη και αναγνώριση από τα σημαντικά πρόσωπα. Για να υπάρχει αποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά ο οργανισμός και ο εαυτός συνεργάζονται αρμονικά. Η προσωπικότητα ωριμάζει όταν οι συμβολικές εμπειρίες του εαυτού αντικατοπτρίζουν τις βαθιές εμπειρίες του οργανισμού.
Το μοντέλο του Rogers βασίζεται στη δυναμική αλληλεπίδραση του ατόμου με τα άλλα άτομα, στη μεγάλη πίστη για τον άνθρωπο και στις δυνατότητες της ενεργοποίησης και της αυτοπραγμάτωσης σε όλες τις ηλικίες.
Η πελατοκεντρική θεραπεία του βασίζεται σε δύο κύριες υποθέσεις:
α) Ο άνθρωπος έχει από τη φύση του, σε λανθάνουσα κατάσταση, την ικανότητα να κατανοεί τους παράγοντες που του προκαλούν δυστυχία και πόνο στη ζωή του και μπορεί ν’ αναδιοργανώνει τον εαυτό του με τρόπο που να ξεπερνά τους παράγοντες αυτούς.
β) Αυτές οι έμφυτες δυνάμεις θα ενεργοποιηθούν και θα είναι αποτελεσματικές μόνο όταν ο σύμβουλος καταφέρει να δημιουργήσει με το συμβουλευόμενο μία θερμή σχέση, βασισμένη στην κατανόηση και την αποδοχή.
Εαυτός και ιδανικός εαυτός
Η Θεωρία του Ρότζερς στην Εκπαίδευση
Ο Ρότζερς τη μη κατευθυντική μέθοδο, που εφαρμόζει στην κλινική εργασία ως ψυχολόγος, τη μεταφέρει και στην εκπαίδευση. Υποστηρίζει μια εκπαίδευση με κέντρο το μαθητή, σε αντικατάσταση της υπάρχουσας αυταρχικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με το Rogers,η διδασκαλία πρέπει να έχει στόχο τη δημιουργία ατόμων:
υπεύθυνων και ικανών να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες,
ικανών να επιλέγουν με έξυπνο τρόπο,
ικανών να προσαρμόζονται στις εκάστοτε περιστάσεις,
ικανών να εργάζονται συνεργατικά,
ικανών να αξιοποιούν δημιουργικά την εμπειρία τους.
Από τα παραπάνω συνάγεταιότι το σχολείο πρέπει πρώτα απ’ όλα να στοχεύει στην εξασφάλιση ενός κλίματος ελεύθερης έκφρασης, το οποίο επιτρέπει στο μαθητή να αυτοπραγματωθεί, γεγονός που αποτελεί την ύψιστη επιδίωξη του ατόμου.
Λόγω της έμφυτης επιθυμίας του ατόμου για γνώση και κατανόηση του κόσμου, ο μαθητής εκδηλώνει αυθόρμητα ενδιαφέρον για την απόκτηση των γνώσεων και των δεξιοτήτων που προσφέρει το σχολείο, το οποίο σχολείο του παρέχει διευκολύνσεις να αποκτήσει εκείνες τις γνώσεις και τις δεξιότητες που τον ενδιαφέρουν.
Στο πλαίσιο αυτό, ο εκπαιδευτικός, διαδραματίζει το δικό του σημαντικό ρόλο: δημιουργεί θετικό κλίμα μέσα στην τάξη και είναι το άλλο “Εγώ” του μαθητή, τον βοηθάει να κατανοήσει τον εαυτό του και να νοηματοδοτήσει τον κόσμο γύρω του.
Και ο ίδιος ο μαθητής, όμως, διαδραματίζει το ρόλο του. Γίνεται άτομο δραστήριο, με πρωτοβουλίες και αίσθημα ευθύνης.
Σύμφωνα με το μη κατευθυντικό μοντέλο που εισήγαγε ο Rogers, έργο του εκπαιδευτικού, κατά την προσωπική του επικοινωνία τόσο με μεμονωμένους μαθητές όσο και με ομάδες μαθητών, είναι η συζήτηση θεμάτων που αφορούν τις δυσκολίες που οι τελευταίοι συναντούν στην ακαδημαϊκή μάθηση και στην κοινωνική συμπεριφορά τους καθώς και τα ενδιαφέροντα τους σ΄ αυτούς τους τομείς.
Για να εξασφαλίσει, όμως, ο εκπαιδευτικός μια εποικοδομητική διαπροσωπική επικοινωνία, φροντίζει τη δημιουργία ενός κλίματος συναισθηματικής αποδοχής και θέρμης, το οποίο συντελεί στην ελεύθερη έκφραση από το μαθητή των συναισθημάτων και των σκέψεων του. Επίσης, φροντίζει να αποφεύγει κρίσεις και υποδείξεις, αφού στην επικοινωνία διδάσκοντα –διδασκόμενου η έμφαση δίνεται στη συναισθηματική πλευρά της συμπεριφοράς.
Πιο συγκεκριμένα, ο μαθητής, ο οποίος θεωρείται ικανός να αντιληφθεί τη φύση των προβλημάτων του, ενθαρρύνεται να εκφράσει τα συναισθήματά του -σε σχέση με τα προβλήματα που συναντά- για να δώσει λύσεις. Ο εκπαιδευτικός, επομένως, αποφεύγοντας κρίσεις και συμβουλές, καταβάλει προσπάθειες να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο μαθητής από τη δική του οπτική γωνία. Ο Rogers περιγράφει τα στάδια που περνάει ο μαθητής στη διάρκεια της διαπροσωπικής επικοινωνίας του με τον εκπαιδευτικό:
1. Συναισθηματική κάθαρση
2. Κατανόηση του προβλήματος
3. Δράση
Ας δούμε τώρα πώς δομείται το μοντέλο του Rogers για τη συνεργασία μαθητή-εκπαιδευτικού:
α) Δημιουργία κλίματος και προγραμματισμός
β) Διερεύνηση του προβλήματος
γ) Σχηματισμός ολοκληρωμένης αντίληψης
δ) Προγραμματισμός και λήψη αποφάσεων
ε) Σύνθεση προσέγγισης
Οι προαναφερόμενες φάσεις καλύπτουν μία ή περισσότερες προσωπικές συναντήσεις εκπαιδευτικού – μαθητή και μετά την ολοκλήρωση τους παρέχουν στο μαθητή τη δυνατότητα να αναλάβει δράση. Στο μοντέλο αυτό του Rogers δεν γίνεται χρήση εξωτερικών αμοιβών, αλλά μόνον εσωτερικών, με τη μορφή της αποδοχής, της κατανόησης και του ενδιαφέροντος.
Ο εκπαιδευτικός αναλαμβάνει μέσα στην τάξη το ρόλο του συμβούλου, του γνωμοδότη, του ειδικού που θα κάνει, τις ποικίλες πηγές μάθησης προσιτές στους μαθητές. Ο εκπαιδευτικός δεν επιβάλλει στους μαθητές παιδαγωγικές διαδικασίες, αλλά περιορίζεται στο να προτείνει τα μέσα με τα οποία εκείνοι θα εργαστούν.
Επίσης:
Θεωρία προσωπικότητας του Carl Rogers
Ο Carl Rogers στη Wikipedia
————–
Βιβλία του Ρότζερς ή για τον Ρότζερς στα Ελληνικά:
Παρουσιάζουν ο ΝΙΚΟΣ ΝΤΟΚΑΣ και ο ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
1. CARL ROGERS Το γίγνεσθαι του προσώπου ΕΙΣΑΓ.: PETER CRAMER ΜΤΦΡ.: ΜΥΡΤΩ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
2. Ενας τρόπος να υπάρχουμε ΕΙΣΑΓ.: IRVIN YALOM ΜΤΦΡ.: ΜΑΡΑ ΤΣΟΥΜΑΡΗ
3. STANLEY SIEGEL – ED LOWE Ο ασθενής που θεράπευσε το θεραπευτή του ΜΤΦΡ.: ΜΑΡΙΝΑ ΤΟΥΛΓΑΡΙΔΟΥ «ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ» Α’ ΣΕΛ. 376, ευρώ 22,90. Β’ ΣΕΛ. 280, ευρώ 20,90. Γ’ ΣΕΛ. 192, ευρώ 16
Σειρά βιβλίων ψυχολογίας -με τον τίτλο «Ο άνθρωπος και ο κόσμος του»- εγκαινίασε ο οίκος «Ερευνητές».
Τα δύο από τα τρία έργα φέρουν την υπογραφή του κορυφαίου Αμερικανού ψυχολόγου Καρλ Ρότζερς (1902-1987), του επιστήμονα που αφιέρωσε τη ζωή του στη διδαχή, στη θεραπεία και στη συγγραφή. Είναι αυτός που αντικατέστησε τον αντικειμενικοποιημένο όρο «ασθενής» με τον όρο «πελάτης», αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο που ζητούσε βοήθεια όχι με κωδικοποιημένες πρακτικές, αλλά ως ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση, διαμορφώνοντας έτσι μια προσωποκεντρική θεραπευτική θεωρία. Ο Ρότζερς πίστευε, σε αντίθεση με τη φροϊδική ψυχανάλυση που υποστηρίζει ότι οι ανθρώπινες ενορμήσεις είναι έμφυτα εγωιστικές και συγκρατούνται δύσκολα και με κόστος από τις κοινωνικές δυνάμεις, ότι οι άνθρωποι χρειάζονται μια σχέση μέσα στην οποία να είναι αποδεκτοί. Διατύπωσε τη βασική του υπόθεση ως εξής: «Εάν μπορώ να παράσχω ένα συγκεκριμένο είδος σχέσης, ο άλλος θα ανακαλύψει μέσα του την ικανότητα να χρησιμοποιήσει τη σχέση αυτή για ανάπτυξη, κι έτσι θα συντελεστεί και η αλλαγή και η προσωπική εξέλιξη». Μια θετική θεώρηση για τον άνθρωπο και τη μοναδικότητά του, όπου η συμβουλευτική γίνεται αντιληπτή ως διευκόλυνση της ανάπτυξης του πελάτη σε πρόσωπο που λύνει τα ζητήματα που τον απασχολούν με πυξίδα τις ίδιες του τις εμπειρίες και τους συμβολισμούς. Ο πελάτης γίνεται συνοδοιπόρος του συμβούλου του και δημιουργεί συνθήκες συνύπαρξης και αμοιβαίας συνάντησης όταν συντελείται το «γίγνεσθαι του προσώπου» και για τους δύο. Το βιβλίο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Ρότζερς πρότεινε την εφαρμογή της προσωποκεντρικής προσέγγισης και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής (εκπαίδευση, οικογένεια, επιχειρήσεις κ.ά.). Διακήρυξε τον πλουραλισμό των αντιλήψεων και των πραγματικοτήτων προβάλλοντας την ανάγκη για μεγαλύτερη ωριμότητα.
**Ο Στάνλεϊ Σιέτζελ (ψυχοθεραπευτής) και ο Εντ Λόουι (δημοσιογράφος) γράφουν ένα βιβλίο που σχετίζεται με τη δουλειά και τις εμπειρίες του πρώτου. Μια εργασία που επικεντρώνεται σε περιπτώσεις «θεραπείας» χωρισμένες σε τρεις ενότητες: «Εξαίσιες ενώσεις», «Επιτυγχάνοντας την αποτυχία», «Ξεπερνώντας ψευδαισθήσεις». Ο ψυχοθεραπευτής ξεκινάει τον προβληματισμό του με το ερώτημα: «Αραγε «κάνω» θεραπεία όπως ένας επιπλοποιός φτιάχνει έπιπλα;». Ο θεραπευτής, λέει, ακούει, βλέπει, διαισθάνεται, μοιράζεται, διακινδυνεύει, συνιστά, νοιάζεται και μαθαίνει: Η εμπειρία του είναι απίστευτης οικειότητας. Η θεραπεία είναι μια κυκλική διαδικασία και ο θεραπευτής είναι μέρος αυτής της διαδικασίας. Τόσο όσο και ο ασθενής.
ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ
ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ
Ο CARL ROGERS ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Συγγραφείς: ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΜΟΥΛΑΛΟΥΔΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ
Στα Αγγλικά:
Significant Aspects of Client-Centered Therapy
Some Observations on the Organization of Personality
Carl Rogers, core conditions and education.
Δες, επίσης, τον άλλο σημαντικό εκπρόσωπο της ανθρωπιστικής ψυχολογίας τον Αβραάμ Μάσλοου
